Σολάριουμ, κοιλιά, χαίτη. Ξεκούμπωτα πουκάμισα, κόκες, ουίσκια. Ο 65χρονος Ντάνι Κόλινς νιώθει γελοίος ζώντας σε μία βίλα με γυάλινο ασανσέρ δίπλα στην 25χρονη ξανθιά, σιλικονάτη αρραβωνιαστικιά του και συνεχίζοντας μια ξεφτισμένη pop-star καριέρα με εμφανίσεις του σε sold-out θέατρα από υπερήλικο πιστό κοινό που τον παρακινούν να τραγουδήσει για άλλη μία φορά τα αλά «Sweet Caroline», χαρούμενα, sing-along τραγουδάκια του. Στα γενέθλιά του ο Φρανκ, ο μάνατζερ και καλύτερός του φίλος, του κάνει ένα αναπάντεχτο δώρο: ένα γράμμα που του είχε γράψει ο Τζον Λένον το 1971 και τον παρακινούσε να μείνει πιστός στη μουσική του, όση φήμη και χρήματα κι αν αποκτούσε. Ενα γράμμα που δεν είχε φτάσει στα χέρια του όταν έπρεπε. Οταν μπορούσε να τον έχει βοηθήσει να αποφύγει την κατηφόρα της κορυφής. Είναι όπως ποτέ αργά για να επιστρέψεις στον εαυτό σου; Ο Κόλινς σταματάει τη γελοία περιοδεία του, πακετάρει μια βαλίτσα και το πιάνο του, κλείνει ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο του Νιου Τζέρσεϊ και πιάνει το νήμα της ζωής του από την αρχή: προσπαθεί να γνωρίσει τον ενήλικο αποξενωμένο γιο του, να συνθέσει ένα νέο τραγούδι, να βρει το νόημα - πριν όλα τελειώσουν.
Βασισμένο σ' ένα αληθινό περιστατικό (ο Τζον Λένον όντως είχε γράψει ένα γράμμα που χάθηκε στον τραγουδιστή Στιβ Τίλστον), ο Νταν Φόγκελμαν (σεναριογράφος των «Crazy, Stupid, Love», «Last Vegas», «Μαλλιά Κουβάρια») κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μία μεσήλικη δραματική κομεντί που, με ένα χαρισματικό καστ και μια υπέροχη ιδέα, υπόσχεται πολλά, αλλά όπως ακριβώς κι ο ήρωάς της ξεφυσά, κουράζεται, απογοητεύεται, κάνει πίσω.
Ο Αλ Πατσίνο βουτά στο ρόλο με αυταπάρνηση, γενναιόδωρο αυτοσαρκασμό και μία δαιμονισμένα ακόμα παρούσα γοητεία. Ο Φόγκελμαν του γράφει σκηνές, μικρές στιγμές κι ατάκες που τον κάνουν να λάμπει, σαν η ταινία να είναι ένα τεράστιο κλείσιμο ματιού, με εμάς συνωμότες να γελάμε καλόκαρδα, καλοπροαίρετα, ευτυχισμένοι στις καρέκλες μας.
Δυστυχώς όμως, ενώ ο Φόγκελμαν χτίζει κάτι που υπόσχεται να μείνει αυτόματα κλασικό, να γίνει αναφορά ως η δραμεντί της δεκαετίας, το «About a Boy» της τρίτης ηλικίας, τελικά το γκρεμίζει, το αδειάζει, το προδίδει. Οσο φρέσκια η κωμωδία του, τόσο αφόρητα κλισέ το δράμα. Ο Κόλινς επιστρέφει στο γιο του (ο οποίος τον μισεί) και γνωρίζει την καλόκαρδη νύφη του (πάντα ζεστή και συμπαθής και... αδιάφορη η Τζένιφερ Γκάρνερ), την εγγονή του που πάσχει από Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας και την κρυφή τραγωδία της οικογένειας - κάτι τόσο σεναριακά εύκολο, που καπελώνει όλη την προσπάθεια για ειλικρινείς, πιστευτές, ανθρώπινες στιγμές. Κάτι που υποβιβάζει την ταινία σε κατασκευασμένο σχήμα και τον Ντάνι Κόλινς σε καρικατούρα του εαυτού του.
Ο Φόγκελμαν άλλη ταινία ονειρεύτηκε. Προσπάθησε να μην χαρίσει όλα τα χάπι εντ, διάνθισε τους διαλόγους με ατάκες που αυτοαναφέρονται στα ανόητα κινηματογραφικά κλισέ, έφερε τον υπέροχο Κρίστοφερ Πλάμερ (που με μία σκηνή κλέβει την παράσταση) να σταθεί δίπλα στον Πατσίνο (μόνο αυτό μας έκανε να ευχόμαστε η ταινία να ήταν ένα μονοπλάνο με τους δυο τους να διαβάζουν τον τηλεφωνικό κατάλογο του Τζέρσεϊ). Γιατί υπέκυψε τελικά σε κάτι τόσο χλιαρό; Στάθηκε μπροστά στο κοινό του που απαιτεί ποπ κορν, αναψυκτικό & ευκολία και δείλιασε; Οπότε, σηκώθηκε από το πιάνο, ξεκούμπωσε το πουκάμισο και ξεκίνησε ένα ακόμα μαζικό sing-along «επιτυχημένων» κινηματογραφικών συνταγών; Πόσο κρίμα...
