Ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του τον «επίσημο εκκεντρικό φωτογράφο» ενός περιοδικού που νοιάζεται ιδιαίτερα για την εικόνα των ανθρώπων που φιλοξενεί, στην πλειοψηφία τους πλούσιοι και διάσημοι. Αντιλαμβάνεται ότι οι φωτογραφίες του διαφέρουν ριζικά από αυτές που συνήθως φιλοξενεί το Vanity Fair, καθώς και από τη δουλειά συναδέλφων του όπως η Ανι Λίμποβιτς για παράδειγμα, που συχνά φωτογραφίζει τα εξώφυλλα του περιοδικού. «Από την αρχή κατάλαβα πως ότι οι φωτογραφίες μου δεν ήταν αυτό που είχαν συνηθίσει να βλέπουν στο Vanity Fair, αλλά τους άρεσαν κι έτσι μου έδωσαν κάτι σαν carte blance» λέει ο Φινκ σε μια πρόσφατη συνέντευξη του στους Los Angeles Times.
Αυτή η διαφορετική ματιά του, η ικανότητά του να κοιτάζει κάτω από την επιφάνεια και πέρα από τη λάμψη πραγμάτων που μοιάζουν συνήθως φωτογραφημένα με τρόπο απόλυτα μονοδιάστατο, τον μεταμόρφωσε στη διάρκεια των χρόνων σε έναν από τους επίσημους φωτογράφους της βραδιάς των Οσκαρ, μιας νύχτας που είναι για το περιοδικό πιο αξιοσημείωτη κι από αυτή της παραμονής της πρωτοχρονιάς. Ακόμη κι έτσι όμως ο ίδιος ο Φινκ που εδώ και 19 χρόνια διδάσκει φωτογραφία στο Bard College στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, έχει ελάχιστη σχέση με τον κόσμο του θεάματος. «Δεν βλέπω τηλεόραση, ούτε πηγαίνω σινεμά» λέει και πολλές φορές δεν έχει παρά μόνο μια γενική ιδέα για το ποιοι είναι οι άνθρωποι που φωτογραφίζει.
Ακριβώς γι αυτό οι φωτογραφίες του μοιάζουν λιγότερο με πορτρέτα διασήμων, δεν ζουμάρουν στα ψεύτικα χαμόγελα, ούτε στην έγχρωμη λάμψη, αλλά καταγράφουν με ασπρόμαυρο, ντοκιμαντερίστικο ύφος, αναγνωρίσιμους ανθρώπους σε ασυνήθιστα αληθινές στιγμές. Δίχως να ενδιαφέρεται να τους κολακεύσει, αλλά ούτε και να τους εκθέσει. «Δεν έχω κανενός είδους βεντέτα, καμιά οργή κανένα λόγο να θέλω να βγάλω φωτογραφίες που να μην τους δείχνουν γοητευτικούς».
Στην πραγματικότητα, τα ασπρόμαυρα πλάνα του μοιάζουν να αφηγούνται το καθένα μια μικρή ιστορία και η αληθινή τους γοητεία, δείχνει να βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Οπως σε αυτή την τραβηγμένη το 2009 φωτογραφία της Νάταλι Πόρταν που ακούει με τα μάτια κλειστά την Μέριλ Στριπ να της ψιθυρίζει κάτι. «Βρήκα κάτι τόσο ανθρώπινο στον τρόπο που μιλούσαν, στην μυστικοπάθεια τους, στην έκφραση των προσώπων τους. Δεν υπήρχε τίποτα κατασκευασμένο, τίποτα προσποιητό, καμία πόζα στον τρόπο τους». Ακριβώς όπως και στις περισσότερες από τις απροσδόκητες, γοητευτικές, αληθινές φωτογραφίες του.
Το βιβλίο του Λάρι Φινκ «The Vanities: Hollywood Parties, 2000-2009» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Schirmer/Mosel.
Tags: λάρι φινκ, vanity fair, ΟΣΚΑΡ
