Ο Λέοναρντ Κοέν ήταν μόνο αγάπη – είχε αυτή την ιδιότητα να σε κάνει με τη μουσική του να νιώθεις πιο ενδιαφέρων, πιο συναρπαστικός άνθρωπος, πιο ρομαντικός. Πέθανε στο σπίτι του, στα 82 του χρόνια, έπειτα από μια καριέρα πέντε δεκαετιών. Εγραφε ως το τέλος: το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, το «You Want It Darker», που κυκλοφόρησε μόλις αυτό το φθινόπωρο, μοιάζει να ήταν, με τρόπο όχι πολύ διαφορετικά από τον Ντέιβιντ Μπάουι και το «Blackstar», μια ελλειπτική συζήτηση πριν από το θάνατο που ήξερε ότι είναι στο δρόμο.
Ποιητής στους στίχους, λυρικός στη μουσική του, ο Λέοναρντ Κοέν πάντα αναζητούσε τα πάθη και τη σύγκρουσή τους, στον έρωτα, τ’ ανθρώπινα και τα θεία, αλλά το έκανε με μια μοναδική κομψότητα, με μια σοφία που μοιάζει να την είχε πριν τη δικαιολογήσουν και τα βιώματα και η ηλικία του.
Κάπου ανάμεσα στα άσημα νεανικά χρόνια του στον Καναδά και στα διάσημα στη Νέα Υόρκη, ο Λέοναρντ Κοέν αγόρασε ένα σπίτι στην Υδρα, όπου έγραψε ποιήματα, φιλοξένησε τις δυο μεγάλες από τις άφθονες σχέσεις του, με τη Σουζάν Ελροντ και με τη Μάριαν Ιλεν, που τροφοδότησαν κάποια από τα ωραιότερα τραγούδια του, κι έκανε βόλτες παρέα με ντόπιους, διαβάζοντας λογοτεχνία στα βράχια, ή παίζοντας κιθάρα στη Χώρα. Η ελληνική κουλτούρα συνδέθηκε μαζί του, όπως κι ο γυναικείος «χορός» που συχνά ακολουθούσε φωνητικά τα τραγούδια του.
Σε μια πολύ πρόσφατη συνέντευξή του στον New Yorker, με αφορμή την κυκλοφορία του «You Want It Darker», ο Λέοναρντ Κοέν έκανε την πιο ουσιαστική, αλλά και πιο χαρακτηριστική στο ύφος του εξομολόγηση, «Είμαι έτοιμος να πεθάνω, ελπίζω να μην είναι πολύ άβολο. Κάπου εδώ φτάνω στο τέλος». Για να την αναιρέσει λίγο καιρό μετά, με το δικό του χιούμορ, λέγοντας: «Υπερβάλλω, πάντα μου άρεσε η υπερβολική δραματοποίηση των πραγμάτων, σκοπεύω να ζήσω για πάντα». Κι αυτό ακριβώς θα κάνει.
Ξεκινώντας από το 1971 και το «McCabe & Mrs. Miller» και φτάνοντας μέχρι το «War Dogs» του 2016, τα τραγούδια του Λέοναρντ Κοέν χρησιμοποιήθηκαν με σύνεση, ευρηματικότητα αλλά και μια βαθιά αίσθηση ποίησης στο σινεμά - αμερικάνικο και ευρωπαϊκό, με τα διασημότερα από αυτά να είναι φυσικά το «Suzanne» και το «Dance Me to the End of Love». Ακούστε και δείτε παρακάτω μερικά από αυτά:
To «The Stranger Song» από το «McCabe & Mrs. Miller» του Ρόμπερτ Ολτμαν (1971)
Το «Sisters of Mercy» από το «McCabe and Mrs. Miller» του Ρόμπερτ Ολτμαν (1971)
To «Suzanne» και το «So Long, Marianne» από το «Fata Morgana» του Βέρνερ Χέρτσογκ (1971)
To «Lover, Lover, Lover» στο τηλεοπτικό «Fear of Fear» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1975)
To «Everybody Knows» από το «Pump Up the Volume» του Αλαν Μόιλ (1990)
Tο «I’m Your Man» στο «Caro Diario» του Νάνι Μορέτι (1993)
To «Everybody Knows» από το «Exotica» του Ατόμ Εγκογιάν (1994)
To «I'm Your Man» από το «Secretary» του Στίβεν Σάινμπεργκ (2002)
To «Take This Waltz» από το «Take This Waltz» της Σάρα Πόλεϊ (2011)
Το «Dance Me to the End of Love» στο «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά (2013)
To «Famous Blue Raincoat» στο «Felix & Meira» του Μαξίμ Ζιρού (2014)
To «Nevermind» στους τίτλους του δεύτερου κύκλου του «True Detective» (2015)
To «Waiting for the Miracle» από το «Η Μεγάλη Ανάμονη» του Πιέρο Μεσίνα (2015)
Διαβάστε ακόμη
