To «Scream Queens» συντρίβει τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό

(ακολουθούν spoilers, φυσικά)

Στο τρίτο, και καλύτερο, ως τώρα επεισόδιο της υπέροχης, αηδιαστικής, αστείας, προσβλητικής, στυλάτης σειράς του ανθρώπου που μας έφερε την απολαυστική κατάργηση του γούστου μέσα από την œuvre του, ένας καθηγητής κινηματογράφου στο κολέγιο του τρόμου δείχνει στους φοιτητές του τον «Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι». Στη διάρκεια της προβολής μια φοιτήτρια ξερνάει στο διπλανό της, ο καθηγητής διατηρεί γουρλωμένη μάτια ενθουσιασμού που ακροβατεί ανάμεσα στο ψυχασθενές και το παιδικό, και στο τέλος όλοι κοιτάζουν άφωνοι. Τα φώτα ανάβουν, κι ο καθηγητής παραδίδει ένα σύντομο μα περιεκτικό λογύδριο ανάλυσης που μιλάει για την πολιτική διάσταση της it’s-only-a-movie φρίκης που μόλις παρακολούθησαν, καταφέρνοντας μόλις και μετά βίας να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του ή/και δάκρυα έκστασης.

Ο Ράιαν Μέρφι έτσι κοιτάζει τον εαυτό του, έτσι θέλει να βλέπει το έργο του. Ως μια ποπ εξτραβαγκάνζα νιχιλισμού φτιαγμένη από παραπεταμένες εκφάνσεις του γκροτέσκου, καταφανώς ψεύτικη μα και πολιτικά στοχευμένη.

Ή αλλιώς, αυτό που συμβαίνει όταν μια κατάλευκη, σνομπίστικη κολεγιακή αδερφότητα αναγκάζεται από την Πρύτανη να ανοίξει εν είδει τιμωρίας τις πόρτες της σε όσες κοπέλες επιθυμούν να γίνουν μέλη. Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να εξασθενήσεις μια ελίτ; Βάλε μέσα τους πάντες, και κάτσε μετά στην άκρη παρατηρώντας τα συντρίμμια του ατυχήματος.

Α, και την ίδια ώρα κάποιος, κάποιοι παλαβοί ντυμένοι κόκκινοι διάβολοι κραδαίνοντας αλυσοπρίονα μακελεύουν αθώους έφηβους και έφηβες μέσα σε παστέλ αιματοβαμμένα σκηνικά που μπορούν να παραπέμπουν από τη μια στιγμή στην άλλη από Μόντι Πάιθον μέχρι Γουές Κρέιβεν μέχρι nickelodeon. Επειδή Ράιαν Μέρφι.

Επειδή. Ράιαν. Μέρφι.

scream4

Το «Από τους ανθρώπους πίσω από το "Glee" και το "American Horror Story"» δεν είναι καν αστείο πόσο πολύ περιγράφει, ή τελοσπάντων προσπαθεί το καημένο, να περιγράψει αυτό που είναι, αυτό που συμβαίνει στο «Scream Queens». Πλασαρισμένο ως ένα πολύχρωμο homage-τσιχλόφουσκα στις νεανικές σλασεριές που μας τρόμαζαν στα ‘70s, μας διασκέδαζαν στα ‘80s, αποδομούσαμε με κλεισίματα του ματιού στα ‘90s, βαρεθήκαμε και τις γεμίσαμε αηδία και βασανιστήρια στα ‘00s, είναι στην πραγματικότητα επιθετικότερο και, πώς αλλιώς να το θέσω, περισσότερο από όσο μπορούσαμε ποτέ να εικάσουμε. Ξεκινά, φυσικά, πίσω στα ‘90s, υπό τους ήχους των TLC, με έναν αιματηρό θάνατο από γέννα που εξελίσσεται, εξίσου φυσικά, σε ένοχο μυστικό. Ποια είναι η μάνα; Ποιο είναι το μωρό; Ποιος ο ρόλος της Πρύτανη; Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με το Σήμερα;

