Στο Χόκινς της Ιντιάνα, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει. Ο χρόνος στο κάνει αυτό, κι αν για πολλές σειρές η ξαφνική και εμφανής ωρίμανση των ανήλικων ηρώων της δημιουργεί αργά ή γρήγορα σημαντικά προβλήματα, οι αδερφοί Ντάφερ αγκαλιάζουν την πραγματικότητα παρά την αρνούνται. Τα παιδιά δεν είναι πια παιδάκια και, στην 3η αισίως του σεζόν, το «Stranger Things» επιλέγει να μεγαλώσει μαζί τους. Τα αισθήματα είναι ελαφρώς πιο ώριμα, το σκηνικό είναι κάπως πιο ενήλικο (ή έστω παραπέμπει περισσότερο στις αντίστοιχες ‘80s εφηβικές κωμωδίες), ακόμα και το sci-fi θέαμα μπορεί να είναι κατά τόπους πιο ωμό.
Ο Μάικ και η Eleven, που πλέον ονομάζεται Ελ, πλέον τα έχουν, γεγονός που φέρνει νέες εντάσεις στην παρέα και δημιουργεί πηγή ανεξάντλητου άγχους στον σερίφη Χόπερ, πλέον πατέρα της μικρής. O Λούκας τα έχει με τη Μαξ, αλλά αμφότεροι παραμένουν σχετικά στο περιθώριο της δραματικής έντασης της σεζόν - η Μαξ αν και έχει τις στιγμές της κι εδώ (ειδικά στο πλαίσιο της αναπτυσσόμενης φιλίας της με την Ελ), δεν είναι η κεντρική, δυναμική παρουσία που οι Ντάφερ έμοιαζαν να υπόσχονται πίσω στην 2η σεζόν, όπου η ηρωίδα της Σέιντι Σινκ ήταν το ξεκάθαρο highlight. Μέχρι κι ο Ντάστιν υποστηρίζει πως έχει κοπέλα, τη μυστηριώδη Σούζι, που μπορεί ή μπορεί να μην υπάρχει.
Η γνώμη του Flix για τον 2ο κύκλο του «Stranger Things»: To «Stranger Things 2» είναι ένα σίκουελ με τα όλα του
Στην πισίνα της κοινότητας η μητέρα Γουίλερ φλερτάρει με τον ναυαγσώστη Μπίλι σε σκηνές που μοιάζουν να βγήκαν απευθείας από κάποιο καλοκαιρινό ‘80s sex romp, ενώ ο Χόπερ με τη Τζόις (η Γουινόνα Ράιντερ με ένα σχιζοφρενικό τρόπο παραμένει ό,τι πιο κεντρικό και ό,τι πιο περιφερειακό υπάρχει στη σειρά) επιδίδονται σε ένα από τα πιο παλιομοδίτικα «θα το κάνουν ή δε θα το κάνουν» στόρι σεξουαλικής έντασης που έχουμε δει πρόσφατα στην τηλεόραση (ένα μοτίβο που φυσικά γνώρισε το πρώτο του απόγειο κι εκείνο στα ‘80s, μέσα από το κλασικό «Moonlighting» αλλά και το σίτκομ «Cheers»).
Ολα αυτά συμβαίνουν γύρω από το νέο κεντρικό σκηνικό της σεζόν, το νέο εντυπωσιακό, αστραφτερό mall του Χόκινς, όπου τα παιδιά περνούν το χρόνο τους εντυπωσιαζόμενα από τις επιλογές, βλέποντας ταινίες πιο νωρίς από συνήθως, ψωνίζοντας (ή θέλοντας να ψωνίσουν αλλά να μη μπορούν γιατί δεν έχουν μία), ή ακόμα και δουλεύοντας εκεί: ο Στιβ, ο καλύτερος χαρακτήρας της σειράς, έχει προσληφθεί στο παγωτατζίδικο του mall, μαζί με τη Ρόμπιν με την οποία ανταλλάσουν μπόλικες σεναριακές σελίδες διαλόγων γεμάτων χιούμορ, ανασφάλεια, και μια κάποια απροσδιόριστη ένταση.
Ο Στιβ έχει εξελιχθεί σε κάτι εντελώς ανθρώπινα αναγνωρίσιμο στο πέρασμα των σεζόν αλλά η αληθινή αποκάλυψη εδώ είναι η Μάγια Χοκ, που ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε άνετα να έχει βγει ως επίπεδη φιγούρα από μια από τις παραπάνω ‘80s εφηβικές κωμωδίες μα της δίνει σάρκα και οστά μια αύρα αβεβαιότητας που αργότερα βγάζει απόλυτο νόημα. Η δυναμική των δύο, η πορεία τους μέσα ακόμα και σε μια σεζόν που δεν είναι κατασκευασμένη για διακριτική δουλειά στην εξέλιξη χαρακτήρων, και μια σκηνή-highlight στην τουαλέτα σε προχωρημένο επεισόδιο της σεζόν, ό,τι έχει να κάνει με αυτούς, είναι το αποκορύφωμα μιας σεζόν που πολύ συχνά μοιάζει αμήχανη και σχετικά άδεια.
