Mια ομάδα 120 άντρων ξεκινούν από το χωριό της Σαμαρίνας Γρεβενών, προκειμένου να συντρέξουν τους κατοίκους του Μεσολογγίου, που πολιορκούνται από το στρατό των Τούρκων. Αποφασισμένοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ελευθερία, οι άντρες προσπαθούν πάση θυσία να μη γίνουν αντιληπτοί από τουρκικές περιπόλους καθώς διασχίζουν τα άγρια βουνά. Αυτό όμως δεν στέκεται εφικτό, με αποτέλεσμα να δώσουν σκληρή μάχη πριν φτάσουν στο Μεσολόγγι…
Δεν υπάρχει τίποτα το επικό, όπως διαφημίζεται, τίποτα το ενδιαφέρον (ακόμα και ιστορικά) στην ταινία του Βασίλη Τσικάρα «Εξοδος 1826», η οποία προσπαθεί τόσο πολύ να γίνει κάτι που δεν είναι: μια επική ταινία με θέμα την Ελληνική επανάσταση του 1821, αποτυγχάνοντας στην πορεία σχεδόν καταστροφικά.
Από την αρχή της κιόλας μοιάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο, μια ταινία τόσο κακογυρισμένη, τόσο κακοπαιγμένη και χωρίς σενάριο, που μοιάζει σαν αυτές τις δραματοποιημένες ιστορικές ταινίες που προβάλλονται κατά την διάρκεια κάποιου μαθήματος ιστορίας σε κάποιο σχολείο μπροστά σε βαριεστημένους μαθητές.
Με βάση το δημοτικό τραγούδι «Τα Παιδιά της Σαμαρίνας» ο Τσικάρας προσπαθεί να ενώσει τα ιστορικά γεγονότα, μαζί με την ιστορία πίσω από το τραγούδι, προσθέτοντας και ισχυρές δόσεις μυθοπλασίας για να κλείσει τις όποιες τρύπες απομένουν, με αποτέλεσμα να ολοκληρώνει κάτι το οποίο να φαίνεται ως κινηματογραφικός αχταρμάς. Χωρίς ίχνος δραματουργίας και μηδαμινής εξέλιξης χαρακτήρων, ο Τσικάρας θέλει να μας πείσει πως κάπου εκεί μέσα στην ταινία του υπάρχει μια ιστορία που θα μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, χαρακτήρες που θα νοιαστούμε γι’ αυτούς και επικές μάχες. Αλλά ακόμα και ώρα μετά το τέλος της ταινίας, όλα αυτά ακόμα αναζητούνται...
Το μόνο που γίνεται καθ’ όλη την διάρκεια της είναι να παρακολουθούμε μια ομάδα ανδρών που φεύγουν από την Σαμαρίνα των Γρεβενών, με τελικό προορισμό το Μεσολόγγι, χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό ή έστω κάτι το ενδιαφέρον. Η δράση είναι μηδαμινή, αλλά όπου κι όταν υπάρχει φαίνεται απλά κακή, και το μόνο επικό συναίσθημα που σου προκαλεί είναι όταν ο Τσικάρας προσπαθεί να κάνει την ομάδα των ανδρών αυτών να μοιάζει σαν την Συντροφιά του Δαχτυλιδιού με αεροπλανικά πλάνα λες και είναι βγαλμένα από τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών».
Πέρα των (μη) επικών αναφορών, ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της ταινίας είναι και η προχειροδουλειά η οποία έχει γίνει σε όλους τους τομείς. Από τον κακό ήχο με τους διαλόγους να χρειάζονται υπότιτλους για να καταλάβεις τι λένε οι ηθοποιοί, το κακό μοντάζ αλλά και την άχρωμη φωτογραφία του Δημήτρη Σταμπόλη, και με ένα soundtrack να έχει μπει στην λούπα από την αρχή, το φιλμ του Τσικάρα φαίνεται να προσπαθεί να ορθοποδήσει κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ολα μοιάζουν τόσο φτηνά με δόσεις ερασιτεχνικής ευκολίας. Και οι πρωταγωνιστές με την σειρά τους δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να περιφέρονται από πλάνο σε πλάνο λέγοντας τις ατάκες τους άλλοτε με στόμφο και άλλοτε με νωχελική απάθεια λες και τις διαβάζουν από κάποιο στημένο auto cue.
Κανένα από τα στοιχήματα που βάζει αρχικά η «Εξοδος 1826» δεν καταφέρνει να το πιάσει. Μια ταινία που θα ήθελε να ήταν τόσο επική τουλάχιστον όσο ο «Αδάμαστος», τόσο ιστορικά ενδιαφέρουσα... τουλάχιστον όσο οι ταινίες με το ανάλογο θέμα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου αλλά και τόσο δημοφιλής τουλάχιστον όσο το δημοτικό τραγούδι στο οποίο βασίζεται, καταλήγει να είναι άλλη μια αποτυχημένη ελληνική παραγωγή - τουλάχιστον...
