Η ταινία
Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν πάψει να ζευγαρώνουν και το ανθρώπινο είδος βρίσκεται υπό εξαφάνιση, ένας μοναχικός άντρας, ο Βαρσανούφιος, και μια κοπέλα, η Πλουμή, βρίσκουν την αγάπη μέσα από το Γραφείο Συνοικεσίων.
Ο σκηνοθέτης
Ο Κωστής Χαραμουντάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2015. Το 2016 ολοκλήρωσε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Το Μάτι και το Φρύδι», η οποία συμμετείχε σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και κατάφερε να αποσπάσει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο ARFF (Around International Film Festival) στο Βερολίνο και το Βραβείο Κοινού στο TMFF (The Monthly Film Festival) στην Γλασκώβη.
5 ερωτήσεις για το «ΤΟ ΤΕΡΑΣ Κοιμάται»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Παρατηρώντας, νιώθω πως οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να ερωτεύονται αληθινά. Είτε να ερωτεύονται ανθρώπους, είτε ιδέες ή οτιδήποτε. Νιώθω πως είμαστε πολύ αφοσιωμένοι στους εαυτούς μας. Εχουμε απομακρυνθεί από την παιδικότητά μας. Κωλυσιεργούμε, και ως αποτέλεσμα όλο αυτό μας έχει οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο, ασφυκτιούμε από μόνοι μας και πέφτουμε σε κατάθλιψη. Κάνουμε τα πάντα πάρα πολύ δύσκολα. Εχουμε ξεχάσει τι έχει πραγματικά σημασία. Αφήνουμε τις μέρες απλά να περνούν. Ζούμε είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Αγνοούμε το παρόν. Αναβάλλουμε τα πράγματα για αύριο, αύριο, αύριο. Τέτοιες σκέψεις με είχαν στοιχειώσει τον τελευταίο χρόνο και μέσα από αυτές προέκυψε η ταινία. Ηταν όλες απαραίτητο καύσιμο για τη δημιουργία της.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;
Το ζητούμενο δεν είναι να καταλάβεις τα πάντα όσον αφορά την υπόθεση ή γενικά την ταινία σαν σύνολο. Το ερωτηματικό για μένα έχει ενδιαφέρον. Ξέρω πως αυτό για κάποιους μπορεί να είναι «παράλογο» και εν τέλει καταλήγω στο ότι οι ταινίες μου δεν είναι για όλους. Αυτό που έχει σημασία είναι ο συνειρμός που δημιουργείται στον κάθε θεατή καθώς την παρακολουθεί και τι αίσθηση του αφήνει στο τέλος. Πιστεύω πως η ταινία επικοινωνεί με τον θεατή σε ένα πιο συναισθηματικό επίπεδο, πιο ονειρικό-ασυνείδητο απ' ότι λογικό. Και αυτός ήταν ο στόχος μου και στις δύο ταινίες που έχω κάνει. Το σινεμά που θέλω να κάνω θέλω να σε κάνει να σκέφτεσαι παράλληλα. Να σε εκπλήσσει. Να σου δημιουργεί συνειρμούς και σκέψεις που δεν έχεις ξανακάνει. Να ταυτίζεσαι με αυτό που βλέπεις χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί. Πιστεύω πως όλα αυτά είναι μια αρχή για να έρθουμε σε επαφή με την παιδικότητά μας και προς αυτό θέλω να πηγαίνω.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Να με ρωτήσει πού γυρίσαμε την ταινία για να του πω μια όμορφη ιστορία.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από αυτήν την εμπειρία;
