Βρετανός πρώην σεφ και ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια πήρε το ρόλο του σκηνοθέτη σε μικρού μήκους και τηλεοπτικές σειρές ώσπου να ξεχωρίσει με το μονοπλάνο του «Boiling Point», ο Φίλιπ Μπαραντίνι ξεδιπλώνει ξαφνιάσματα κι εκπλήξεις σ' ένα σκοτεινό, αγωνιώδες θρίλερ, που πάσχει από την υπερβολή των ιδεολογικών, κοινωνικοπολιτικών διατυπώσεών του, άχρηστα χειριστικά τεχνάσματα για να «εμπλουτίσει» την υπόθεσή του και να δείξει ένα πιο «σοβαρό» προφίλ.

Σε κεντρικό σταθμό του Λονδίνου γίνεται τρομοκρατική επίθεση με πολλά θύματα. Την ίδια ώρα ο Χάρι Μπάβσαρ, ευγενικός και περιποιημένος νέος, πακιστανικής καταγωγής, ταξιδεύει με το τρένο σ' ένα προάστιο, προς το πατρικό του: οι γονείς του φεύγουν ταξίδι αναψυχής κι εκείνος θα φυλά την οικία και το σκύλο τους, Φλιν (δεν χρειάζεται να πούμε ότι από τις δυο πρώτες αναφορές στο χαρωπό τετράποδο γνωρίζεις ότι δεν θα έχει καλή κατάληξη). Προτού πέσει η νύχτα, παλαιοί συμμαθητές του, λαλίστατοι στα social media, θα τον έχουν αβάσιμα «ταυτοποιήσει» με τον τρομοκράτη, χρησιμοποιώντας παλιές φωτογραφίες και βιαστικές, αστοιχείωτες παρατηρήσεις κι ο Χάρι θα βρεθεί καταδιωκώμενος από ρατσιστές αυτόκλητους τιμωρούς.

Ο Μπαραντίνι, που ήδη έχει αποδείξει τις ικανότητές του στην ανάπτυξη ιλιγγιώδους έντασης, στήνει ένα θρίλερ-χιονοστιβάδα, περιορίζοντας τον ήρωά του, κλειστοφοβικά, σ' ένα σπίτι βυθισμένο στο σκοτάδι, με εκ των έξω απειλές και με τη χρήση της οθόνης του κινητού ως μοναδική πηγή φωτός, τουλάχιστον για μεγάλο μέρος της ταινίας. Τα σκηνοθετικά ευρήματα μπορεί να είναι χιλιοχρησιμοποιημένα στο είδος, όμως το σασπένς χτίζεται με καλό ρυθμό και δύναμη και η προσπάθεια διαφυγής του Χάρι από έναν οικείο λαβύρινθο όντως κάνει την καρδιά να χτυπά λίγο πιο δυνατά.

Αυτόν, όμως, το σκελετό, το σενάριο της ταινίας φορτώνει με τόσο εξόφθαλμα διδακτικές επιλογές - οι υπεράνθρωπες ικανότητες των απανταχού παρόντων ρατσιστών, η ατιμωρησία της αυτοδικίας, ο παραλογισμός των social media που γιγαντώνουν «αξιώματα» χωρίς υπόσταση και καταστρέφουν ζωές, όλα εκφρασμένα με μια ανοικονόμητη απλοϊκότητα κι υπερβολή - που, παρά την αποτελεσματικότητα της κινηματογραφικής αγωνίας αλλά και την ευστοχία της κοινωνικής παρατήρησης στο βάθος της, το φιλμ ξεφεύγει πολύ νωρίς στη σφαίρα του τραγελαφικού, χωρίς, πραγματικά, να έχει καμία ανάγκη τη διδακτική του φορεσιά.