Η «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου προβλήθηκε την πρώτη ημέρα των προβολών του 37ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Και από εκείνη τη στιγμή υπήρξε μια από αυτές πάνω στις οποίες θα μπορούσες να στοιχηματίσεις ότι θα φύγουν με κάποιο βραβείο. Οχι μόνο γιατί μια ταινία για το bullying στο σχολείο, την βία απέναντι στο διαφορετικό και την αγριότητα της εφηβείας είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις σε μια εποχή που μοιάζει να αντανακλά τις «σχολικές» μνήμες στο προαύλιο της κανονικής ζωής, αλλά και για το γεγονός πως, σκηνοθετημένη με πειθαρχεία και ώριμο έλεγχο μιας δύσκολης ενορχήστρωσης, η «Προσευχή» δεν θα πίστευες ποτέ πως είναι μια σπουδαστική ταινία.
Λίγα λεπτά μετά την τελετή λήξης του φετινού Φεστιβάλ Δράμας, ο Θανάσης Νεοφώτιστος κρατούσε στα χέρια του το Χρυσό Διόνυσο και έμοιαζε αδύνατον να τον αφήσει από τα χέρια του ακόμη και όταν μιλώντας μαζί του μπορούσες πια να είσαι σίγουρος πως βρίσκεσαι απέναντι σε έναν σκηνοθέτη που ακόμη και χωρίς κανένα βραβείο θα ξανακούσουμε σίγουρα στο μέλλον.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου
Τι σημαίνει για σένα το βραβείο στη Δράμα;
Χαίρομαι πάρα πολύ... Είναι μια επιβεβαιώση για τους συνεργάτες οι οποίοι εμπιστεύτηκαν και πίστεψαν σε αυτό που ήθελα να κάνω. Το οποίο ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Ηταν μια προσωπική ιστορία που δεν ξέρω αν μετέφερα σωστά, αλλά συμμετείχαν, μπήκαν μέσα και γι' αυτό αφιερώνω το βραβείο σε όλους τους συνεργάτες. Από την άλλη είμαι ακόμη πιο χαρούμενος γιατί η ταινία επικοινώνησε. Το καλύτερο σχόλιο που άκουσα ήταν κάποιος που μου είπε «Τι μου θύμισες; Το σχολείο, τα σχολικά μου χρόνια...». Για μένα η «Προσευχή» είναι μια ταινία εφηβείας, αλλά ο κάθε θεατής πήρε ένα ρόλο μέσα σε αυτό που έχω χτίσει.
Προσωπική ιστορία. Δική σου ή κάποιου άλλου;
Οποιος δει την ταινία μπορεί να καταλάβει ποιος είμαι μέσα σ' αυτήν. Σίγουρα ήμουν μέρος αυτού του φαινομένου. Εχει πολλά προσωπικά στοιχεία. Εσκαψα πολύ μέσα μου για να θυμηθώ στιγμές καλές και κακές για να βγάλω όσο το δυνατόν καλύτερα εκείνο το αίσθημα που νιώθει κανείς σε αυτήν την ηλικία. Ενα αίσθημα που κρύβει τελικά μέσα του ένα είδος ρομαντισμού.
Είσαι θυμωμένος;
Καθόλου. Γενικά δεν θυμώνω εύκολα. Ισα ίσα αν υπήρξα μέρος σε κάποιον από αυτούς τους ρόλους, έχω συγχωρήσει, το έχω ξεπεράσει και ουσιαστικά ό,τι συνέβη με έχει διαμορφώσει. Αυτό που είμαι αυτή τη στιγμή σαν χαρακτήρας δεν θα το άλλαζα ποτέ. Ο.τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει καλύτερο που λέει και η παροιμία.
