Η απόφαση της Warner να επιστρέψει στο επίσημο DCEU μετά από έναν σχεδόν χρόνο απουσίας, μιας και ο υποψήφιος για Οσκαρ και θριαμβευτής της χρονιάς «Joker» του Τοντ Φίλιπς είναι από μόνος του κάτι το τελείως διαφορετικό, το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστεί είναι... αμφιλεγόμενη. Ειδικά όταν επιλέγει για αυτήν την επιστροφή τα γεγονότα μιας ταινίας σαν την «Ομάδα Αυτοκτονίας» ως σημείο αναφοράς, ευτυχώς με τον μοναδικό χαρακτήρα του φιάσκου του Ντέιβιντ Αγιερ που κατάφερε να λάμψει με τον ακαταμάχητο συνδυασμό σέξι τρέλας και δολοφονικής παράνοιας - την Χάρλεϊ Κουίν της Μάργκο Ρόμπι.
Ενας χαρακτήρας που μπορεί να ξεκίνησε ως μια αναλώσιμη sidekick, κι αργότερα ερωμένη, ενός από τους πιο αναγνωρίσιμους κακούς στην ιστορία των κόμικς, αλλά μέσα από αυτή την τοξική σχέση κατάφερε να από αναδυθεί ως μια από τις πιο δυναμικές αντιηρωϊδες της DC, η οποία έχει εξελιχθεί μέσα στα χρόνια σε φεμινιστικό είδωλο. Και αυτό ακριβώς προσπαθεί να πετύχει η ταινία της Κάθι Γιάν, σε σενάριο της Κριστίνα Χόντσον (που μας έδωσε πέρσι το «Bumblebee»), με τα «Αρπακτικά Πτηνά», όμως, να είναι μια διασκεδαστική και γεμάτη, σε στιγμές μάλιστα με αρκετά βίαιη, δράση, πολύχρωμη ποπ περιπέτεια, αλλά δυστυχώς ρηχή στο φεμινιστικό μήνυμα που θέλει να περάσει.
Οπως είθισται να λένε, μια καλή και ενδιαφέρουσα ιστορία ξεκινά (σχεδόν) πάντα με έναν χωρισμό. Και εδώ η Χάρλεϊ Κουίν αποφασίζει επιτέλους πως ήρθε η ώρα να κόψει για τα καλά (;) τα δεσμά της με τον Τζόκερ (αυτόν του Τζάρεντ Λέτο κι όχι του Χοακίν Φίνιξ – για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) και να σταθεί στα πόδια της. Την ιστορία μας την αφηγείται η ίδια η Χάρλεϊ Κουίν με τον δικό της μοναδικά τρελό τρόπο, δίνοντας περισσότερο έμφαση στα λάθη και τις αποφάσεις της, με την αυτοαναφορικότητα, το σαρκασμό και την ειρωνεία στην αφήγηση να θυμίζει κάτι από «Deadpool», αν και η Γιάν προσπαθεί να φωτίσει τις σκέψεις της Χάρλεϊ και το πως προσπαθεί βάλει μια τάξη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εκείνη, στη ζωή της.
H ταινία μπορεί να μιλάει για τα Αρπακτικά Πτηνά, μια ομάδα υπερηρώων που αποτελείται μόνο από γυναίκες, αλλά στην ουσία πρόκειται για ταινία της Χάρλεϊ Κουίν από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακολουθεί ακριβώς τις τεχνικές μιας κλασικής ταινίας βασισμένης σε κόμικς, με το να μας (ξανα)συστήνει την ηρωίδα με μια αρκετά ενδιαφέρουσα σεκάνς κινουμένων σχεδίων, και να παραμένει σε ένα στιλ που περιμένεις να δεις από το συγκεκριμένο είδος χωρίς να προσφέρει πραγματικά κάτι το καινούργιο. Οχι πως αυτό είναι απαραίτητα κακό, αλλά η ταινία δείχνει σε στιγμές κάπως μπερδεμένη όπως και το μυαλό της Χάρλεϊ, να αγωνίζεται πραγματικά να βρει την ροή της. Πηδώντας με αμέριστη ευκολία από την μια πλοκή στην άλλη, πηγαίνοντας μπρος πίσω στον χρόνο, η Γιάν δυσκολεύεται να εστιάσει την προσοχή της σε ένα μόνο πράγμα, πράγμα που μπορεί να έμοιαζε αρκετά ενδιαφέρον στο χαρτί - ένας τρόπος να καταλάβεις το πως σκέφτεται η Χάρλεϊ και να βουτήξει στον γεμάτο με neon χρώματα κόσμο της - αλλά στην εκτέλεση μπερδεύει παρά εντυπωσιάζει. Τουλάχιστον η δράση είναι υπέροχα διασκεδαστική, ευφάνταστα δυναμική και απροσδόκητα αρκετά βίαιη.
