Η συζήτηση για την σωστή χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης σε διάφορες πτυχές της κοινωνίας έχει διχάσει τον κόσμο. Ακόμα και μέσα στην βιομηχανία του σινεμά, η «απειλή» αυτή μοιάζει να είναι ολοένα και περισσότερο πιο κοντά από ποτέ, όπως έγινε γνωστό και με τις περσινές απεργίες στο Χόλιγουντ.
Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που μια ταινία έχει προειδοποιήσει για τους κινδύνους της Τ.Ν. και η ταινία του Σιμόν Κασάλ «Τεχνητή Δικ Α.Ι. oσύνη» (μια έξυπνη ελληνική μετάφραση του τίτλου) το πάει ένα βήμα παραπέρα παρουσιάζοντας πώς ένα τέτοιο λογισμικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο δικαστικό σύστημα μιας χώρας, αντικαθιστώντας όλους τους εισαγγελείς και δικαστές.
Στο εγγύς μέλλον, η κυβέρνηση σκοπεύει να αντικαταστήσει τους δικαστές με λογισμικό Τεχνητής Νοημοσύνης, δεσμευόμενη να αυτοματοποιήσει αποτελεσματικά και να αποπολιτικοποιήσει το δικαστικό σύστημα. Η Κάρμεν Κόστα, διακεκριμένη δικαστής, έχει προσκληθεί να αξιολογήσει αυτή τη νέα διαδικασία. Ωστόσο, όταν ο δημιουργός του λογισμικού βρίσκεται νεκρός, συνειδητοποιεί ότι η ζωή της βρίσκεται σε κίνδυνο και ότι θα πρέπει να πολεμήσει τα ισχυρά συμφέροντα που παίζουν στα υψηλότερα κλιμάκια του κράτους.
Η ταινία εξ αρχής μοιάζει σαν ένα μεγάλο επεισόδιο του «Black Mirror» με μια δυστοπική ατμόσφαιρα στο κέντρο του σύμπαντος που χτίζει ο Κασάλ, ακόμα και αν όλα δείχνουν να είναι κανονικά. Κι αυτό γιατί για τον Κασάλ η Τ.Ν. δεν είναι ακριβώς ο έχθρος που πρέπει να φοβόμαστε, ο πραγματικός τρόμος είναι τα χέρια που την χρησιμοποιούν. Χτίζοντας τη ταινία του με την λογική ενός πολιτικού θρίλερ γεμάτο από διεφθαρμένους πολιτικούς, δικαστικούς, CEOs εταιρειών και με μια διαρκώς αυξανόμενη ένταση γεμάτη από συνομωσίες και πισωμαχαιρώματα, ο Κασάλ καταφέρνει να δημιουργήσει ένα διαρκές αίσθημα καθαρόαιμου σασπένς και μια άβολη αίσθηση που τρυπώνει μέσα σου.
Παρόλα αυτά όμως το σενάριο δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να πει, τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει (και καλύτερα σε άλλες περιπτώσεις) για την χρήση της Τ.Ν. προσπαθώντας ίσως περισσότερο από ό,τι χρειάζεται για μας πείσει για τα αυτονόητα, με τις όποιες ανατροπές, αν και πάντα καλοδεχούμενες, να μοιάζουν κάπως βεβιασμένες - ακριβώς όπως και το ανοιχτό φινάλε. Ναι η ταινία σου παρουσιάζει τα γεγονότα, τα οποία τείνουν υπέρ της μιας πλευράς, αλλά χωρίς να επέρχεται μια έστω κάποια κάθαρση για τον αγώνα της ηρωίδας του, όλα αυτά φαίνεται πως πέφτουν στο κενό.
