Ποιος να μας το έλεγε πως αυτό που έλειπε από το «Brothers & Sisters» ήταν ολίγον από «Damages».
Οι δημιουργοί της αγχωτικά ανατρεπτικής σειράς με τους Γκλεν Κλόουζ, Τοντ και Γκλεν Κέσλερ και Ντάνιελ Ζέλμαν, επιστρέφουν σε ένα παραδοσιακό σκηνικό οικογενειακού δράματος, αλλά καταλήγουν σε κάτι διαφορετικό και πολύ στιβαρό. Μπορείς να φανταστείς το σκηνικό, ισχυρή, πλούσια οικογένεια, ο πατριάρχης και η γυναίκα του (που απαραιτήτως παίζονται από διάσημους ηθοποιούς μερικών δεκαετιών πριν), και τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους παιδιά, ένα μυστικό, πολλές ενοχές, μπουμ.
Αχ, οι ενοχές. Eχει πολλές από δαύτες η σειρά, και τις διαχειρίζεται με έναν πάρα πολύ ενδιαφέροντα και αποτελεσματικό τρόπο, μακριά από θεούς και δαίμονες, από ηθικά διδάγματα και τιμωρίες, παρά κοιτάζοντας με τόλμη και συνέπεια, όλο και πιο βαθιά, όσο πιο βαθιά τόσο και πιο έντονα, τόσο και πιο αφοσιωμένα. Είναι η σειρά σαν αντίστροφος τυφώνας, πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω, όσο προχωράμε οι σβούρες γίνονται όλο και πιο μικρές, εστιασμένες και δυνατές. Μέχρι την πρόσκρουση.
Διαβάστε ακόμη: Ολα τα νέα επεισόδια «Mad Men» σε αναλυτικά recaps
Αλλά ας αφήσουμε για λίγα όλα αυτά τα εύθυμα κι ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Η οικογένεια Ρέιμπερν, όνομα βαρύ σαν ιστορία στο νησί όπου διαμένουν, συγκεντρώνονται όλοι μαζί ύστερα από πολύ καιρό στο ίδιο event. Ο πάτερ φαμίλιας (Σαμ Σέπαρντ) και γυναίκα του (Σίσι Σπέισεκ) έχουν ένα τοπικό ξενοδοχείο, ο υπεύθυνος γιος της οικογένειας, Τζον (Κάιλ Τσάντλερ), είναι αστυνομικός, η κόρη, Μεγκ (Λίντα Καρντελίνι), είναι δικηγόρος με μεγάλη εμπλοκή στα νομικά ζητήματα του πατέρα, ο Κέβιν είναι ο Κάγκουρας Γιος, και τέλος υπάρχει το απαραίτητο μαύρο πρόβατο, ο Ντάνι, του καθηλωτικού Μπεν Μέντελσον.
Το να μιλήσουμε λεπτομερώς για τις πτυχές της ιστορίας θα ήταν κρίμα γιατί αναπτύσσονται μεθοδικά με τρόπο που αξίζει να ανακαλύψεις επεισόδιο με το επεισόδιο, μα αυτό που θα πούμε είναι πως οι Κέσλερ, Κέσλερ και Ζέλμαν φαίνονται να εκμεταλλεύονται πλήρως την λογική πως φτιάχνουν σειρά για το Netflix και την εποχή της φουλ σεζόν παράδοσης. Oχι επειδή η 1η αυτή σεζόν 13 επεισοδίων ακολουθεί μια ιστορία ουσιαστικά σπασμένη σε 13 μέρη. (Ακόμα κι οι τίτλοι των επεισοδίων είναι «Μέρος 1», «Μέρος 2» κλπ.) Αλλά επειδή το κάνουν λαμβάνοντας εν γνώσει τους το ρίσκο να πάρουν αρκετό χρόνο ώστε να μας συστήσουν τους χαρακτήρες, το σύμπαν τους, το δράμα τους.
Διαβάστε ακόμη: Ολα τα νέα επεισόδια «Game of Thrones» σε αναλυτικά recaps
Τα πρώτα επεισόδια είναι καλά μα όχι κι η πιο συναρπαστική τηλεόραση που έχεις δει, όμως κάνουν δουλειά υπογείως. Με κλεφτές ματιές σε ένα φρικτό μέλλον, διαρκείς αναφορές σε παρελθοντικά τραύματα το εύρος και την αλήθεια των οποίων δεν θα ήταν δυνατόν να κατανοήσουμε με μια απλή αναφορά και με χαλαρή παρακολούθηση των χαρακτήρων στο σήμερα, η σειρά στο πρώτο μισό της σεζόν προετοιμάζει τον θεατή δίχως ο θεατής να καταλαβαίνει απαραιτήτως τι είναι αυτό για το οποίο προετοιμάζεται. Τι έκανε ο Ντάνι και η οικογένειά του δε τον θέλει; Τι κρύβεται πίσω την ψυχρή σχέση με τον πατέρα του; Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις σκηνές στο μέλλον; Ποιο είναι το ‘κακό πράγμα’ που έκαναν οι Ρέιμπερν, κατά τον μονόλογο του Κάιλ Τσάντλερ;
Οι δημιουργοί, βάσει αυτού του μοντέλου, δεν νιώθουν την πίεση για συνεχείς ανατροπές και τραβήγματα χαλιού κάτω από τα πόδια των θεατών, αλά «Damages», εμπιστευόμενοι τόσο την ιστορία τους, όσο και τον θεατή, πως αυτές τις 13 ώρες θα τις ολοκληρώσει. Και χάρη σε αυτή τους την προσέγγιση, πετυχαίνουν κάτι θαυμαστό.