Εξαρτάται από τις φιλοδοξίες σου και τι επίπεδο θέλεις να έχει η ταινία σου. Σε γενικές γραμμές, όμως, δεν φαίνεται να είναι πολύ δύσκολο να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα. Και αυτό μπορεί κανείς να το συμπεράνει από τις πολλές ταινίες που συμμετέχουν κάθε χρόνο στα φεστιβάλ. Βλέπω πως γίνονται κινήσεις για να τις υποστηρίξουν οικονομικά με έναν τρόπο, αυτό είναι θετικό. Προφανώς υπάρχει οικονομικό θέμα και είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πρόβλημα, αλλά πιστεύω πως δεν είναι το μεγαλύτερο, εν τέλει. Αν βάλουμε στην άκρη το οικονομικό, πραγματικά δύσκολο είναι να κάνεις μια καλή ταινία και να είσαι ειλικρινής απέναντι σε εσένα και το υλικό σου. Το σημαντικότερο εμπόδιο βρίσκεται στους ίδιους τους δημιουργούς. Πιστεύω πως δεν υπάρχει αρκετή θέληση, έμπνευση, ανάγκη για έκφραση και πρωτοτυπία. Βάζουμε τον πήχη πάρα πολύ χαμηλά. Τα παρατάμε εύκολα. Πηγαίνουμε στο εύκολο και σε αυτό που «πιάνει». Πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα στο εύκολο. Οταν κάτι έχει ρίσκο και είναι δύσκολο, για εμένα είναι στον σωστό δρόμο. Πρέπει να αρματωθούμε με υπομονή, θάρρος και πείσμα, να γινόμαστε «καλύτεροι», να μπαίνουμε σε μια διαδικασία εξερεύνησης, να αφοσιωνόμαστε σε μια ιδέα. Αν δεν έχεις κάτι καινούργιο να πεις, τότε γιατί να το πεις;
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Για μένα, το Φεστιβάλ της Δράμας ήταν στόχος και για τις δύο ταινίες. Είναι από τα μεγαλύτερα και καλύτερα Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Ελλάδα και είναι σημαντικό που επικεντρώνεται κυρίως στις ταινίες μικρού μήκους. Εχει προσφέρει πάρα πολλά θετικά στοιχεία και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Νιώθω, όμως, ότι το Φεστιβάλ της Δράμας δεν έχει συνείδηση για το πόσο σημαντικό είναι και τι δύναμη μπορεί να έχει πάνω στους δημιουργούς. Εν μέρει, τα φεστιβάλ είναι αυτά που σμιλεύουν τον κινηματογράφο μιας χώρας και θέτουν ένα επίπεδο. Οι δημιουργοί χρειάζονται το δύσκολο, χρειάζονται εμπόδια, χρειάζονται έναν πήχη για να μπορέσουν να υπερβούν τους εαυτούς τους, να μπουν σε μια διαδικασία αμφισβήτησης με σκοπό να γίνουν καλύτεροι σε αυτό που αγαπούν, το να κάνουν σινεμά. Για μένα, το Φεστιβάλ της Δράμας, με όλα τα καλά που έχει και προσφέρει, έχει ακόμα αρκετό χώρο για βελτίωση.
info
Σενάριο, Σκηνοθεσία και Παραγωγή: Κωστής Χαραμουντάνης / Παίζουν: Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Ελεάνα Καυκαλά, Στέλλα Μαγγανά, Μαρία Προϊστάκη, Θάνος Τσακαλίδης, Κωστής Χαραμουντάνης / Διεύθυνση Παραγωγής: Αντιγόνη Ρώτα / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Καραμπάτσος / Βοηθός Φωτογραφίας και Focus Puller: Ελισάβετ Δερβένη / Ενδυματολογία: Ελένη Ποδάρα / Μακιγιάζ και Ειδικά Εφέ: Εύη Ράπτη / Σκριπτ: Θανάσης Καφετζής / Βοηθοί Παραγωγής: Γιάννης Νάσης Χάρης Μαριούκλας / Ηχοληψία και Ηχητικός Σχεδιασμός: Χρήστος Σακελλαρίου / Μοντάζ: Στάμος Δημητρόπουλος / Χρωματική Διόρθωση: Αλέξανδρος Καπιδάκης, Authorwave
Μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ της προηγούμενης, πρώτης ταινίας του Κωστή Χαραμουντάνη, με τίτλο «Το Μάτι και το Φρύδι», παρακάτω.
