Τόσο στα κόμικς της Marvel όσο και στο, πολυσύμπαντο πλέον, κινηματογραφικό της σύμπαν, ο θάνατος είναι πανταχού παρών. Αμέτρητοι ήρωες και (αγαπημένοι) κακοί έχουν πεθάνει και αναστηθεί με το χτύπημα απλά δυο δαχτύλων, με τον καθένα να αφήνει πίσω τους το δικό του μεγάλο ή μικρό, συναισθηματικό αλλά και υπαρκτό, κενό. Ομως μέσα από αυτούς τους αμέτρητους ηρωικούς θανάτους και τις γεμάτες δέος αναγεννήσεις, ο θάνατος ενός ήρωας κατάφερε να αφήσει πίσω του ένα τεράστιο ανεκπλήρωτο για πάντα κενό.
Ο θάνατος του Τσάντγουικ Μπόουζμαν πίσω στο 2020, πάνω στο απόγειο της καριέρας του, πάγωσε ολόκληρο τον κόσμο. Για την Marvel και τους φανς του όμως σήμανε και τον θάνατο του αγαπημένου τους βασιλιά Τ’ Τσάλα, του περιβόητου Μαύρου Πάνθηρα, έναν χαρακτήρα ο οποίος κέρδισε τον δικό του μύθο στην ποπ κουλτούρα, όντας - ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόταν - ο πρώτος μαύρος κινηματογραφικός υπερήρωας.
Με το σίκουελ «Black Panther: Wakanda Forever», η Marvel θέλει να αποτίσει τον δικό της φόρο τιμής στον αδικοχαμένο ηθοποιό, αλλά και στον ευγενή βασιλιά της, και μέσω αυτού να χαράξει το δικό της μέλλον μέσα από το οδυνηρό παρελθόν της.
Mετά τον θάνατο του Βασιλιά Τ' Τσάλα, η Βασίλισσα Ραμόντα, η Σούρι, ο Μ'Μπάκου, η Οκόγιε και οι Ντόρα Μιλάγιε πολεμούν για να προστατεύσουν το έθνος τους από τις παγκόσμιες δυνάμεις. Ενώ οι κάτοικοι της Γουακάντα προσπαθούν να προχωρήσουν, οι ήρωες πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις του και με τη βοήθεια της Γουόρ Ντογκ Νάκια και του Εβερετ Ρος, να χαράξουν ένα νέο μονοπάτι για το Βασίλειο της Γουακάντα.
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, νιώθεις το συναισθηματικό βάρος του χαμού του ηθοποιού, και την οδύνη που κρύβεται από πίσω τoy, με τον σκηνοθέτη Ράιαν Κούγκλερ να σβήνει τα όρια μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας και να ελευθερώνει τον πόνο και την θλίψη.
Αλλά δεν θέλει αφήσει το πένθος να κυριαρχήσει. Και η πομπή της κηδείας του Τ’ Τσάλα, μια πραγματική γιορτή για την ζωή του, γεμάτη χορό από ασπροφορεμένους κατοίκους της Γουακάντα, αλλά και με το ανέκφραστο πρόσωπο της Σούρι, το οποίο κρύβει πίσω του έναν ανείπωτο πόνο, να αντιπροσωπεύει την λεπτή γραμμή πάνω στην οποία πρέπει να ισορροπήσει η ταινία. Μέσω αυτής, της θλιμμένης πριγκίπισσας, ο Κούγκλερ προσπαθεί να δείξει, με την λεπτότητα που αρμόζει, τα στάδια της θλίψης και να γίνουν αυτά η κινητήριος δύναμη για κάτι που θα συνεχίσει με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο την κληρονομία του Μαύρου Πάνθηρα.
