Τίρυνθα 1200 π.Χ. Ο Βασιλιάς Αμφιτρύωνας είναι ένας σκληρός, πολεμοχαρής ηγέτης, ο οποίος διαιωνίζει με τις εκστρατείες του το αιματοκύλισμα των ελληνικών πόλεων. Η Βασίλισσα Αλκμήνη προσεύχεται στη θεά Ηρα να τη βοηθήσει να βάλει ένα τέλος σ' αυτό. Και η Ηρα δίνει την ευχή της στο να προσφέρει ο Δίας ένα γιο στην Αλκμήνη, έναν ημίθεο, ο οποίος μεγαλώντας θα εκθρονίσει τον πατέρα του. Είκοσι χρόνια μετά, ο Ηρακλής απολαμβάνει την αγάπη της μητέρας του κι την πριγκίπισσας της Κρήτης, Ηβης. Ομως ο Αμφιτρύωνας τον μισεί και προτιμά τον πραγματικό του γιο Ιφικλή. Κανονίζοντας τον Ιφικλή να παντρευτεί την Ηβη, στέλνει τον Ηρακλή σε μία αυτοκτονική πολεμική αποστολή στην Αφρική. Μόνο που εκείνος είναι αποφασισμένος: θα επιστρέψει νικητής και θα παντρευτεί αυτός την Ηβη.
Δε θα φτάσουμε ποτέ στις ιστορικές ανακρίβειες. Αν ήταν αυτές το μόνο που μας απασχόλησε, θα υπενθυμίζαμε στους εαυτούς μας την ελευθερία του κινηματογραφικού σεναρίου στο να διασκευάζει την Ιστορία. Εδώ όμως δεν υπάρχει σενάριο - η γέννηση του Ηρακλή, αλλά κι ο ίδιος ως μία από τις πιο θρυλικές φιγούρες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας στέκονται ως εξόφθαλμη αφορμή για ημίγυμνους παλαιστές σε χωμάτινες αρένες, μπράτσα, κοιλιακούς και ρομποτικές ερμηνείες που πλησιάζουν επικίνδυνα τα όρια της παρωδίας.
Από τη σύλληψη του Ηρακλή στο λευκό κρεβάτι της Αλκμήνης - όπου ο Δίας εμφανίζεται ως οργασμικό φως με τη δύναμη χιλίων κεραυνών για να προκαλέσει το τυφλό μένος του Αμφιτρύωνα (ο οποίος παλεύει τα σεντόνια με το σπαθί του), η κακοφτιαγμένη γελοιότητα της ταινίας φαντάζει κωμική.
Ο Ρένι Χάρλιν («Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 2», «The Long Kiss Goodnight») μοιάζει να προσπαθεί απλά να μιμηθεί κάτι ανάμεσα στο ύφος των «300» και του «Μονομάχου», με πολύ μικρότερο budget και πολύ κακή αισθητική.
Καταγράφεται ως Ηράκλειος Αθλος να καταφέρει κανείς να τη δει ολόκληρη.
