Οταν πεθαίνουν οι γονείς της Χάιντι και η θεία της βρίσκει δουλειά στη μακρινή Φρανκφούρτη, η μόνη επιλογή είναι ο βλοσυρός παππούς που μένει στην καλύβα τους στις Αλπεις. Ερημίτης, αποξενωμένος από την οικογένειά του και με τη φήμη ότι έχει σκοτώσει άνθρωπο να ψιθυρίζεται στο χωριό, ο γεροπαράξενος παππούς αρχικά δε θέλει καμία σχέση μέ το 8χρονο κοριτσάκι, μέχρι που εκείνη του κλέβει την καρδιά. Αποκομμένη από τον πολιτισμό, ελεύθερη στα βουνά και τη φύση, με μοναδικό φίλο τον πιτσιρικά βοσκό Πίτερ, η Χάιντι μεγαλώνει ευτυχισμένα και ξέγνοιαστα. Μέχρι που η θεία επιστρέφει για να την πάρει οικότροφη σ' ένα πλούσιο σπίτι στην Φρανφούρτη και η ζωή της αλλάζει. Μαθαίνει να γράφει, να διαβάζει, να συμπεριφέρεται σαν μία μικρή κυρία. Ομως το βλέμμα της είναι πάντα μελαγχολικό και η καρδιά της ανήκει στα βουνά...
Η μικρούλα ορφανή Χάιντι έχει ξεπεράσει μέσα στις δεκαετίες τα όρια των μυθιστορημάτων της Γιοχάνα Σπίρι κι έχει αναχθεί σε περήφανο σύμβολο της Ελβετίας - συνώνυμο των ψηλών κορφών, της χαράς, της αγνότητας και της ευεξίας της φύσης. Το θέμα όμως είναι: μετά από δεκάδες μεταφορές στην μικρή και στην μεγάλη οθόνη, από κλασικά ασπρόμαυρα μέχρι το διάσημο manga, χρειαζόταν ο κόσμος άλλη μία «Χάιντι»;
Φαίνεται πως ναι, καθώς η ταινία του Αλέν Γκσπονέρ έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία και κινηματογραφική εξαγωγή της χώρας στα τελευταία χρόνια. Κλασική αφήγηση, πιστή στα δύο πρώτα μυθιστορήματα της Σπίρι, με πρωταγωνίστρια την Ανούκ Στέφεν, ένα αγοροκόριτσο με ζαχαρωτό χαμόγελο, και παππού τον πάντα στιβαρό Μπρούνο Γκανζ, η οικογενειακή δραμεντί δεν επιφυλλάσσει καμία έκπληξη - καλή ή κακή.
Είναι ακριβώς αυτό που περιμένετε: παιδική και χαρούμενη, απλή και αφελής, ηλιόλουστη και οικολογική, παραμυθένια και διδακτική. Σε στιγμές του τηλεοπτικού manga πάντως, είχαμε συγκινηθεί περισσότερο...
