«Και Δεν Εμεινε Κανένας…».
Το διασημότερο μπεστ σέλερ μυστηρίου της Αγκαθα Κρίστι, όπου επτά επισκέπτες σε ένα αρχοντικό, προσκεκλημένοι από έναν άγνωστο και απόντα οικοδεσπότη, αρχίζουν να δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλον την ίδια βραδιά, αποτελεί θεμέλιο λίθο του λογοτεχνικού είδους του whodunnit. Εκδομένο το 1939, έχει έκτοτε μεταφερθεί στην οθόνη δεκάδες φορές. Από επίσημες διασκευές («Οι Δέκα Μελλοθάνατοι», «10 Μικροί Ινδιάνοι»), παρωδιακές εκδοχές («Πρόσκληση σε Γεύμα από έναν Υποψήφιο Δολοφόνο», «Clue») και horror παραλλαγές («April Fool’s Day»,«Ταυτότητα») μέχρι και μια καουμπόικη προσαρμογή («Οι Μισητοί Οκτώ»).
Το «Αμπιγκεϊλ» των Ματ Μπετινέλι-Ολπιν και Τάιλερ Τζιλέτ, που μας είχαν δώσει το συμπαθές (και ανάλογης κλειστοφοβικής συνθήκης) «Είσαι Ετοιμος;» και τα δύο τελευταία «Scream», αναγνωρίζει περήφανα την επιρροή: το μυθιστόρημα «Και Δεν Εμεινε Κανένας…», ανάμεσα σε τόσα άλλα στην τεράστια βιβλιοθήκη, υποτίθεται πως είναι το μόνο κλειδί για μια δίοδο έξω από τον πύργο για τους εγκλωβισμένους, όπως αφήνει να φανεί μία σκηνή.
Και, συνολικά στα χαρτιά, η επεξεργασία της αρχικής ιδέας του βιβλίου ηχεί ενδιαφέρουσα: έξι επίδοξοι εγκληματίες, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικού μπακγκράουντ και ειδικότητας, κρατούν όμηρο μια 12χρονη μέσα στο ίδιο της το αρχοντικό κατ’ ανάθεση ενός σκιώδους διαπραγματευτή, μέχρι ο απών πατέρας της, πανίσχυρη μορφή του υποκόσμου, να δεχτεί να δώσει τα λύτρα των 50 εκατομμυρίων δολαρίων. Ομως, μετά την άγρια δολοφονία ενός μέλους τους, οι απαγωγείς ανακαλύπτουν πως το οίκημα είναι φρούριο-παγίδα και πως η μικρή Αμπιγκεϊλ δενείναι αυτό που φαίνεται -δεν είναι καν ακριβώς κοριτσάκι! Και από αστυνομική περιπέτεια που ξεκίνησε και θρίλερ μυστηρίου στο οποίο εξελίχθηκε, η ιστορία μετατρέπεται σε ένα κυνηγητό τρόμου και φρίκης, με όλο το gore που αυτό συνεπάγεται.
Κρίμα ωστόσο που, στα επί της οθόνης τεκταινόμενα, τούτη η βαμπιρική επεξεργασία του φημισμένου μοτίβου πέφτει στο κενό. Πέρα από τα απότομα τινάγματα και τα απειλητικά τριξίματα, επιστρατευμένα στο φουλ, ποτέ επί της ουσίας δεν καταλαβαίνεις γιατί το ομότιτλο κορίτσι είναι μπαλαρίνα, οι περισσότεροι ελιγμοί στη δράση είναι εύκολοι και ανόητοι, οι ηθοποιοί (και ιδίως ο Νταν Στίβενς) μιμούνται ανεπιτυχώς την πόζα και την πρόζα του ’70 (βλέπε «Ο Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση»), ενώ τα ψευτοφινάλε σωρεύονται κατά το δοκούν, ξεχειλώνοντας αδικαιολόγητα το φιλμ στο δίωρο. Εν ολίγοις, το χτένισμα του μύθου δεν επιφυλάσσει ουδεμία έκπληξη, ούτε αλληγορική, ούτε αισθητική.
Μένουν μονάχα η αξιοπρεπής (συγκριτικά με όλους τους άλλους) ερμηνεία της ευέλικτης εκφραστικά Αλίσα Γουίαρ ως Αμπιγκεϊλ, δύο ή τρία χιουμοριστικά στιγμιότυπα που εντίθενται καίρια στη δράση και η εντυπωσιακή συμφωνική μουσική υπόκρουση του Μπράιαν Τάιλερ, μόνιμου συνεργάτη του σκηνοθετικού διδύμου, η οποία, πάντως, μάλλον σε ιστορικό έπος ταιριάζει παρά σε fantasy του συρμού.
