Η Αναστάζια (Ανα if you're nasty) Στιλ είναι τελειόφοιτη αγγλικής λογοτεχνίας, άρα, όπως επαναλαμβάνει, φύσει ρομαντική, κορίτσι αθώο που βγάζει χαρτζιλίκι σ' ένα κατάστημα με είδη κιγκαλερίας. Πώς τα φέρνει η τύχη και γνωρίζει τον Κρίστιαν Γκρέι, ζάπλουτο επιχειρηματία, με έντονο σεξ απίλ αλλά και μια μελαγχολία που ποτέ δεν αφήνει το πρόσωπό του. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν, δοκιμαστικά, μια «αλλιώτικη» σχέση: η Ανα είναι παρθένα, ο Κρίστιαν είναι σαδομαζοχιστής κι ανάμεσα στις δυο καταστάσεις πρέπει να βρεθεί μια γέφυρα. Μαντέψτε: μπορεί η γέφυρα να είναι η αγάπη!

Μετά την πρώτη συνάντηση της Ανα με τον Κρίστιαν, εκείνη βγαίνει από τον ουρανοξύστη των γραφείων του και γίνεται μούσκεμα. Από τη βροχή που ξεκινά να πέφτει αίφνης και καταρρακτωδώς. Σ’ αυτό το ροζ συμβολισμό αισθησιασμού κινείται ολόκληρη η ταινία. Και σε άλλα κλισέ: η Ανα γίνεται ακαταμάχητη στον Κρίστιαν όταν δαγκώνει τα χείλη της, ή το μολύβι της, εκείνος τα κάνει όλα αλλά δεν κοιμάται με καμιά κοπέλα στο ίδιο κρεβάτι, είναι γενικώς συναισθηματικά μη διαθέσιμος.

Οποιος θεωρεί ότι το «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» είναι ροζ πορνό για τις πολύ μικρές ή τις πολύ μεγάλες ηλικίες, ν’ αλλάξει γνώμη. Μέσα στις δυο ώρες της (και τα δυο σίκουελ που έρχονται, προφανώς), η ταινία ισοπεδώνει όποια πτυχή απελευθέρωσης έχει αναδυθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Πρώτη και καλύτερη τη σεξουαλική: Ο Κρίστιαν Γκρέι είναι μεν σαδιστής, αυτό όμως αποτελεί μεγάλο πρόβλημα που θα ήταν ωραίο να διορθωνόταν. Η Ανα τον ρωτάει ευθέως: «γιατί είσαι έτσι;» Κι εκείνος, αντί ν’ απαντήσει, γιατί έτσι γουστάρω, κοιτάζει κάτω συντετριμμένος κι ανασύρει κάποια φτηνή ψυχαναλυτική ιστορία για μια ναρκωμανή μητέρα και μια παλιά κακοποίηση. Κι η Ανα ανακουφίζεται γιατί, να, υπάρχει η εξήγηση.

Ομοίως και η ταξική: η κατακαημένη Ανα, που μοιράζεται διαμέρισμα με την κολλητή της κι οδηγεί ένα παμπάλαιο σκαραβαίο, πώς να πει όχι όταν ο Κρίστιαν έρχεται και την παίρνει για ραντεβού με… ελικόπτερο, της παίρνει πρώτο δώρο ένα αυτοκίνητο ή της ακουμπά στην καρέκλα τα μεταξωτά ρούχα που θέλει (εκείνος) να φορέσει στο δείπνο με την οικογένειά του. Κι έτσι, όχι μόνο για τα ωραία του τα μάτια, αλλά και για το πληθωρικό, βγαλμένο από το «Wall Street» lifestyle, ε, τι να κάνει, τον ερωτεύεται.

Οσο για τη φεμινιστική, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο μοιάζουν στην αρχή. Ναι μεν ο Κρίστιαν θέλει να υποτάξει την Ανα με κάθε υπάρχοντα τρόπο, αλλά κατά βάθος η ταινία είναι μια νέα βερσιόν του «Η Ωραία και το Τέρας», όπου η ωραία και αθώα θέλει ν’ ανακαλύψει τη χρυσή καρδιά του Τέρατος, το οποίο, ενδεχομένως (στις επόμενες ταινίες), θα δει ότι μπορεί να του περάσει το S&M αν αγαπηθεί.

Πέρα, ωστόσο, από το σενάριο που, άλλωστε, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το μοσχοπουλημένο βιβλίο της Ε. Λ. Τζέιμς, η Βρετανίδα εικαστικός και σκηνοθέτης Σαμ Τέιλορ Τζόνσον στήνει ένα καλογυαλισμένο ‘80ς ντεκόρ, με ουρανοξύστες, φωτισμένο skyline έξω από αμέτρητα παράθυρα, παστέλ χρώματα κι αντανακλάσεις, ταιριαστά με την ‘80ς χλιδή του φιλμ που κινείται με κάμπριο αυτοκίνητα κι ελικόπτερα στα πιο φαντεζί penthouses του Σιατλ. Τίποτα το μοντέρνο, τίποτα με προσωπικότητα, τα πάντα περασμένα με Windex.

Αλλά το σημαντικότερο όλων είναι ότι η ταινία, πραγματικά, δεν είναι σέξι. Εχει έναν παλιομοδίτικο αισθησιασμό, μια σεμνοτυφία παρά τα ανοιχτόχερα γυμνά (αλλά χωρίς full frontal), σε ύφος περισσότερο ροζ παρά μαύρο. Ο Τζέιμι Ντόρναν έχει ένα από τα ωραιότερα σώματα που έχουμε δει ποτέ στην οθόνη αλλά, στην ερμηνεία του, μοιάζει κι ο ίδιος ν’ απορεί με την κατάστασή του. Η Ντακότα Τζόνσον είναι πολύ πιο πειστική και χαριτωμένη ως Ανα, μ’ ένα ευχάριστο κωμικό timing και μια ταιριαστή, ηλιόλουστη λάμψη.

Το «50 Shades of Grey» μπορεί να θυμίζει ‘80ς, αλλά δεν είναι «9 ½ Εβδομάδες», η θερμοκρασία στην αίθουσα δεν ανεβαίνει, εκτός αν το κοινό έχει μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 14. Που πιθανότατα θα έχει, γι’ αυτό και η ταινία, βγαίνοντας σε 151 αίθουσες πανελλαδικά, θα φέρει, αν μη τι άλλο, οργασμό εισιτηρίων, πράγμα πάντα καλό.


Διαβάστε ακόμα: