Ο Kέρτις και η οικογένειά του επιλέγονται για να δοκιμάσουν μια νέα επαναστατική οικιακή συσκευή: μια ψηφιακή οικογενειακή βοηθό που ονομάζεται AIA. Μόλις η συσκευή και όλοι οι αισθητήρες και οι κάμερες εγκατασταθούν στο σπίτι τους, η AIA φαίνεται να μπορεί να κάνει τα πάντα. Μαθαίνει τις συμπεριφορές της οικογένειας και αρχίζει να προβλέπει τις ανάγκες τους. Βρίσκει τρόπο για να «ηρεμήσει» τα δύο μικρά αγόρια της οικογένειας (χαρίζοντας τους κρυφά ώρες οθόνης), να μετατρέψει την έφηβη κόρη από θύμα στο πιο δημοφιλές κορίτσι του σχολείου και να δώσει την ευκαιρία στην μητέρα τους να ξαναβρεί τον εαυτό της που ξέχασε με τις υποχρεώσεις του σπιτιού.
Αν και περιορισμένη σε έναν μόνο όροφο του σπιτιού, η AIA θα τρυπώσει σε κάθε οθόνη των μελών της οικογένειας (από τα κινητά τηλέφωνα μέχρι το αυτοκίνητο) και αναλαμβάνοντας ρόλο κηδεμόνα θα προστατέψει με κάθε τρόπο - κόντρα σε κοινωνικούς κανόνες και νόμους - το νέο της σπίτι. Μέχρι που ο πατέρας της οικογένειας θα αποφασίσει να την βγάλει από την πρίζα…
Σε μια (πιο) ανέμπνευστη, φτηνή και χωρίς στοιχεία horror εκδοχή της «ΜΞGAN», το φιλμ του Κρις Γουάιτζ μοιάζει γραμμένο ούτε καν από τεχνητή νοημοσύνη, με μια υπόθεση που εξαντλείται στην παραπάνω περιγραφή και στη συνέχεια στρέφεται γύρω από την ίδια παλιομοδίτικη ιδέα των έξυπνων μηχανών που ξεφεύγουν από τον έλεγχο και από βοηθητικές γίνονται επικίνδυνες για τον άνθρωπο. Για ταινία του 2024, με περγαμηνές την εταιρία παραγωγής Blumhouse και ένα καστ ισχυρής συμπερίληψης που αντέχει στο hype, το «ΦοβαμΑΙ» θυμίζει ταινία παλιότερη και από τα 80s, ταυτόχρονα σαν αισθητική αλλά και στον τρόπο με τον οποιό διαπραγματεύεται το - κατά τα άλλα - επίκαιρο θέμα της.
Ανιαρή για το μεγαλύτερο μέρος της και περισσότερο σαν το αποτυχημένο επεισόδιο ενός (κακού) «Black Mirror» παρά κινηματογραφική ταινία για μαζικό άνοιγμα, το «ΦοβάμΑΙ» αρχίζει και τελειώνει χωρίς να έχει προσθέσει το παραμικρό στη συζήτηση για τη νέα εποχή που βρίσκεται ήδη μπροστά μας, πόσο μάλλον για τη λογική των αλγόριθμων ή τελικά της επιρροής της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην λειτουργία των μηχανών. Και φυσικά ούτε λόγος για μια διασκεδαστική ή τουλάχιστον ένοχη κινηματογραφική απόλαυση, πράγμα που είχε σώσει τουλάχιστον την -τώρα το αντιλαμβανόμαστε πιο έντονα - ανώτερη «ΜΞGAN» του ίδιου στούντιο.