Τι ήταν πιο δύσκολο στην ταινία: το τεχνικό κομμάτι του να γυρίσεις μια ταινία με πλήθος και μάλιστα παιδιών ή να χειριστείς το θέμα του bullying;
Το ξέρω ότι η ταινία θα ταξιδέψει ως «μια ταινία για το bullying». Δεν θεωρώ ότι η ταινία αφορά το bullying. Είναι ένα μέρος της ταινίας, αλλά για μένα είναι περισσότερο μια ταινία για την εφηβεία. Το να δουλέψω με τα παιδιά ήταν εύκολο γιατί προέρχονταν από το καλλιτεχνικό σχολείο του Γέρακα - είναι εξοικειωμένα με την τέχνη από την 1η Γυμνασίου, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παραμένει δύσκολο να πρέπει να κάνεις γύρισμα με 120 παιδιά. Πρέπει να τα ταΐσεις, γιατί τρώνε και σαν τρελά... Είχα πέντε βοηθούς προκειμένου να οργανώσουμε το γύρισμα γιατί μπορούσαμε να κάνουμε γύρισμα μόνο το Σαββατοκύριακο και έπρεπε να γεμίσουμε το σχολείο. Είχα τρομερό άγχος μήπως δεν έρθει κανένα την ημέρα του γυρίσματος, αλλά τελικά όλα έγιναν όπως ακριβώς τα είχα φανταστεί. Δεν θα άλλαζα ούτε κουκίδα στην ταινία. Το θέμα της ταινίας ήταν το πιο δύσκολο για μένα. Εγραψα το σενάριο μαζί με ένα φίλο μου ψυχιάτρο προκειμένου να ψυχογραφήσουμε τους χαρακτήρες, να δούμε πως αντιδρούν αυτοί οι ήρωες όχι ως θύτης ως θύμα αλλά ως άνθρωποι. Μέσα στην εφηβεία συμβαίνουν πολλά πράγματα και ναι υπάρχει η ψυχολογική - και ειδικότερα - λεκτική βία που ασκείται πάνω στον ήρωα, αλλά για μένα η ταινία μιλάει και για την ερωτιική αφύπνιση, για την αναζήτηση ταυτότητας, για τις σχέσεις που δημιουργούνται μέσα από το φαινόμενο του εκφοβισμού.
Στα γυρίσματα της «Προσευχής»
Γιατί κάνεις ταινίες;
Κάνω ταινίες για να ξεσπάω. Κάνω ταινίες γιατί με λυτρώνουν, νιώθω ολοκληρωμένος. Σε κάθε ταινία κάτι θέλω να πω και σίγουρα κάνω ταινίες για να επικοινωνήσω.
Βλέποντας την ταινία βλέπεις έναν σκηνοθέτη που μοιάζει έτοιμος - όπως γράφτηκε - για να κάνει μια ταινία μεγάλου μήκους; Σε αγχώνει αυτό;
Τιμή μου που γράφτηκε αυτό. Δεν είμαι ωστόσο τόσο μικρός όσο μπορεί να φαίνομαι. Εχω τελειώσει μια σχολή αρχιτεκτονικής, αρκετά τεχνοκρατική τέχνη που μοιάζει με τη σκηνοθεσία, που με έχει βοηθήσει να οργανώνω και να παρουσιάζω αυτό που έχω στο μυαλό μου. Η μεγάλου μήκους είναι πάντα στα σχέδια, αλλά στο σωστό timing. Δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις και δεν νομίζω ότι περιμένει κάποιος να δει την ταινία του Νεοφώτιστου... Μέχρι χθες. Σήμερα πραγματικά δεν ξέρω...
Πως νιώθεις που από σήμερα το βράδυ έχεις μια κοινή φωτογραφία με την Υφυπουργό Πολιτισμού, Αντζελα Γκερέκου;
Α, έγινε κάτι τέτοιο. Δεν το πήρα χαμπάρι... Σε κάθε περίπτωση το να κάνεις σινεμά σήμερα στην Ελλάδα είναι τόσο δύσκολο όσο οτιδήποτε θέλεις να κάνεις. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Μια δίκαια βραβευμένη «Προσευχή», η Αντζελα Γκερέκου και άλλες δεσμεύσεις...
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 4η
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Τελετή Εναρξης με την πολιτεία παρούσα. Ολόκληρη!
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Ξεκινάμε;