Κι ενώ το «Stranger Things» πάντα ήθελε να παρουσιάζει κάθε σεζόν του σαν μια μεγάλη ταινία, η φετινή του σεζόν θα έβγαζε με το ζόρι ένα διωράκι. Το υλικό είναι, απλά, υπερβολικά ισχνό, οι κοιλιές κι οι επαναλήψεις μεγάλες, και σε συνδυασμό με την απουσία μιας κάποιας θεματικής εξερεύνησης, το αποτέλεσμα είναι μια σεζόν που μοιάζει -τελικά- άδεια.»
Το mall σκηνικό κατά τα άλλα μοιάζει να υπάρχει απλώς επειδή πρέπει να υπάρξει, δίχως κάποια ιδιαίτερη αισθητική ή ιδεολογική τοποθέτηση, όπως άλλωστε και τα περισσότερα ‘80s κειμήλια που μοστράρει η νέα σεζόν. Η σειρά πάντα ήθελε να μοιάζει κατασκευασμένη στα ‘80s αλλά έχει σταδιακά σταματήσει να προσπαθεί τόσο πολύ για να πετύχει μια χροιά βιντεοκασετέ αυθεντικότητας, όσο μια αναπαραγωγή γνώριμων μοτίβων, σαν συσκευασμένα το ένα δίπλα στο άλλο. (Ούτε λόγος φυσικά για κάποιο λεπτομερές, ερευνητικό αναποδογύρισμα των συμβόλων και της εποχής σαν αυτό που επιχειρεί ο Αλαν Μουρ μέσα από «League of Extraordinary Gentlemen».) Υπάρχει το mall, και υπάρχει το «Neverending Story» (σε μια γλυκιά πάντως στιγμή προς το τέλος της σεζόν, που μπορεί κατανοητά να εκνευρίσει κάποιους θεατές), και υπάρχουν οι κακοί Σοβιετικοί που είναι ξανά στη μόδα, βολικότατα. Κατά τόπους το αποτέλεσμα είναι λιγότερο homage και περισσότερο λίστα σούπερ μάρκετ.
Διαβάστε ακόμη: Πότε ακριβώς σταμάτησε να μας ενθουσιάζει το «Black Mirror»;
Η δράση, επειδή υπάρχει και δράση, περιστρέφεται γύρω από το Mind Flayer και το κομμάτι που απέμεινε πίσω στον κόσμο μας όταν η Ελ έκλεισε την πόρτα για τον αναποδογυρισμένο κόσμο. Αυτοί οι μηχανισμοί πλοκής του «Stranger Things» και το πόσο επαναλαμβανόμενοι είναι από τη μία σεζόν στην άλλη, κάνουν πια εμφανές πως η σειρά δεν έχει -και ούτε πολυενδιαφέρθηκε στην πραγματικότητα να χτίσει- μυθολογία. Δεν συμβαίνει ποτέ κάτι ιδιαίτερα πιο πλούσιο ή πιο βαθύ: ένα τέρας υπάρχει, ή ήρθε, ή ξαναήρθε, ή ξέμεινε, και τα παιδιά μαζεύονται για να το καταπολεμήσουν και να κλείσουν και την πόρτα πίσω του. Ρεφρέν.
Δεν είναι αρνητικό αυτό φυσικά, η σχηματικότητα στην πλοκή είναι λειτουργικό εργαλείο αναλόγως τι σκοπεύεις να κάνεις με τη χρήση του. Κι ενώ το «Stranger Things» πάντα ήθελε να παρουσιάζει κάθε σεζόν του σαν μια μεγάλη ταινία, η φετινή του σεζόν θα έβγαζε με το ζόρι ένα διωράκι. Το υλικό είναι, απλά, υπερβολικά ισχνό, οι κοιλιές κι οι επαναλήψεις μεγάλες, και σε συνδυασμό με την απουσία μιας κάποιας θεματικής εξερεύνησης, το αποτέλεσμα είναι μια σεζόν που μοιάζει -τελικά- άδεια.
Θυμηθείτε κι αυτό: Τα 20 καλύτερα τηλεοπτικά teen dramas της τελευταίας 20ετίας
Εξακολουθεί να βλέπεται ευχάριστα: ο Χόπερ του Ντέιβιντ Χάρμπουρ παραμένει επιβλητική τηλεοπτική παρουσία και το συναισθηματικό payoff για τον χαρακτήρα του είναι γενναίο. (Κρίμα που θα συμβεί 100% κάτι πάρα πολύ προβλέψιμο στην επόμενη σεζόν.) Τα παιδιά παραμένουν χαρακτήρες όμορφα φτιαγμένοι και παιγμένοι σε αυτό το παστίς πλαίσιο, και το να τα βλέπεις να μεγαλώνουν είναι πάντα χαριτωμένο. Επίσης, ας το ξανατονίσουμε, Στιβ και Ρόμπιν! Για αυτούς τους δύο και μόνο έχει νόημα ύπαρξης όλη η σεζόν. Και, τελικά, υπάρχει κι η βασική κατασκευαστική ικανότητα των αδερφών Ντάφερ και του σκηνοθέτη Σον Λέβι, οι οποίοι από την 1η σεζόν ως σήμερα καταφέρνουν να αποτυπώνουν την επιδερμικά αναγνωρίσιμη ‘80s χροιά χρωμάτων, ήχων και προσώπων στη μορφή μιας ιστορίας όχι απαραίτητα πρωτότυπης, αλλά σίγουρα συναισθηματικής.
Εκεί κέρδισαν το παιχνίδι από την πρώτη στιγμή, κι εκεί συνεχίζουν να το κερδίζουν. Αλλά οι τακτικές τους, έχουν παλιώσει.