Ολο αυτό θα μπορούσε να έμοιαζε ψιλά γράμματα αν το σενάριο των «Αρπακτικών Πτηνών» είχε ένα κάποιο παραπάνω ενδιαφέρον. Ακόμα και όταν θέλει να βρει μια ισορροπία σε μια αρκετά λεπτή γραμμή για το τι είναι αυτό που τελικά κάνει έναν ήρωα, έναν κακό και τους αντιήρωες ανάμεσα σε αυτούς, οι χαρακτήρες της δείχνουν κάπως χαμένοι σε ένα θολό τοπίο. Για μια ταινία που έχει την λέξη «χειραφέτηση» στον τίτλο της, ίσως κάποιος περιμένει κάτι περισσότερο από την girl power αισθητική της, και το μήνυμα «γυναίκες ενωμένες, ποτέ νικημένες» που θέλει να περάσει. Ισως από την άλλη αυτό να είναι αρκετό για κάποιους σε μια τέτοιους είδους ταινία, αλλά σε αφήνει να αναρωτιέσαι το τι υπέροχα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν βγει στην επιφάνεια, τόσο για τις ηρωίδες όσο και για την πλοκή της, εάν η Γιάν και η Χόντσον έσκαβαν λίγο παραπάνω στην ψυχοσύνθεση τους και δεν ακολουθούσαν την χάρτινη... πεπατημένη.
Με ένα υπέροχο καστ από εξαιρετικά ταλαντούχες ηθοποιούς, είναι κρίμα να βλέπεις τους χαρακτήρες τους, bad ass γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, κοινωνικό στάτους και φυλετική προέλευση, να μοιάζουν τόσο χάρτινες και τόσο απλοϊκές, χωρίς καμία εμβάθυνση στη ψυχολογία τους. Και ναι η Μάργκο Ρόμπι λάμπει για άλλη μια φορά, αλλά σίγουρα και οι υπόλοιπες frenemies της θα μπορούσαν να έχουν λίγο περισσότερο από αυτήν την λάμψη, αν και όλες τους δείχνουν υπέροχες η καθεμία τους με τον δικό της τρόπο. Στον αντίποδα, οι κακοί της, Ρομάν Σαϊόνις (aka Black Mask) και ο Βίκτορ Ζαζ δείχνουν αρκετά πιο ενδιαφέροντες. Κι αυτό όχι γιατί είναι απαραίτητα καλογραμμένοι αλλά κυρίως γιατί ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, μέσα στην καρικατούρα του χαρακτήρα του, δείχνει να διασκεδάζει απίστευτα τον ρόλο του ως ναρκισσιστής και μισογύνης κακός, που στο πρόσωπό του θέλει να σκιαγραφείται όλη η σαπίλα της πατριαρχίας και του σωβινισμού.
Τα «Αρπακτικά Πτηνά» μπορεί να μην είναι το «φεμινιστικό μανιφέστο» που ίσως κάποιοι περίμεναν. Παρά τις ατέλειές του αποδεικνύει με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο πως οι ταινίες με γυναίκες υπερηρωίδες είναι εδώ και θα μείνουν. Και το καλύτερο που έχουν να κάνουν κάποιοι είναι απλά να το αποδεχτούν, ή αλλιώς τους περιμένει ένα γερό χτύπημα με ρόπαλο στα αχαμνά. Μιας και η Χάρλεϊ Κουίν - ακόμη και με μέτρια ταινία - ποτέ δεν αστειεύεται.
