Ο Μανγκού, ένας χαρούμενος και ανέμελος γαϊδαράκος, κάνει τα δικά του όνειρα μέχρι που - από τύχη - καταλήγει να θεωρείται ο πιο δημοφιλής διάδοχος του θρόνου, με αφορμή την επικείμενη αποχώρηση του βασιλιά λιονταριού. Δεν του περνάει από το μυαλό ότι πρόκειται για πλεκτάνη της δολοπλόκου αλεπούς που έχει τα δικά της κίνητρα και θέλει να θολώσει τα νερά της διαδοχής του λιονταριού. Θα καταφέρει ο Μανγκού να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να γίνει ο επόμενος αντάξιος βασιλιάς ή θα καταλήξει να είναι σκέτο πιόνι; Θα εκπληρώσει η πονηρή αλεπού τα δαιμόνια σχέδια της; Θα συνέλθει ποτέ το βασίλειο από το χάος;
Είναι πραγματικά σπάνιο να βλέπεις μια παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων να ασχολείται με κάτι τελείως διαφορετικό από τη δύναμη της φιλίας και της αγάπης ή το σεβασμό προς τη διαφορετικότητα. Πόσω μάλλον όταν αυτό το κάτι διαφορετικό έχει να κάνει με την πολιτική.
Με αυτή την ιδέα πορεύεται η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ο Βασιλιάς Γάιδαρος», με καταγωγή από το Πακιστάν, η οποία προσπαθεί να εμφυσήσει στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους, με έναν αστείο και διασκεδαστικό τρόπο, τις αξίες της πολιτικής, τη σημασία της δημοκρατίας και της κοινωνικής ισότητας, αλλά και τη δύναμη που έχει η ψήφος μας, χωρίς να λείπει φυσικά και το σταθερό πλέον μήνυμα για την πίστη που πρέπει να έχουμε στον εαυτό μας.
Με μια κάπως επιφανειακή ιστορία, που ίσως κρατάει μισή ώρα παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε, η ταινία προσπαθεί και τελικά χτίζει έναν ενδιαφέροντα κόσμο γεμάτο από αστείους χαρακτήρες, στο κέντρο του οποίου κρύβεται η μουσικοχορευτική ψυχή μιας υπερπαραγωγής του Μπόλιγουντ, αν και γρήγορα πέφτει στην παγίδα των επαναλαμβανόμενων κωμικών γκαγκς και των οριακά ανέμπευστων καταστάσεων.
Από τεχνικής άποψης το ψηφιακό animation της μπορεί να μην ξεχωρίζει και να παραμένει άψυχο και τετριμμένο ως το τέλος, αλλά το χιούμορ της βρίσκει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το στόχο του, με τα παιδιά να έχουν λόγους για να γελάνε ως το τέλος και με τους μεγάλους να βρίσκουν ίσως περισσότερο ενδιαφέρον στα αστεία πάνω στα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας και τον, ενίοτε προπαγανδιστικό, ρόλο των ΜΜΕ που κρύβονται πίσω από αυτά.
