Το ικανότατο αλλά αρχάριο αυτοκίνητο αγώνων, Κεραυνός ΜακΚουίν, ζει τη ζωή του τρέχοντας στη λωρίδα υψηλής κυκλοφορίας, μέχρι να συναντήσει μια παράκαμψη στο δρόμο του για το σημαντικότερο αγώνα της ζωής του. Αβοήθητος στο Μπουζί της Ωραίας Ελένης, μια ξεχασμένη μικρή πόλη στην Οδό 66, συναντά μια κομψή Porsche με το όνομα Σάλυ, τον εξυπνάκια γερανό αυτοκινήτων Μπάρμπα, τον Δρ. Χάντσον και μια πληθώρα ιδιότροπων χαρακτήρων που τον βοηθούν να ανακαλύψει ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη ζωή εκτός από έπαθλα και δόξα.
To «Cars» υπήρξε για την Pixar κάτι σαν το σημείο μηδέν της σχεδόν εικοσάχρονης εξέλιξης της από το πιο ανήσυχο στούντιο animation στο θρόνο του κυρίαρχου στο κινηματογραφικό είδος του κινουμένου σχεδίου.
Μετά τις τεράστιες επιτυχίες των δύο πρώτων «Τoy Story», του «Ψάχνοντας το Νέμο» και του «Μπαμπούλας Α.Ε.», η ιστορία του Κεραυνού ΜακΚουίν ήρθε να κλείσει έναν πρώτο κύκλο ταινιών που πειραματίστηκαν με την ενήλικη «παιδικότητα», πριν η Pixar κολυμπήσει στα βαθιά νερά της «παιδικής» ενηλικότητας με τα τέσσερα αριστουργήματα που θα ακολουθούσαν («Ratatouille», «Ψηλά στον Ουρανό», «Wall-E», «Toy Story 3») και επανεκινήσει με το κατώτερο δεύτερο μέρος των «Αυτοκινήτων», μόλις το 2011.
Ισως γι’ αυτό η ιστορία του «Cars» μοιάζει και η πιο αυτοβιογραφική απ’ όσες σκάρωσαν μέσα στα χρόνια οι σεναριογράφοι της Pixar. H αθέλητη παράκαμψη του Κεραυνού ΜακΚουίν στην μικρή επαρχιακή πόλη του Radiator Springs δεν είναι παρά μια στάση της ίδιας της Pixar σε μια ρετρό αθωότητα που στα μισά των 00s έμοιαζε να εγκαταλείπει για πάντα τον κόσμο και το σινεμά καθώς αυτό παραδιδόταν αμαχητί στην τρισδιάστατη τεχνολογία που θα κυριαρχούσε
Το «Cars» μοιάζει ακόμη και σήμερα με μια ανάσα αργών ρυθμών, χαμένων αξιών, κουρασμένων μηχανών και μίας φιλοσοφίας ζωής στο περιθώριο της ταχύτητας, των καλογυαλισμένων επιφανειών, της αναπόφευκτης εμπορευματοποίησης μιας νίκης σε αγώνες ταχύτητας.
Γυρισμένο σαν ένα γουέστερν με αυτοκίνητα στους ρόλους των καουμπόιδων, το «Cars», όμως, είναι και μια κλασική ωδή στην αναζήτηση της Americana: μιας ξεχασμένης «πόλης» της αμερικανικής κουλτούρας όπου ισχύουν ακόμη οι αδέκαστοι νόμοι μιας καλώς εννοούμενης δικαιοσύνης και στις εγκαταλελειμένες κατοικίες της έχουν βρει πλέον μοναδικό καταφύγιο οι θρύλοι του παρελθόντος.
Σε μια από τις πιο εμπνευσμένες και συγκινητικές επιλογές φωνών που έγιναν ποτέ σε animation, η ιδέα της Pixar να αναθέσει στον Πολ Νιούμαν το ρόλο του Ντον Χάντσον κλείνει μέσα της ό,τι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το «Cars»: ένα πισωγύρισμα στο παρελθόν, το μόνο μέρος στο κόσμο όπου μπορείς να βάλεις βενζίνη πριν προχωρήσεις στο μέλλον.
Και μαζί ένα «classic» του αμερικανικού κινηματογράφου που ανταλάσσει τις περισσότερες από τις αφέλειες του σεναρίου του και τα πρώιμα τεχνικά του χαρακτηριστικά με έναν αρχετυπικό ήρωα – σύμβολο στο «πρόσωπο» του Κεραυνού ΜακΚουίν και μια τόσο μεγάλη καρδιά, όση για να δικαιώσει τη αφοπλιστική σοφία που κρύβεται σε κάθε του ψηφιακά ή όχι επεξεργασμένο του καρέ.
[Δυστυχώς, τα «Αυτοκίνητα» θα επαναπροβάλλονται μόνο μεταγλωττισμένα, στερώντας έτσι την ευκαιρία στους νέους θεατές τους να τα δουν ακούγοντας τις εξαιρετικές ερμηνείες του Οουεν Γουίλσον και του Πολ Νιούμαν.]
