Στο «Andriesh», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σεργκέι Παρατζάνοφ - η σπουδαστική του με τίτλο «Ενα Μολδαβικό Παραμύθι» που ήταν μια μικρή εκδοχή αυτής, βασισμένη στο ομότιτλο ποίημα του Μολδαβού Εμιλιάν Μπούκοφ, έχει χαθεί - θα βρει κανείς και μαγικούς αυλούς και γίγαντες του δάσους και φλεγόμενες βελανιδιές και ιπτάμενα άλογα. Όλα τα στοιχεία, δηλαδή, που βρίσκεις σε ένα λαϊκό παραμύθι φτιαγμένο να μεταφέρεται ανά τους αιώνες σαν μια υπενθύμιση για την επιστροφή στη Φύση, στον Ανθρωπο, το Καλό - λέξεις, έννοιες και αξίες, όλες γραμμένες με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο.
Η ιστορία του μικρού βοσκού που θα χάσει το κοπάδι του και θα περιπλανηθεί ανάμεσα σε αφιλόξενα μέρη, εμπόλεμες ζώνες, πυκνά δάση, σπηλιές και ποτάμια που οδηγούν στον Κακό Μάγο που θέλει να σφετεριστεί την ευδαιμονία πάνω στη Γη και να κάνει πέτρα ό,τι έχει ψυχή, θα μπορούσε να είναι η «αντιγραφή» όλων των παραμυθιών που κάποιος κάπου άκουσε και αποπειράθηκε να «μιμηθεί» προκειμένου να επαναλάβει την πιο σημαντική ιστορία που μπορεί να ακούσει αυτός ο κόσμος - σαν μοναδική ελπίδα αλλαγή, σαν προσευχή σωτηρίας, σαν μια πράξη γενναίας καλοσύνης μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Θα μπορούσε, αν πριν από οτιδήποτε δεν ήταν μια ταινία του Σεργκέι Παρατζάνοφ, ένα παροξυσμικό θρασύ χειροποίητο camp και φαντασμαγορικό αφήγημα που δεν ενδιαφέρεται για τα τέλεια ειδικά εφέ ή για να σε πείσει να «πιστέψεις». Η γοητεία του βρίσκεται στην αλαζονία ενός δέντρου που μιλάει την τελευταία λέξη του κόσμου, σε μια σκηνή που - φανταστείτε - κλείνει το έργο του Αντρέι Ταρκόφσκι, 30 ολόκληρα χρόνια μετά στη «Θυσία», σαν κοσμική αναφορά σε αυτήν την παιδικά εφηβική ταινία.
Κάθε σκηνή του «Andriesh» είναι ένα δείγμα - και μόνο - που δεκαετίες μετά θα γίνει το απαύγασμα της αισθητικής ανάνηψης των σπουδαίων ταινιών του Παρατζάνοφ, ένα συνονθύλευμα από φολκ αθωότητα, camp ακροβασία και ποίηση - κυριολεκτικά - άνευ όρων, που λειτουργεί ακόμη και στις μικρές διαστάσεις μιας πρωτόλεια ταινίας. Το ταξίδι του Αντριές κρύβει μέσα του μεγάλες στιγμές κινηματογραφικού θάρρους σε κλίμακα μικρότερη από αυτήν που μπορείς να θεωρήσεις κλασική, αλλά ενδεικτική ενός δημιουργού που ήδη από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας (του) επένδυσε πάνω στο αναπάντεχο, το απίθανο, το μεταφυσικό, το βαθιά ποιητικό - είτε αυτό είναι μια σειρά από άστρα που πέφτουν μέσα στο αποσβολωμένο βλέμμα ενός παιδιού ή ένα ξόρκι που λύνεται φέρνοντας την ανθρωπότητα ξανά ενώπιον των ευθυνών της.
Δεν έχει λόγο στην πραγματικότητα να αξιολογήσεις το «Andriesh» με όρους «σημερινούς», αφού είναι τελικά ένα φιλμ ιστορικά απαραίτητο παρά μόνο για όσους αγάπησαν, αγαπούν και θα αγαπήσουν το σινεμά του Σεργκέι Παρατζάνοφ, ως αρχή ενός μεγάλου παραμυθιού για ένα παιδί που ενηλικιώνεται ταυτόχρονα με την τελευταία ελπίδα του κόσμου.
