H ρεπόρτερ Χίλντι Τζόνσον, πρόσφατα διαζευγμένη από τον εκδότη της Γουόλτερ Μπερνς, του ανακοινώνει ότι εγκαταλείπει τη θέση της στην εφημερίδα, καθώς ετοιμάζεται να παντρευτεί έναν φιλήσυχο ασφαλιστή και να αποσυρθεί από τη δημοσιογραφία. Ο Γουόλτερ της αναθέτει μία τελευταία υπόθεση, ελπίζοντας ότι θα εμποδίσει αυτό το γάμο και θα την πείσει να δοκιμάσουν ξανά μαζί. Πράγματι αυτή η τελευταία δουλειά πείθει τη Χίλντι – ότι πρώτα και πάνω από όλα είναι γεννημένη δημοσιογράφος, όχι σύζυγος.
Η ταινία βασίζεται στο διάσημο θεατρικό των Μπεν Χεκτ και Τσαρλς ΜακΑρθουρ «Η Πρώτη Σελίδα» (1928), ένα έργο που έχει διασκευαστεί κινηματογραφικά τέσσερις φορές μέχρι σήμερα - με τελευταία την εκδοχή του Μπίλι Γουάιλντερ το 1974 με πρωταγωνιστές τους Τζακ Λέμον και Γουόλτερ Ματάου. Μόνο που ο Χάουαρντ Χοκς ήθελε να ταράξει τα νερά και να αλλάξει το φύλο σ' έναν από τους δύο ήρωες, κάνοντάς τους ζευγάρι και δημιουργώντας ένα γυναικείο ρόλο που ξεχώρισε από τις ποζάτες, άνευρες ηρωίδες της εποχής.
Η Χίλντι είναι από τις πρώτες κινηματογραφικές γυναίκες που αποδεικνύουν μυαλό και προσωπικότητα, ειδικά σ' έναν ανδροκρατούμενο χώρο όπως ήταν αυτός των εφημερίδων της 40ς Αμερικής. Ο Χοκς είχε αλλεργία στο να δείχνει τις πρωταγωνίστριές του ως άψυχες κούκλες ξαπλωμένες σε ανάκλινδρα, προτιμούσε πάντα να δημιουργεί ζευγάρια που το θηλυκό αναστατώνει συθέμελα τη ζωή και την καρδιά του αρσενικού.
Για αυτό και δίνει την οδηγία στους Κάρι Γκραντ και Ρόζαλιντ Ράσελ να αφεθούν ελεύθεροι, να κοντραριστούν στα ίσα. Κάτι που ακολουθούν - πυροβολώντας αυτοσχέδιους σπινταριστούς διαλόγους οι οποίοι για πρώτη φορά στην ιστορία του σινεμά (και πολύ πριν το κάνει ξανά μόδα ο Ααρον Σόρκιν) πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο δημιουργώντας ένα χαριτωμένο χάος. Λογοπαίγνια, σαρκαστικές επικρίσεις, διφορούμενα σεξουαλικά καρφιά, σατιρικά inside jokes. Πέρα όμως από το γοητευτικό αλαλούμ της ανταλλαγής ατάκας δύο ερωτευμένων, ο Χοκς είχε επιλέξει αυτή τη μέθοδο για να αποτυπώσει και το θέμα που κινηματογραφεί: το σύμπαν μίας εφημερίδας. Οι φρενήρεις ρυθμοί, η αδρεναλίνη, η γρήγορη σκέψη, η είδηση. Ολα τρέχουν και ντοπάρουν όσους έχουν επιλέξει το ρεπορτάζ ως τρόπο ζωής, ως κάτι που ξεπερνά το επάγγελμα και γίνεται προσωπικό χαρακτηριστικό.
Κι αν όμως το φαρσικό σενάριο σατιρίζει και καυτηριάζει σε στιγμές την έντυπη δημοσιογραφία (που να είχαν προλάβει οι συγγραφείς και τα χρόνια της ηλεκτρονικής!), στον κεντρικό άξονα είναι πάντα το ζευγάρι. Η σχέση - επαγγελματική και ερωτική. Ο Γουόλτερ που τον έχουν διδάξει ότι το αυτοδημιούργητο αρσενικό είναι τυχοδιώκτης και λίγο απατεώνας (τον διασώζει όμως η γοητεία του Γκραντ που τον ερμηνεύει ως κάποιον που δεν παραδέχεσαι, αλλά ερωτεύεσαι έτσι κι αλλιώς) και η Χίλντι που μαθαίνει στα απανταχού θηλυκά ότι μπορούν να στηρίζονται στα τακούνια τους και να διεκδικούν τη ζωή τους ολόκληρη, κι όχι συμβιβασμένη.
Οπως είχε γράψει και η Μόλι Χάσκελ στο φεμινιστικό βιβλίο της που ερευνά την παρουσίαση των γυναικών στις ταινίες («From Reverence to Rape: The Treatment of Women in the Movies»), μία από τις μεγαλύτερες καινοτομίες του Χοκς ήταν ότι παρόλο που η γυναίκα θα καταλήξει παντρεμένη, καθώς δεν νοείται διαφορετικό χάπι εντ, θα επιλέξει όμως «τον αναρχικό, παράφορο έρωτα από το βόλεμα και την ασφάλεια του προαστιακού ονείρου» και τον άντρα «που θα την έχει σε εγρήγορση, παρά στην εκκωφαντική σιωπή».