Η δράση μεταφέρεται στην παρούσα ημέρα όπου την αδερφότητα ελέγχει με την πιο στυλάτη ασφυκτική δικτατορία η Σανέλ Ομπερλιν, έχοντας ως υποτακτικές τις κοπέλες-κλώνους της που δεν έχουν καν δικό τους όνομα. Σανέλ 2 και 3 και 4 και μετά 5. Μια από αυτές είναι η Αριάνα Γκράντε επειδή τα πάντα έχουν ποπ αντίκτυπο στον αυτοαναφορικής υστερίας κόσμο του Μέρφι. Η αρχική Σανέλ είναι η Εμα Ρόμπερτς, το πιο αξιόπιστο bitchface της Αμερικάνικης TV και σταθερή κακιά σε όλες τις σειρές του Ράιαν Μέρφι, που ακολουθεί τη φυσική συνέχεια της εξέλιξής της ως slasher θεά: Στο «Scream 4», την μοντέρνα ανάσταση του αραχνιασμένου μεταμοντερνισμού στο σινεμά τρόμου, ήταν η νέας γενιάς δολοφόνος που έμοιαζε παγιδευμένη στον Παλιό Κόσμο. Τώρα ηγείται. Και, διάβολε, θα φτάσει στο σημείο ακόμα και να σκοτώσει για να κρατήσει την κυριαρχία της. (Και το κάνει, έστω και κατά λάθος(;) σε μια φανταστικά αηδιαστική σκηνή όπου καίει το πρόσωπο της έμπιστης καθαρίστριας. Η οποία προφανώς μετά εξαφανίζεται.)

Διαβάστε ακόμη: Φθινοπωρινό preview, Μέρος 1: Οι 36 νέες σειρές που ξεκινούν

scream1

Απέναντί της, σε μια και πάλι βαρύνοντας συμβολισμού κίνηση κάστινγκ, έχει την Πρύτανη Μουντς της Τζέιμι Λι Κέρτις, την ορίτζιναλ scream queen, που προσαρμοσμένη στις επιταγές του χρόνου, παίζει τώρα το άτακτο κατεστημένο. Η Πρύτανης είναι εξάλλου εκείνη που επιβάλλει εκβιαστικό diversity στο φετιχτιστικά λευκόξανθο σύμπαν των Σανέλ 1-2-3-4-5. (Η καλύτερη είναι η #3, με τα αυτιά της πάντα καλυμμένα.) Είναι δύσκολο να μη δεις τα πάντα ως μετα-αφηγήσεις γιατί οι σειρές του Μέρφι μοιάζουν διαρκώς σα να φωνάζουν μες στα μούτρα σου αρκετά δύνατά μέχρι να παραδοθείς και να αρχίσεις να συζητάς μαζί τους.

By the way, η Πρύτανης μέχρι το 3ο επεισόδιο είναι ήδη επισήμως ύποπτη ως δολοφόνος, όπως φαντάζομαι αργά ή γρήγορα θα υπάρξει και όλο το καστ. Δεξί της χέρι στην προσπάθεια εξυγείανσης του συστήματος των αδελφοτήτων είναι η δικηγόρος Τζίτζι Κάλντγουελ της Νασίμ Πεντράντ, η οποία χάρη σε ένα ατύχημα είναι μονίμως κολλημένη στα ‘90s. Δηλαδή προφανώς.

Στο μεταξύ ο κόκκινος διάβολος σπέρνει τρόμο και αίμα στους διαδρόμους του campus βρισκόμενος στα περίεργα σημεία τις πιο περίεργες στιγμές, εκτελώντας με τους πιο καρτουνίστικους τρόπους. Σε μια σκηνή σκοτώνει ένα παιδί ντυμένο πλαστική μασκότ. Σε μια άλλη σκοτώνει με την κλαδευτική τη θαμμένη στο χώμα ‘κουφή Τέιλορ Σουίφτ’. Μακελεύει με το αλυσοπρίονο τα μέλη μιας αρσενικής αδερφότητας κόβοντας τα δύο χέρια του ενός κι αφήνοντάς τον να ποτίζει με αίμα την άσφαλτο.

Διαβάστε ακόμη: Ο δεύτερος κύκλος του «The Affair» - ένα μεγάλο βήμα για το ανδρικό γυμνό στην τηλεόραση!

scream3

Εκείνη η σκηνή, από τα highlights ως τώρα μιας σειράς που μοιάζει να λειτουργεί αποκλειστικά με σκηνές-highlight, θέλει την αδερφότητα με ηγέτη τον επικό douchebag Τσαντ (που είναι σε on and off σχέση με την Σανέλ κι ο οποίος τη βρίσκει με τάφους ¯_(ツ)_/¯) να παίρνει τους δρόμους φορώντας λευκά σα να ήταν απαρχαιωμένο boyband από ‘90s βιντεοκλίπ, σε αναζήτηση του διαβόλου. Από πίσω ακούγονται Backstreet Boys κι οι διάβολοι τους κάνουν με τα κρεμμυδάκια. Μπορεί ο δολοφόνος να κυνηγά αδιακρίτως (;) τους πάντες όμως ο Ράιαν Μέρφι, μαζί με τους σταθερούς συνεργάτες του Μπραντ Φάλτσουκ και Ίαν Μπρέναν, στοχεύει ξεκάθαρα την αποστειρωμένη, απαρχαιωμένη καθαρότητα των ‘90s.

