Δεν είναι τυχαίο ότι την τελευταία δεκαετία οι ταινίες που στρέφονται γύρω από τη μαφία πληθαίνουν, έχουν μεταμορφωθεί από genre σε... φέτα ζωής: είναι όλο και περισσότερα τα παιδιά που, χωρίς προοπτικές στην ιταλική επαγγελματική αγορά, στρέφονται στη μοντέρνα μορφή της «οικογένειας» για να επιβιώσουν, ακόμα περισσότερο για να πλουτίσουν εύκολα. Το «εύκολα», ωστόσο, είναι η λέξη κλειδί, όπως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία των αδελφών Ντ' Ινοτσέντζο αποκαλύπτει και σχολιάζει.
Αδέλφια κι εκείνοι, όχι εξ αίματος, αλλά μεγαλωμένοι μαζί από παιδιά, στις μονογονεϊκές οικογένειές τους, ο ένας με τη μητέρα του, ο άλλος με τον πατέρα του, ο Μίρκο κι ο Μανόλο είναι δυο εικοσάχρονοι που ζουν στο περιθώριο της Ρώμης, των βιοπαλαιστών και της μαφίας. Η ζωή τους έχει μια κανονικότητα, έχουν ένα χαρτζιλίκι για να πίνουν μπίρες και να βγάζουν τα κορίτσια τους βόλτα, πηγαίνουν στη Σχολή τους κι αράζουν όπως οι συνομήλικοί τους. Ωσπου ένα μοιραίο δυστύχημα και μια λάθος συμβουλή θα τους μετατρέψουν όχι απλώς σε «ήρωες» της μαφίας, αλλά σε πρωτοπαλίκαρά της. Τ' αγόρια θα βάλουν μπροστά σε μια ιλιγγιώδη διαδρομή πλούτου, ταχύτητας και στυγνών δολοφονιών, με μοναδική, προδιαγεγραμμένη κατεύθυνση την αυτοκαταστροφή τους.
Σ' αυτήν, την πρώτη τους ταινία, οι αδελφοί Ντ' Ινοτσέντζο αποδεικνύονται σκηνοθετικά θαρραλέοι. Το φιλμ τους είναι βαμμένο στο σκοτάδι και στις μπλε αποχρώσεις της νύχτας, ο ρυθμός τους είναι τόσο γρήγορος όσο το χτυποκάρδι των άπειρων, εκκολαπτόμενων δολοφόνων (μοντάρει ο Μάρκο Σπολετίνι του «Γόμορρα»), οι πρωταγωνιστές τους έχουν πρόσωπα μαγνητικά, που διαλύονται κι ανασυντίθενται τακτικά μέσα στη ροή του. Κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο κοιτάζει τη βία, τις απανωτές εν ψυχρώ εκτελέσεις στην ημερήσια διάταξη, δεν έχει τίποτε το δυναμικό, το γιαλιστερό, έχει την μπαναλιτέ που πραγματικά ξαφνιάζει το μυαλό.
Από την άλλη πλευρά, είναι αυτή τη αποστασιοποιημένη προσέγγιση της δράσης που κάνει τους ήρωες και την ιστορία τους να μοιάζει ασήμαντη, τόσο προβλέψιμη που δεν στέκεται στη σκέψη. Ο Μίρκο κι ο Μανόλο δεν έχουν τίποτε ακραίο στη ζωή τους, δεν έχουν σύνθετα κίνητρα για όσα κάνουν, είναι ήρωες χάρτινοι σε μια γνώριμη πορεία. Θέλοντας να σχολιάσουν το πόσο τετριμμένη είναι η στροφή της ιταλικής νιότης στο οργανωμένο έγκλημα, οι Ντ' Ινοτσέντζο φτιάχνουν μια όμορφη, γρήγορη, αλλά τετριμμένη ταινία.
