Επειτα από τη μυστηριώδη παράλληλη βύθιση ενός ρωσικού κι ενός αμερικανικού υποβρυχίου, ο έμπειρος ναυτικός αλλά άπειρος κυβερνήτης Τζο Κλας αναλαμβάνει να καθοδηγήσει το αμερικανικό υποβρύχιο Αρκανσο σε βαθιά ρωσικά ύδατα προκειμένου να διερευνήσει τα αίτια της καταστροφής. Καθώς ανακαλύπτει ότι τα νήματα κινεί ο παρανοϊκός Ρώσος Υπουργός Αμυνας που σχεδιάζει στρατιωτικό πραξικόπημα, η μόνη ελπίδα για να εμποδίσει έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι να διασώσει τον εκλεγμένο Ρώσο πρόεδρο με τη βοήθεια από ξηράς μιας ομάδας κομάντο.
Αν έλειπε η (έντονη) παρουσία της σύγχρονης τεχνολογίας, η παραπάνω υπόθεση θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε κάποιο τριτοκλασάτο ψυχροπολεμικό θρίλερ, από αυτά που κανείς δεν θα πίστευε ότι γυρίζονται πια. Αυτό φυσικά δεν έχει καμία σημασία, καθώς ο Ντόνοβαν Μαρς σκηνοθετεί με απόλυτη σοβαρότητα, αν όχι μεγαλοστομία, αγνοώντας τις αναληθοφάνειες που το σενάριο εκτοξεύει με ταχύτητα και συχνότητα πολυβόλου, από την αρχική, σχεδόν ως δια μαγείας επιστράτευση του μοναχικού λύκου Μπάτλερ καθώς κυνηγά ταράνδους στις ερημιές, μέχρι τις αλλεπάλληλες, η μία πιο εξωφρενική από την άλλη, διασώσεις και τις εν ριπή οφθαλμού συμμαχίες μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών εν μέσω χάους.
Το κλειστοφοβικό περιβάλλον του υποβρυχίου δίνει πρόσφορο έδαφος για μια-δυο σκηνές πραγματικής έντασης, όμως η όποια απόπειρα για ρεαλισμό εξαντλείται στην αδυσώπητη παράθεση ναυτικής ορολογίας και τεχνικών λεπτομερειών που κάνουν αβάσταχτη την ήδη ξεχειλωμένη δίωρη διάρκεια μιας υποβρύχιας περιπέτειας της οποίας δικαιωματικά η θέση κάποτε θα βρισκόταν αποκλειστικά στα ράφια των βιντεοκλάμπ.
Δυστυχώς, όμως, το «Hunter Killer» δεν μπορεί καν να αγκαλιάσει τη μπιμουβάδικη φύση του, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες ακόμα και τις (πολυάριθμες) στιγμές που παρασύρεται σε σκηνές γραφικής υπερβολής και προτιμώντας να επιδοθεί σε κατάφωρα απλοϊκές πολιτικές ίντριγκες και σε ένα παραλήρημα πατριωτισμού και ηρωισμού που δεν διασώζουν ούτε καν οι αφελείς και ενίοτε μελοδραματικές ατάκες περί συμφιλίωσης και συνεργασίας.