Για να το πούμε απλά, το μεγάλο τους στοίχημα είναι να καταφέρουν να μας πείσουν για τη συναισθηματική αλήθεια των ίδιων γεγονότων, μα από όλες τις αντικρουόμενες πλευρές. Στην αρχή η οικογένεια είναι από επιφυλακτική μέχρι και εχθρική απέναντι στον Ντάνι, ο οποίος εκδηλώνει την πρόθεσή του, αυτή τη φορά, να παραμείνει εκεί, σπίτι, μαζί τους. Ο πατέρας δε τον θέλει στη διαθήκη του. Οι γιοι δε τον θέλουν κοντά τους. Και ο Ντάνι, σταδιακά, τους επιβεβαιώνει. Αυτό σημαίνει απαραιτήτως πως έχουν δίκιο κι εκείνος άδικο; Οχι.
Διαβάστε ακόμη: H Σάρα Τζέσικα Πάρκερ επιστρέφει στο HBO με ενα... διαζύγιο!
Η ιστορία ενοχής που ταξιδεύει δεκαετίες στο παρελθόν μέχρι να εκραγεί στο σήμερα, παρουσιάζεται τόσο μαεστρικά που καθώς η σεζόν πιάνει το κρεσέντο της (στο τελευταίο 1/4 επεισοδίων) μπορείς ειλικρινά να δεις τον εαυτό σου να παίρνει θέση υπέρ του οποιοδήποτε επιχειρήματος για το οτιδήποτε συμβαίνει στη σειρά. Υπάρχει μια σκηνή όπου ένας χαρακτήρας προσπαθεί να θυμηθεί μια νευραλγικής σημασίας στιγμή από το παρελθόν και δεν μπορεί, επειδή τόσα χρόνια είχε πειστεί πως τα πράγματα συνέβησαν πράγματι αλλιώς. Το «Bloodline» διαπραγματεύεται έννοιες όπως μνήμη, εκδίκηση, δεύτερες ευκαιρίες, ενοχή και ηθική, με τον πιο τίμιο (όσο και δύσκολο) τρόπο: Παρουσιάζοντας τα γεγονότα και την ψυχολογία των ηρώων τους από ένα βαθιά προσωπικό μέρος.
Η αγαπημένη μου σκηνή της σεζόν έρχεται κάπου στα μισά και είναι πάνω σε εκείνη που χτίζεται όλος ο ψυχολογικός χάρτης του αγωνιώδους β’ μισού. Ο Ντάνι κι ο Τζον έχουν βγει και διασκεδάζουν όπως παλιά, γυρνάνε σπίτι μεθυσμένοι. Σε αυτή τη σκηνή συμβαίνουν τόσα πολλά σε επίπεδο δυναμικής και σκιαγράφησης χαρακτήρων, δίχως να συμβαίνει απολύτως τίποτα. Είναι εξαιρετικά γραμμένο και μαεστρικά παιγμένο από τον Μέντελσον, ο οποίος χτίζει το προφίλ ενός απόλυτα αμφιλεγόμενου χαρακτήρα με ακρίβεια κεντήματος, δίχως να χρειαστεί καν να μιλήσει ή να κάνει κάτι.
(Ολο το καστ είναι θαυμάσιο, για την ακρίβεια ξεκίνησα τη σειρά λόγω της λατρείας μου για τον Κάιλ Τσάντλερ και την Λίντα Καρντελίνι.)
Διαβάστε ακόμη: Τα 10 πράγματα που μάθαμε από το πρώτο τρέιλερ του δεύτερου κύκλου του «True Detective»
Μια ακολουθία παρόμοιας προσέγγισης και δύναμης σκηνών έχουν σαν αποτέλεσμα τη φοβερή κορύφωση στη διάρκεια της οποίας η σειρά ρίχνει άφοβα στο τραπέζι βαριά ερωτήματα περί ηθικής και περί ανθρώπινης φύσης. Για ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να πάρουν την απόφαση να εγκαταλείψουν έναν δικό τους, για ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς είναι να ζεις δίχως ένα αξεπέραστο εμπόδιο και συνάμα μια μόνιμη δικαιολογία, για ανθρώπους που προσπαθούν αρκετά για να γίνουν τα τέρατα που οι άλλοι βλέπουν σε αυτούς, για ανθρώπους και τη φύση τους και το περιβάλλον τους. Ή για τη φύση τους εναντίον του περιβάλλοντός τους. Ή για τη φύση τους ως τέλειο συμπλήρωμα του περιβάλλοντός τους.
Το «Bloodline» δε δίνει απαντήσεις, μα θέτει τα ερωτήματα με σπάνια ολοκληρωμένο τρόπο. Τι άλλο είναι άλλωστε η ζωή, παρά μια αρρωστημένη αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
*Το «Bloodline» έχει μια πλήρη 1η σεζόν 13 επεισοδίων και για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να έχει φτιαχτεί ως μίνι σειρά, δίχως καμία συνέχεια.
Tags: bloodline, κάιλ τσάντλερ
