Βρισκόμαστε στο 1952. Η Εβίτα Περόν μόλις πέθανε. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές μορφές της σύγχρονης ιστορίας, πέθανε στην ίδια ηλικία με τον Χριστό και ταριχεύτηκε με μια νέα και καινοτόμα τεχνική για να γίνει η «Ωραία Κοιμωμένη». Εν τω μεταξύ, στην Αργεντινή, τα πραξικοπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και κάποιοι δικτάτορες θέλουν να βγάλουν το μύθο της Εβίτας από τη μνήμη του κόσμου. Ετσι το άψυχο σώμα της, μετά την ταρίχευση του, κλάπηκε από τη στρατιωτική χούντα και κρύφτηκε από το Βατικανό, με αποτέλεσμα το όνομα της να προκαλεί λαϊκές εξεγέρσεις τα χρόνια που ακολούθησαν. Η ταινία ξεκινάει από την ημέρα που πέθανε και τελειώνει τη βραδιά που θάφτηκε, 25 χρόνια μετά.
Οχι μια ταινία που αναβιώνει ή εξιστορεί την μυθιστορηματική ζωή της Εβίτα Περόν μα ένα φιλμ που μιλά για την ακόμη πιο περιπετειώδη και απίστευτη μετά θάνατον ζωή της εικόνας και του μύθου της, μέσα από το νεκρό της σώμα.
Ο Πάμπλο Αγουέρο δεν κάνει τίποτα που να μοιάζει με μια τυπική «βιογραφική» ταινία, αλλά δοκιμάζει να εξετάσει το σύμβολο πίσω από την γυναίκα, τον μύθο πίσω από την ζωή που έσβησε. Το φιλμ του κινείται κάπου ανάμεσα στην αφαίρεση μιας avant garde θεατρικής σκηνής και στην ρευστή ποιότητα ενός ονείρου. Η Εβίτα «ζει» στην ταινία του μέσα από τους άλλους, από τους ανθρώπους που μεταφέρουν ή ταριχεύουν το πτώμα της από ανθρώπους που την λατρεύουν ή την μισούν, από ανθρώπους που δεν μπορούν να την αγνοήσουν.
Η Εβίτα είναι εδώ μια ωραία κοιμωμένη που μένει ατάραχη όσο τα χέρια, το μυαλό και τα μάτια των ανδρών, την θαυμάζουν, την εξερευνούν, την μεταφέρουν, την ταριχεύουν, όσο το μέγεθος του μύθου της γιγαντώνεται παρά την προσπάθεια τους να τον σβήσουν. Η εικόνα μιας γυναίκας σε έναν κόσμο macho στερεοτύπων, στρατηγών και γιατρών, ανδρών με δύναμη που δεν μπορούν να «νικήσουν» μια νεκρή, είναι ένα ακόμη σύμβολο σε αυτή την βαθιά συμβολική ταινία.
Ο Αγουέρο εξετάζει την Ιστορία και την ιστορία της μέσα κι από την χρήση αρχειακού υλικού, αλλά κυρίως μιλά μέσα από τις αποκομμένες η μια από την άλλη βινιέτες του για την αντανάκλαση του μύθου της Εβίτας πάνω στους άλλους, πάνω σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η μυστηριώδης δύναμη ενός χαρισματικού ηγέτη που δεν μοιάζει να πεθαίνει, η γοητεία και η σαγήνη που ασκεί ακόμη και σε όσους την μισούν.
Η «Εβίτα δεν Κοιμάται πια Εδώ» είναι με διαφορά μια από τις πιο ιδιαίτερες και ίσως παράξενες ταινίες που έχουν γίνει ποτέ για την Εβίτα, για την δύναμη της εικόνας της και την Ιστορία της Αργεντινής, ένα φιλμ που αξίζει να εξερευνήσεις και το οποίο μοιάζει αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο.