Μια σκιά που είναι πάντα παρούσα στην ταινία, την νιώθεις από την αρχή ως το τέλος της να αποτελεί ένα κέντρο βαρύτητας στην οποία τα πάντα γυρίζουν γύρω από αυτή. Αλλά ταυτόχρονα είναι και εκείνη που κρατά σφιχτά δεμένη τόσο την ιστορία της όσο και τους χαρακτήρες της, οποίοι, προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους μετά τον χαμό του, με την Σούρι να είναι ο συναισθηματικός συνδετικός μας κρίκος. Πάντα σκυθρωπή, αλλά με μια οργή να την οδηγεί, έχει αποκλειστεί από τον κόσμο. Ακόμα και όταν όλοι της λένε να αφήσει πίσω της τον Τ’ Τσάλα, αυτή γλιστράει ολοένα και περισσότερο στην απόγνωση και την θλίψη της, με την Λετίσια Ράιτ να χειρίζεται όλο αυτό το φορτίο με απίστευτο πάθος και απερίγραπτο δυναμισμό, σηκώνοντας στους ώμους της το συναισθηματικό βάρος ολόκληρης της ταινίας.
Μέσα σε όλα αυτά ο Κούγκλερ εισάγει και τον νέο ανταγωνιστή της ταινίας, τον μεταλλαγμένο βασιλιά του υποθαλάσσιου έθνους του Ταλόκαν, τον Ναμόρ. Η μαγνητική παρουσία του Τένοτς Ουέρτα στον ρόλο του Ναμόρ, δίνει στον χαρακτήρα του μια ιδιαίτερη απόχρωση του γκρίζου, λέγοντας την αλήθεια ακόμα κι αν πονάει, χωρίς να πέφτει στην όποια παγίδα της καρικατούρας. Μέσω αυτού του χαρακτήρα το «Black Panther: Wakanda Forever» μεταμορφώνεται σε ένα αδέξιο γεωπολιτικό θρίλερ, το οποίο συνδέεται με την πραγματική ιστορία της Ισπανικής αποικιοκρατίας.
Μόνο που την υπερφορτώνει με ένα αχρείαστο backstory το οποίο δεν πείθει όσο θα ήθελε για να δημιουργήσει μια πραγματική ένταση μεταξύ των δυο ισχυρών εθνών, η οποία θα οδηγούσε σε μια καταστροφή παγκόσμιας κλίμακας. Ακόμα και η τελική μάχη, η οποία μοιάζει να κάπως προβληματική στο στήσιμό της και παράλογη, κρύβει πίσω την σύγκρουση που κρύβουμε μέσα μας όταν κρεμόμαστε ψυχολογικά από μια κλωστή, την στιγμή ο κόσμος γύρω μας γίνεται χίλια κομμάτια, ακόμα με τις φανφάρες και τις εντυπωσιακές μάχες που μόνο η Marvel ξέρει να προσφέρει στο κοινό της, αλλά καταφέρνουμε να βρούμε το σθένος να αφήσουμε το ό,τι μας στοιχειώνει, να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας, και να βγούμε νικητές.
Και εκεί που το «Wakanda Forever» φαίνεται πως πέφτει στην προβλέψιμη πλέον συνταγή της Marvel, υπάρχουν στιγμές που δείχνει να έχει αρκετή φαντασία. Από τις υποβρύχιες λήψεις της, με την υπέροχη φωτογραφία του Οτομ Ντουράλντ Αρκαπό, μερικές εξαιρετικά χορογραφημένες σκηνές δράσης, τη μια ακόμα φορά μοναδική μουσική προσέγγιση του Λούντβιχ Γκόρανσον, μέχρι και τις ερμηνείες του υπόλοιπου καστ, κυρίως της Αντζελα Μπάσετ με την επιβλητική της παρουσία και την σπαρακτική της ερμηνεία, το «Wakanda Forever» είναι μια ακόμα νίκη για τη Marvel.
Αλλά μέσα από όλα αυτές τις φαντασμαγορικές και επικές στιγμές της, το «Black Panther: Wakanda Forever» τελειώνει με ένα πιο προσωπικό τόνο. Να κλάψει για τον φίλο, τον ηθοποιό, τον βασιλιά, τον Μαύρο Πάνθηρα, αλλά πάνω από όλα τον άνθρωπο, Τσάντγουικ Μπόουζμαν, να τον τιμήσει και να μας πει πως τελικά «everything’s gonna be alright». Γιατί, ακόμα και αν δεν το πιστεύουμε, έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε.
Ο Βασιλιάς πέθανε. Ζήτω ο Βασιλιάς…
