Στη Σενεγάλη, στο σκονισμένο Ντακάρ με τα χαμηλά σπίτια και τους χωμάτινους δρόμους, υψώνεται ένας μοντέρνος ουρανοξύστης, ο πύργος Ατλαντίκ. Στην οικοδομή του δουλεύουν όλοι οι νέοι της περιοχής, παρότι η επιχείρηση τους χρωστά τρία μηνιάτικα. Ανάμεσά τους κι ο όμορφος Σουλεϊμάν, ο έρωτας της Αντα. Μόνο που η Αντα πρόκειται σε λίγες μέρες να παντρευτεί τον Ομάρ, έναν πλούσιο περιζήτητο γαμπρό κι ο Σουλεϊμάν με τους συντρόφους του θα μπουν σε μια πιρόγα με κατεύθυνση την Ισπανία και μια καλύτερη ζωή. Ο γάμος καταστρέφεται από μια φωτιά, η πιρόγα ανατρέπεται και οι επιβάτες πνίγονται, αλλά ο θάνατος δεν θα χωρίσει τους δυο εραστές, τώρα και με την αστυνομία να παρακολουθεί τα ίχνη τους.
Χώμα, θάλασσα κι ένα μεγάλο τεχνικό κατασκεύασμα: μια χώρα αταίριαστων στοιχείων, ποτισμένη από τους δικούς της μύθους, περιορισμένη από μια μουσουλμανική αυστηρότητα, αλλά εκρηκτική στην αισθητική και τα όνειρα των νέων της. Η 37χρονη Ματί Ντιόπ, ανιψιά του σπουδαιότερου κινηματογραφικού δημιουργού της Σενεγάλης, του Τζιμπρίλ Ντιόπ Μαμπέτι, που είχε διαγωνιστεί κι ο ίδιος στις Κάννες, το 1992, με την ταινία του, «Υαινες», η πρώτη Αφρικανή σκηνοθέτης στην ιστορία του διαγωνιστικού των Καννών (όπου και απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής), ανακατεύει τις αντιθέσεις σ' ένα κράμα ορμητικού σινεμά, με τις αδεξιότητες της εφηβείας.
Το γοητευτικότερο στοιχείο της ταινίας, είναι η επαφή με τις ηρωίδες της: η Αντα, ένα πλάσμα μαγευτικό, αθώο και σαγηνευτικό μαζί, ένα ποπ κορίτσι που φτιάχνει τα μαλλιά της και διαλέγει τα ρούχα της μαζί με τις φίλες της, τη Φάντα και την Ντιόρ, έχει από μόνη της ένα στοιχείο εθιστικό - και μεθυστικό. Το ανθρωπολογικό, λαογραφικό ταξίδι στη Σενεγάλη βαπτίζεται στη σάρκα, τη θάλασσα, τον ήλιο, τα στοιχεία του θρύλου αιώνων, τόσο αφομοιωμένου στη σύγχρονη ζωή που περνά σχεδόν απαρατήρητος. Ο τρόπος που η Ντιόπ απεικονίζει το σύγχρονο Ντακάρ, σαν ένα r&b clip με μικρές δόσεις μυστικισμού, είναι αλήθεια αριστουργηματικός κι ο νεανικός έρωτας μοιάζει γεννημένος για να υπάρχει εκεί.
Το πολιτικό στοιχείο, διάσπαρτο στην ταινία, από την ανέχεια και την ανεργία, τη συστημική εκμετάλλευση, ως τη γυναικεία καταπίεση και τις περιορισμένες επιλογές σ' ένα λαό που ζει με απανωτές απώλειες, τα δείγματά του υπάρχουν, όμως ποτέ δεν μετουσιώνονται σε δυναμική κινηματογραφική αφήγηση.»
Από την άλλη πλευρά, η κατεύθυνση της ταινίας προς ένα μεταφυσικό και, παράλληλα, αστυνομικού μυστηρίου τέρμα, ξετυλίγεται αδέξια, χωρίς γερές βάσεις. Τα επαναλαμβανόμενα πλάνα του κόκκινου ήλιου που πέφτει στη θάλασσα, την ώρα που φεύγει το πρωί και η λογική κι έρχεται η νύχτα και τα πνεύματα, έχει μια γοητεία και μια πυκνή τροπική ατμόσφαιρα που φέρνει στο νου ακόμα και το «Cat People», αλλά καμιά από τις δυο παραμέτρους δεν έχει στηθεί αρκετά στεγανά από την αρχή ώστε να ολοκληρώσει πετυχημένα τον κύκλο της.
Οσο για το πολιτικό στοιχείο, διάσπαρτο στην ταινία, από την ανέχεια και την ανεργία, τη συστημική εκμετάλλευση, ως τη γυναικεία καταπίεση και τις περιορισμένες επιλογές σ' ένα λαό που ζει με απανωτές απώλειες, τα δείγματά του υπάρχουν, όμως ποτέ δεν μετουσιώνονται σε δυναμική κινηματογραφική αφήγηση. Ακόμα κι έτσι, το «Atlantique» έχει το σκοτάδι του παραμυθιού, τον αισθησιασμό του έρωτα και το fun των 15χρονων κοριτσιών, σ' ένα συνδυασμό που στέκεται έντονα στη μνήμη και σ' αφήνει να θέλεις κι άλλο. Σίγουρα κι άλλο από το ταλέντο της Ματί Ντιόπ που καταφέρνει, με τις αδυναμίες της, να δώσει ένα ξεκάθαρο, δημιουργικό και πλούσιο σκηνοθετικό στίγμα που χρειάζεται, μόνο, λίγη ακόμα πείρα.
