Ακόμα και να μην έχεις δει ούτε ένα επεισόδιο από την σειρά όπου άφησε το δικό της ανεξίτηλο σημάδι στο τηλεοπτικό τοπίο της δεκαετίας του ’70 ή, αρκετά αργότερα, τις γεμάτες δράση και αρκετά πιο σέξι, αλλά και τελείως αδιάφορες ταινίες του ΜακΓκι, σίγουρα έχεις ακούσει για τους «Αγγελους του Τσάρλι», τις τρεις γυναίκες κατασκόπους που δουλεύουν για έναν άγνωστο εκατομμυριούχο επιχειρηματία, γνωστό μόνο με το όνομα Τσάρλι. Είναι λοιπόν λογικό το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούς πως ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει ένα ακόμα reboot της σειράς/ταινίας μέσα σε μια χρονιά όπου το Χόλιγουντ δείχνει ήδη κορεσμένο από όλα αυτά, είναι αν όντως χρειαζόμαστε μια ακόμα τέτοια ταινία.
Η αλήθεια είναι πως η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση.
Η βασική ιδέα παραμένει ανέγγιχτη και η Ελίζαμπεθ Μπανκς, η οποία εδώ όχι μόνο πρωταγωνιστεί αλλά γράφει το σενάριο της ταινίας και την σκηνοθετεί, στη δεύτερή της απόπειρα μετά το «Pitch Perfect 2», σέβεται όσο μπορεί το βασική ιδέα των τριών γυναικείων κατασκόπων, χρησιμοποιώντας την όμως περισσότερο ως ένα πανέμορφο περιτύλιγμα για κάτι τελείως διαφορετικό και (γυναικεία) ενδυναμωτικό.
Οι «Αγγελοι του Τσάρλι» είχαν ανέκαθεν φεμινιστικές αναφορές και η Μπανκς φαίνεται πως το γνωρίζει αρκετά καλά μεταφέροντας τους Αγγελους στη μετά #metoo εποχή και σε μια πιο ρεαλιστική εκδοχή τους. «Οι γυναίκες μπορούν να κάνουν τα πάντα» είναι εξάλλου η πρώτη ατάκα που ακούγεται μέσα στην ταινία, θέτοντας έτσι τον τόνο μιας αναπολογητικής girl power αισθητικής, με την Μπανκς να σηκώνει τις λέξεις αυτές σαν ένα φεμινιστικό λάβαρο το οποίο παρελαύνει με ένα είδος περηφάνιας ως και τους τίτλους τέλους. Αυτοί οι Αγγελοι είναι εδώ για να δώσουν ένα γερό μάθημα στην πατριαρχία και στους προνομιούχους λευκούς άντρες, με την Μπανκς να μην σταματάει λεπτό να δείχνει το φεμινιστικό μήνυμα που θέλει να περάσει από τους τίτλους αρχής - με ένα μοντάζ από κορίτσια σε ολόκληρο τον κόσμο να δείχνουν να χαμογελούν και να κάνουν, στην κυριολεξία, τα πάντα.
Οι προθέσεις μπορεί να είναι καλές, η εκτέλεσή τους όμως δείχνει αρκετά αδύναμη για να τις υποστηρίξει, με όλες αυτές οι αναφορές στην γυναικεία ενδυνάμωση και στον φεμινισμό να πέφτουν με τον ρυθμό οπλοπολυβόλου καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας, χάνοντας τις περισσότερες φορές τον στόχο τους και δυστυχώς μέχρι και το φινάλε αισθάνεσαι πως αντί να έχουν το αντίκτυπο που τους αναλογεί, χάνουν την βαρύτητά τους και καταλήγουν να πέφτουν στο κενό σαν κούφιες σφαίρες.
Οχι ότι αυτό στερεί από τους «Αγγελους του Τσάρλι» τη δράση που περιμένεις να δεις σε μια τέτοιου είδους ταινία. Από κυνηγητά με αυτοκίνητα (ή χωρίς) και αρκετό ξυλίκι μέχρι τις αναμενόμενες εκρήξεις και πυροβολισμούς, η δράση παραμένει έντονη και καλά χορογραφημένη, χωρίς καμία σκηνή να συνοδεύεται από το wow factor. Στην περιοχή wow, βρίσκονται φυσικά οι «άγγελοι» της υπόθεσης, με την Ναόμι Σκοτ άρτι αφιχθείσα από το live action του «Αλαντίν» να παίζει με ιδιαίτερη γοητεία τον ρόλο της έξυπνης της παρέας, ενώ η Ελα Μπαλίνσκα, εδώ στον πρώτο της μεγάλο ρόλο, να δίνει έναν αέρα δυναμισμού και αστείρευτης ενέργειας στην ομάδα. Οσο για την Κρίστεν Στιούαρτ, αυτή κλέβει την παράσταση, ανεβάζοντας το ηθικό της ομάδας με τα αστεία της και τις βιτριολικές της ατάκες. Σε μια κόντρα εκδοχή του πιο «καλλιτεχνικού» προφίλ της, φαίνεται να το διασκεδάζει σε κάθε σκηνή και δεν το κρύβει ούτε λεπτό.
Οι νέοι «Αγγελοι του Τσάρλι» θα μπορούσαν να αναδειχθούν σαν πρότυπο ενδυνάμωσης για όλα τα νέα κορίτσια. Οι καλές προθέσεις υπάρχουν, και φαίνονται, αλλά δυστυχώς η εκτέλεση τους μετατρέπει τη νέα τους αυτή εμφάνισης σε μία από τις πιο αδιάφορες, πλην τίμιες, ταινίες δράσης που θα δείτε φέτος. Οι αγγελοι - ειδικά και γενικά- αξίζουν σίγουρα κάτι παραπάνω από αυτό.
