[προσοχή: Το παρακάτω κείμενο δεν αποκαλύπτει σημαντικά τμήματα της πλοκής που έχουν νόημα για την αφήγηση της ταινίας, ωστόσο για τις ανάγκες της κριτικής ενδέχεται να χαλάσει εκπλήξεις για όποιον θεατή θέλει να δει την ταινία χωρίς να γνωρίζει τίποτα, γι' αυτό και προτείνουμε να διαβάσετε το κείμενο αφού έχετε δει την ταινία.]
Υπάρχουν δύο πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για το «Glass Onion: A Knives Out Mystery».
Το πρώτο είναι ότι δεν πρέπει να γνωρίζετε τίποτα, εκτός ίσως από τα πολύ βασικά. Ολη η γοητεία του δεύτερου αυτού μέρους του (προαναγγελθέντος) franchise του «Knives Out» κρύβεται κυριολεκτικά στις σεναριακές ανατροπές, σε δυο τρία ακόμη plot twists και σε ένα ξέφρενο φινάλε που, παρά το υπερσύγχρονο σκηνικό πατάει με γνώση στις κλασικές (τις έχουμε ξαναδεί, αλλά ποτέ δεν βαριόμαστε) «παγίδες» που κάθε ιστορία μυστηρίου που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να «πατήσει».
Η υπόθεση είναι επίσης… κλασική.
Ενας εκατομμυριούχος καλεί τους φίλους του στο ιδιωτικό νησί του στην Ελλάδα για ένα Σαββατοκύριακο με κεντρική ατραξιόν το παιχνίδι μυστηρίου της δολοφονίας του. Οι φίλοι του είναι μια σεβάσμια (#not) γερουσιαστής, ένα πρώην μοντέλο νυν influencer που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο politically correctness της εποχής των κοινωνικών δικτύων, ένας μάλλον συντηρητικός επιστήμονας κι ένας YouTuber με εκατομμύρια followers που ζει με τη μαμά του. Μαζί τους θα φτάσουν στο νησί, η πρώην συνεργάτης του εκατομμυριούχου, την οποία έχει «πουλήσει», πετώντας την έξω από την κοινή τους επιχείρηση και ο διάσημος ντετέκτιβ Μπενουά Μπλανκ που μόλις αναζητούσε μια περιπέτεια για να τον βγάλει από την… μπανιέρα της ανίας.
Η αυστηρά προσωπική πρόσκληση θα έρθει με τη μορφή ενός κουτιού που κρύβει έναν δυσεπίλυτο γρίφο. Και αυτή θα είναι η αρχή μιας εκδρομής στην οποία οι γρίφοι θα κυριαρχήσουν, ανάμεσα σε σκοτεινά μυστικά, ενοχές, αποκαλύψεις που θα αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού, ιστορίες από το παρελθόν (αλλά και το… μέλλον), με φόντο ένα «έξυπνο» ιδιωτικό νησί που συνδυάζει τα ελαιόδεντρα (γυρισμένο στην Ελλάδα) με το φουτουριστικό production design του Ρικ Χάινριχς - έναν από τους κεντρικούς πρωταγωνστές της ταινίας.
Και αυτά είναι όλα όσα επιτρέπεται να γνωρίζετε για να μην χάσετε δευτερόλεπτο από την απόλαυση μιας ταινίας που διαθέτει ιδέες (περισσότερες απ’ όσες τελικά εξελίσσει ή χρησιμοποιεί προς όφελος της - ανάμεσά τους και το ελληνικό σκηνικό που μένει ανεκμετάλλευτο), κέφι (αν και σε υπερβολική διάρκεια), την Κέιτ Χάντσον σε ένα comeback που θέλουμε να διαρκέσει για πάντα, τον Ντάνιελ Κρεγκ να νιώθει πιο άνετα κι από τον Τζέιμς Μποντ στα διαλεχτά υφάσματα του «κοστουμιού» του Μπλανκ, μια (δυστυχώς) ανεκμετάλλευτη Κάθριν Χαν, ένα σχεδόν miscast στην περίπτωση του Εντουαρντ Νόρτον, αστεία που λειτουργούν και άλλα (κυρίως αυτά για τη σύγχρονη ποπ κουλτούρα) που πέφτουν στο κενό, μια (μάλλον αφελή) κριτική πάνω στην μεγαλομανία, το δυτικό πολιτισμό και τον πλούτο, όλα σε ένα κοκτέιλ που σε πανάκριβο κρυστάλλινο ποτήρι κατεβαίνει στον ουρανίσκο πριν προλάβεις να ζητήσεις… τρίτο.
Ακριβώς σαν το «Glass Onion» - το ομότιτλο τραγούδι των Beatles από το οποίο έχει πάρει τον τίτλο του (αλλά και δυο τουλάχιστον ακόμη ιδέες μέσα στην ταινία), το δεύτερο αυτό μέρος των περιπετειών του Μπενουά Μπλανκ ξεφλουδίζει και ξεφλουδίζεται με όρεξη για να αποκαλύψει τη ζουμερή καρδιά του. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι ξέφρενη, στιλιζαρισμένη με γούστο (από τα κοστούμια των καλεσμένων μέχρι τις γωνίες της κάμερας), αλλά στο κέντρο δεν βρίσκεται παρά ένα απλά δισκεδαστικό κινηματογραφικό Cluedo χωρίς, για παράδειγμα, την πρωτοτυπία, τη φρεσκάδα ή το (έστω ελαφρύ αλλά τελέσφορο) «σκοτάδι» του πρώτου μέρους.
Υπάρχουν, όμως δύο πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για το «Glass Onion: A Knives Out Mystery».
Το δεύτερο - και σημαντικότερο από το πρώτο, είναι η Ζανέλ Μονέ. Στον ίσως καλύτερο ρόλο της καριέρας της είναι ταυτόχρονα μαγνητική, σπαρακτική, wonder woman, αστεία και femme fatale, ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας που έχει έρθει για να εκδικηθεί για όλα τα (σπουδαία) κορίτσια της διπλανής πόρτας. Σε μια - μάλλον - ηθελημένη επιλογή, ο Μπενουά Μπλανκ του Ντάνιελ Κρεγκ κάνει πίσω για να την αφήσει στο προσκήνιο και να κλέψει με διαφορά την παράσταση από όλους - ακόμη κι από την ίδια την ταινία.
Την πρώτη φορά που είδαμε το «Στα Μαχαίρια» είχαμε γράψει πως ο Ντάνιελ Κρεγκ αξίζει ένα franchise ως Μπενουά Μπλανκ, όπερ και εγένετο. Θα τολμούσαμε να προτείνουμε στον Ράιαν Τζόνσον να σκεφτεί πολύ σοβαρά από δω και στο εξής ένα αχτύπητο δίδυμο με την Ζανέλ Μονέ. Ή τουλάχιστον ένα spin-off.
