Η μικρή Κέιτι μεγαλώνει ως μοναχοπαίδι σε μία αγαπημένη οικογένεια. Μέχρι που σ' ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, χάνει ξαφνικά την μητέρα της. Ο Τζέικ, ο πατέρας της, νιώθει υπεύθυνος καθώς εκείνος οδηγούσε, και οι τύψεις σε συνδυασμό με το θρήνο του προκαλούν ψυχωτικά επεισόδια: ανεξέλεγκτο τρέμουλο, επιληψία, καλπάζουσα οργή. Ο γιατρός τον συμβουλεύει να μπει οικειοθελώς σε ψυχιατρική κλινική για εντατικές θεραπείες, αφήνοντας την μικρή με την πλούσια οικογένεια της αδελφής της γυναίκας του.
Οταν βγαίνει, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει: η Κέιτι έχει πάει στα καλύτερα σχολεία, η θεία της θέλει να την υιοθετήσει και ξεκινά μία δικαστική μάχη μαζί του. Πάνω από όλα, έχει χάσει την ικανότητά του να γράφει. Υπήρξε διάσημος και βραβευμένος συγγραφέας και τώρα είναι μία αποτυχία. Τίποτα δεν τον ενδιαφέρει περισσότερο από το να παραμείνει μαζί με την κόρη του. Δύο δεκαετίες μετά συναντάμε την Κέιτι να εργάζεται ως κοινωνική λειτουργός, να μην πιστεύει στην αγάπη και να θεωρεί ότι όλοι οι άνθρωποι σε εγκαταλείπουν. Τι έχει μεσολαβήσει;
Ο Γκαμπριέλε Μουτσίνο («Το Κυνήγι της Ευτυχίας») σκηνοθετεί το δακρύβρεχτο, κλισεδιάρικο σενάριο του Μπραντ Ντες, ενισχύοντας το εύκολο μελό και στοχεύοντας στο να πατήσει όλες στη σειρά χορδές του μαζικού κοινού - όπως θα έκανε και μία κυριακάτικη τηλεταινία. Δεν υπάρχει τίποτα το φρέσκο, το εμπνευσμένο, το απρόβλεπτο. Μόνο συνταγή, πατρόν.
Δεν υπάρχει τίποτα το φρέσκο, το εμπνευσμένο, το απρόβλεπτο. Μόνο συνταγή, πατρόν...»
Το αξιοπερίεργο είναι ότι ένα τόσο all-star καστ υπέγραψε σε μία τέτοια ταινία. Η Αμάντα Σίφριντ, ο Ααρον Πολ, η μικρή αποκάλυψη Κουαβεζανέι Γουόλις («Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου») ακόμα και η Νταϊαν Κρούγκερ θα έπρεπε να έχουν πολύ περισσότερες απαιτήσεις από αυτό το βαρύγδουπο συνονθύλευμα ψυχαναλυτικής ανοησίας.
Κι όσο για τον Ράσελ Κρόου... σε πιάνει θλίψη. Η πρώτη σκηνή κρίσης επιληψίας (κι όλες όσες ακολουθούν) φέρνουν υποσυνείδητα στο μυαλό τον ίδιο ηθοποιό και τις σκηνές του στο «Ενα Υπέροχο Μυαλό». Το σεβασμό, την εγκράτεια, την πειθαρχημένη μέθοδο με την οποία είχε πλησιάσει άλλες τέτοιες παρόμοιες προκλήσεις - να παίξει με ένα σώμα κι ένα μυαλό που νοσεί, που δεν συνεργάζεται. Οσο τώρα πέφτει και σπαρταράει στο πάτωμα, τόσο υπερτονισμένα, υπερβολικά, κακοπαιγμένα, κακοσκηνοθετημένα, σε πιάνει θλίψη.
