Από το 1980, λένε οι αρχικοί τίτλοι της ταινίας του έμπειρου ντοκιμαντερίστα Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, λειτουργούν στην Ελλάδα παραρτήματα γερμανικών ιδρυμάτων για προερχόμενους από γερμανόφωνες χώρες ανήλικους με αποκλίνουσα ή ήπια παραβατική συμπεριφορά. Σκοπός των μικρών αυτών κοινοτήτων είναι να προσφέρουν στους τροφίμους μια εναλλακτική έκτιση των ποινών τους και να βοηθήσουν στην ομαλή κοινωνική τους επανένταξη.
Όμως το «Daniel '16» δεν είναι ντοκιμαντέρ, όπως θα προϊδέαζε η εν λόγω κάρτα σε συνάρτηση με την προϋπηρεσία του δημιουργού του «Μανάβη» και του «Σιωπηλού Μάρτυρα». Είναι, ωστόσο, μια κάποια τεκμηρίωση, με τον ανάλογο τρόπο που είναι και οι ταινίες των Νταρντέν ή του Κεν Λόουτς, για να αναφέρουμε τρεις από τους γνησιότερους και πιο ευαίσθητους ρεαλιστές που έχουν εντρυφήσει στην παραμελημένη μετεφηβεία.
Με τον τρόπο που παρακολουθεί τον φερώνυμο αντιήρωά του, έναν 16χρονο Γερμανό χωρίς πατέρα, στις βουβές του μοναξιές και τις θρασείς του εξεγέρσεις στο κέντρο επανένταξης στον Εβρο, τα άγχη και τις ενοχές του για τα πταίσματά του, τη διστακτική του φιλία με έναν νεώτερο τρόφιμο που τον θαυμάζει σχεδόν και τη σχέση προστασίας που αναπτύσσει με έναν ανήλικο Σύρο πρόσφυγα -και έτσι, ωσότου ο νεαρός εμπεδώσει τον γεμάτο αντιφάσεις και αδικία κόσμο που τον περιβάλλει. Μια κάποια τεκμηρίωση, γιατί μπορεί να μην απαντά στο ερώτημα τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά, αλλά προτείνει, έστω και μέσα από ένα χρονικό που έχουμε ξαναδεί σε πολλές παραλλαγές, την πυξίδα για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον.
Αγνωστο αν ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος, εδώ στη δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους φιξιόν του μετά τον «Γιο του Φύλακα» σε μια καριέρα τριών σχεδόν δεκαετιών, έχει βιώσει μια παρόμοια ιστορία από πρώτο ή άλλο χέρι. Και αδιάφορο, τελικά. Διότι έχει εντελώς δευτερεύουσα σημασία στο σινεμά αν έχεις ζήσει αυτό που αφηγείσαι. Το πώς το κοιτάς προέχει. Και τούτος ο δημιουργός, που ακόμα και σε μια τηλεοπτική προσωπογραφία του Γιάννη Καστρίτση κατορθώνει να ρίξει ίσκιο ανατριχιαστικό, το κοιτά με μια μέθεξη που σε ταρακουνά, με μια ειλικρίνεια που σε αφοπλίζει, με κατανόηση και τρυφερότητα που σε σκλαβώνουν.
