Σίγουρα οι περισσότεροι έχουν ακούσει το όνομα του Ρ. Λ. Στάιν. Είναι ο διάσημος συγγραφέας την σειράς βιβλίων παιδικής φαντασίας και τρόμου «Goosebumps» με εκατομμύρια πωλήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, με πολλά από αυτά να έχουν μεταφερθεί τόσο στην τηλεόραση όσο και στο σινεμά. Αλλά όσο κι αν αυτά τα βιβλία ανήκουν στον είδος του λογοτεχνικού τρόμου παραμένουν απλά «παιδικά», με μοναδικό σκοπό να προσφέρουν κάποιες ανατριχίλες και μερικούς εφιάλτες στους νεαρούς αναγνώστες τους.
Η λιγότερο δημοφιλής σειρά βιβλίων του Ρ. Λ. Στάιν «Οδός Τρόμου», η οποία πρωτοκυκλοφόρησε το 1989, μοιάζει να είναι ένα τελείως διαφορετικό «τέρας» από μόνη της. Απευθυνόμενη περισσότερο σε young adult αναγνώστες, τα βιβλία αυτά, με τις παραπάνω δόσεις βίας και τρόμου, κατάφεραν να τρυπώσουν μέσα στις πιο άγριες φαντασίες των αναγνωστών τους και να τρομάξουν εκατομμύρια εφήβους σε ολόκληρο τον κόσμο. Ισως δεν ακούγεται λοιπόν και τόσο οξύμωρο όταν τα βιβλία ενός συγγραφέα παιδική και εφηβικής λογοτεχνίας μεταφέρονται ως μια τριλογία ακατάλληλων ταινιών τρόμου για το Netflix χωρίς να κάνουν καμία έκπτωση στο gore και στο βία.
Η πρώτη ταινία μας μεταφέρει στο 1994 και στην αμερικάνικη πόλη του Σεϊντισάιντ, μια πόλη την οποία πολλοί χαρακτηρίζουν ως την «πρωτεύουσα των δολοφόνων στις ΗΠΑ.» μιας και κάθε λίγα χρόνια οι ζωές των κατοίκων της ταράζονται από άγριες μαζικές δολοφονίες. Οι ίδιοι πιστεύουν πως φταίει η μάγισσα Σάρα Φίερ, η οποία καταράστηκε την πόλη με τον θάνατό της 300 χρόνια πριν. Οταν οι δολοφονίες ξεκινούν και πάλι, μια ομάδα από παιδιά ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις υπερφυσικές δυνάμεις της μάγισσας και να την σταματήσουν μια για πάντα.
Από την αρχή η ταινία είναι ένα γράμμα αγάπης στην εποχή των slasher ταινιών της δεκαετίας του ’90 και η σκηνοθέτης της, Λι Τζάνιακ, δεν το κρύβει ούτε λεπτό. Αποτίνοντας τον δικό της φόρο τιμής στο «Scream» του Γουές Κρέιβεν, την ταινία που αποτέλεσε την αρχή του είδους στα 90s, με μια υπέροχα διασκεδαστική εισαγωγική σεκάνς και τη Μάγια Ρούντολφ να εμπνέεται από τον ρόλο της Ντρου Μπάριμορ, η ταινία δεν σταματά να ρίχνει το ένα easter egg πίσω από το άλλο, αλλά και ταυτόχρονα να φτιάχνει τους δικούς της κανόνες, ξεφεύγοντας σε στιγμές από τη νόρμα του είδους, ενώ ταυτόχρονα χτίζει μέσα από αυτό το δικό της σκοτεινό σύμπαν μέσα στο αίμα
Αυτό που φαίνεται όμως να ταιριάζει τέλεια είναι το όλο υπερφυσικό στοιχείο με την ιστορία της μάγισσας η οποία δίνει ένα «Stranger Things» vibe σε όλη την ταινία. Κάτι που η Τζάνιακ καταφέρνει να το ενσωματώσει οργανικά μέσα στο slasher αφιέρωμά της χωρίς να κάνει κάποιο από τα δυο να ξεχωρίζει περισσότερο. Σε αυτό βοηθάει και η δυναμική μεταξύ των ηρώων οι οποίοι, σχεδόν όλοι τους άγνωστοι ηθοποιοί, με τις δικές του ιδιοτροπίες και τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά καταφέρνουν γρήγορα να δημιουργήσουν μια αρκετά καλή χημεία μεταξύ τους και να γίνουν αγαπητοί στον θεατή.
Ακόμα κι όταν η δράση αρχίζει να επαναλαμβάνεται προς το τέλος, με τα κλισέ και το gore να επισκιάζει τα πάντα για χάρη εντυπωσιασμού και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο φινάλε και ή εκείνο το final girl που θα κατατροπώσει το κακό, μιας και υπάρχουν άλλες δυο ταινίες που ακολουθούν, το πρώτο μέρος της τριλογίας «Οδός Τρόμου» έχει τσαγανό και αμέριστη αυτοπεποίθηση για αυτό που είναι. Με ένα εξαιρετικό soundtrack γεμάτο από τραγούδια των 90s αλλά και ένα επικό score από τον Μάρκο Μπελτράμι, ο οποίος εμπνέεται από τις παλιότερες δουλειές του στο «Scream» και «The Faculty» για να απογειώσει τις ανατριχίλες, αυτή η ταινία με την old school καρδιά κερδίζει τις εντυπώσεις. Και από ό,τι φαίνεται μόλις ξεκινήσαμε...