Δεν είναι πάντα σαφές τι από όλα αυτά είναι συνειδητό και τι όχι. Ας πούμε ο Μέρφι πάντοτε χτίζει το σύμπαν των ιστοριών του ως μια πολιτικοκοινωνικά diverse διαστροφική εκδοχή του κόσμου μας, το οποίο είναι τέλειο, αλλά στο τέλος πάντοτε το Φως και τον Θρίαμβο τα εκπροσωπεί η καλή, λευκή ξανθιά κοπέλα, το οποίο όχι και τόσο. Στο «Scream Queens» δεν υπάρχει Σάρα Πόλσον όμως υπάρχει η Σκάιλερ Σάμιουελς, που παίζει την Γκρέις Γκάρντερ, μια έξυπνη, καλή, βαρετή για τα στάνταρ της σειράς κοπέλα, που θέλει να γίνει μέλος της ΚΚΤ επειδή κάποτε ήταν εκεί η μητέρα της και το βλέπει ως μεταθανάτιο bonding. Τη λένε Γκρέις, καταρχάς. Και είναι εκείνη που σκαλίζει την βαρετή κολοκύθα. Και θέλει να ‘σώσει’ την αδελφότητα. Είναι βασικά ο χαρακτήρας της Σάρα Πόλσον από το «American Horror Story: Coven».

Διαβάστε ακόμη: Πιο βαθιά μέσα στο σύμπαν της δεύτερης σεζόν του «Fargo»

scream2

Οι σειρές της τριάδας ανέκαθεν αποτελούσαν μια σπουδή στην υπερβολή- το ότι αφηγηματικά στέκονται όρθιες είναι από μόνο του ένας θρίαμβος. Ο Μέρφι πάντα πέταγε πράγματα στον τοίχο χωρίς καν να νοιάζει να δει τι θα κολλήσει, τρανό παράδειγμα αριστερόχειρης γραφής από έναν δημιουργό που έχει ξεχάσει πώς είναι να γράφεις με το δεξί. Από τις μέρες του στο «Nip/Tuck» κιόλας με αυτό τον τρόπο λειτουργούσε, και γι’αυτό η δημιουργική του απογείωση ήρθε όταν εγκατέλειψε την συνέπεια και πέρασε στη δομή ανθολογίας. (Το «Scream Queens» επίσης προορίζεται για σειρά ανθολογίας.)

Ολα είναι στο τέρμα. Πέρα από το τέρμα. Φρικτοί (δηλαδή διασκεδαστικά ανίδεοι) άνθρωποι σε φρικτές (δηλαδή διαολεμένα απολαυστικές) καταστάσεις να εξαπολύουν φρικτές (δηλαδή ‘omfg-δεν-το-πιστεύω-τι-είπε’ έξυπνες) προσβολές μεταξύ τους. Quotable μισανθρωπισμός στο κέντρο μιας ουτοπικά diverse κακοφωνίας με φωτεινή κατάληξη. «What fresh hell is this?», αναρωτιέται σοκαρισμένη και αηδιασμένη η Σανέλ καθώς βλέπει τα νέα μέλη της ΚΚΤ. Θα μπορούσε να μιλά για όλους μας καθώς κοιτάζουμε με γουρλωμένα μάτια αυτό το ασταμάτητο, εθιστικό ποπ ανοσιούργημα.

Μιλάγαμε παραπάνω για τη διαδρομή του είδους διαμέσου των δεκαετιών και, ειλικρινά, ποια άλλη θα μπορούσε να είναι η κατάληξη; Όταν ακόμα και το self-awareness έχει γίνει πια πασέ, το είδος επιβιώνει, διαμελισμένο, ως ένα πολιτικά συγχυσμένο χωνευτήρι αναφορών που έχει μια κάποια συναίσθηση του εαυτού του αλλά τον κοιτάει στον καθρέφτη και γελά απαξιωτικά μασουλώντας τσίχλα. Η απόλαυση δημιουργείται πάνω στην υπερβολή, τον κοφτερό λόγο και την αυτοαναφορικότητα και συντηρείται από σκηνή σε σκηνή σαν μια παρατεταμένη άσκηση ταχύτητας και ισορροπίας. Το γέλιο γίνεται ένα με την αηδία, το σοκ γίνεται ένα με το facepalm, το καλό γίνεται ένα με το κακό.

Το «Scream Queens» είναι η ακριβής slasher movie που αξίζουν και δικαιούνται τα ‘10s.