Οταν ανακηρύσσαμε το «Americans» την καλύτερη νέα σειράς της περσινής χρονιάς για το Flix, σημειώναμε το θαυμαστό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται ένα μεστό διαπροσωπικό δράμα περί αγάπης, ευθύνης, φιλίας και καθήκοντος υπό το μανδύα μιας τρομερά διασκεδαστικής, old-school κατασκοπικής περιπέτειας. Οπως έγραψε και κάποιος στο twitter πριν λίγες μέρες, το «Americans» παραμένει υπερβολικά διασκεδαστικό ώστε να προσέξεις πόσο βάθος διαθέτει.
Η πρεμιέρα της 2ης σεζόν έρχεται να ενισχύσει αυτές τις οπτικές.
Το μεγαλύτερο κατάλοιπο της 1ης σεζόν είναι η ανακάλυψη της Πέιτζ και η συνεπακόλουθη αμφιβολία της για ό,τι έχει να κάνει με τους γονείς της. Στην δεύτερη πιο τραυματική σκηνή του επεισοδίου, η μικρή μπαίνει στο δωμάτιο των γονιών της για να τους πετύχει την ώρα μιας σεξουαλικής πράξης που με τεράστια ευχαρίστηση υποδεχόμαστε στις τηλεοπτικές μας οθόνες- δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο να βλέπεις σε σειρά. Το επόμενο πρωί τα αντιλαμβάνεται όλα κάπως πιο τεταμένα. Τις κινήσεις της Ελίζαμπεθ, τα λόγια του Φίλιπ, την όλη ατμόσφαιρα του σπιτιού.
Την ίδια ώρα, ο ψεύτικος γάμος του Φίλιπ με τη Μάρθα συνεχίζεται με όλες τις ευλογίες της Ελίζαμπεθ που τον στέλνει σε εκείνη όταν πιστεύει πως πρέπει (αλλά τον σκέφτεται με εμφανή ανησυχία το βράδυ), ενώ η αληθινή απειλή, του Σταν, μοιάζει να υποχωρεί. Αφενός στο γραφείο ο Γκαντ του λέει, βασικά, να ηρεμήσει λιγάκι, αφετέρου στο σπίτι ο γάμος του απαιτεί διορθωτικές κινήσεις που δε μπορεί να κάνει αν παραμείνει εμμονικά κολλημένος στο μυστηριώδες ζεύγος πρακτόρων. Δίπολο που δε μπορεί να νικήσεις. (Και βοηθάει και το βολικό φύτεμα δύο σφαιρών στον Σάνφορντ, σε ένα ξεκάθαρο συμμάζεμα των τελευταίων απομειναριών πλοκής της 1ης σεζόν.) Ο Σταν μοιάζει, για την ώρα, να υποχωρεί.
Δίκαιο λοιπόν: Στο ξεκίνημα της σεζόν, ο αληθινός ‘εχθρός’ είναι όσο πιο εσωτερικός θα μπορούσε. Είναι μια δυσπιστία, είναι μια αμφιβολία, είναι μια ανησυχία για το αν τα πράγματα μπορούν να μείνουν όπως είναι.
Αυτή η εσωτερική ένταση αναδεικνύεται με ανατριχιαστική ακρίβεια σε στιγμές οικογενειακής ηρεμίας. Ο Φίλιπ κι η Ελίζαμπεθ έχουν τον απαραίτητο «άχουτα πώς μεγαλώνουν» διάλογο με ένα άλλο ζευγάρι γονιών/κατασκόπων, τον Εμετ και τη Λιάν, οι Τζένινγκς κάνουν πάρτι για τα 11 του Χένρι στριμώχνοντάς τα ανάμεσα σε αιματηρές αποστολές, ενώ ο Φίλιπ αναρωτιέται αν η Πέιτζ τους έχει μήπως ξαναδεί να κάνουν κάτι που δεν έπρεπε- εκείνη τη στιγμή μπορεί να αναφέρεται μόνο σε σεξουαλικές πράξεις ή, φυσικά, μπορεί και όχι.
Ολη αυτή η ανησυχτική ηρεμία κρύβει από κάτω της μια κατάσταση που προμηνύει κινδύνους, μια υπόνοια πως τα πράγματα για τους Τζένινγκς δε θα κυλήσουν πολύ καλά φέτος. Έτσι έρχεται σαν απόλυτο σοκ όταν στο τέλος του επεισοδίου γινόμαστε μάρτυρες μιας σκηνής αποτρόπαιου εγκλήματος, όταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου θα γινόταν η ανταλλαγή ενός πακέτου, ο Φίλιπ βρίσκει δολοφονημένους όχι μόνο τον Έμετ και τη Λιάν, αλλά και τη 15χρονη κόρη του, Αμίλια.
Φυσικά είναι μια ακόμα μέρα στη δουλειά, επαγγελματικοί κίνδυνοι τέτοιοι είναι μάλλον η νόρμα όταν είσαι κατάσκοπος σε ξένη χώρα εν μέσω ψυχρού πολέμου. Όμως είναι όσα έχουν προηγηθεί που το κάνουν σοκαριστικό για εμάς και για τους Τζένινγκς, και πάνω απ’όλα η εμπλοκή του αθώου κοριτσιού ως παράπλευρή απώλεια (ή ίσως ως προειδοποίηση;). Τα δύο ζευγάρια τα είδαμε να αλληλεπιδρούν σε μια δειλή προσπάθεια να έχουν κάτι σαν φυσιολογική κοινωνική ζωή, και ενώ βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε πως όλο αυτό δε μπορεί να κρατήσει πολύ (η σκηνή στο λούνα παρκ είναι υπόδειγμα σασπένς), το ότι έρχονται όλα σε ένα τέτοιο φρεναριστό σταμάτημα, σίγουρα ταρακουνάει τον θεατή όπως και τον Φίλιπ- του οποίου η πρώτη αντίδραση είναι φυσικά να ειδοποιήσει την Ελίζαμπεθ και να προστατέψουν την Πέιτζ.
Δεν θα έπρεπε να έρθει ως σοκ: Η σεζόν ανοίγει με τον ίδιο αυτόν Φίλιπ να εκτελεί μια αποστολή, το αντίστοιχο του να βαράμε κάρτα δηλαδή, μόνο που για εκείνον συμπεριλαμβάνει εν ψυχρώ εκτελέσεις, μεταξύ των οποίων και μία με θύμα ένα πιτσιρικά στην κουζίνα που πολύ αμφιβάλλω αν είχε ουδεμία εμπλοκή σε ό,τι ήταν η αποστολή του Φίλιπ. Ήταν κι εκείνος μια παράπλευρη απώλεια, όπως κι η Αμίλια, ενδεχομένως. Τώρα το κοιτάμε από την ανάποδη.
Πριν καλά-καλά χωνέψουμε την εξέλιξη, η δράση μεταφέρεται πίσω στο πάρκο. Η Πέιτζ έχει ζωγραφίσει το πρόσωπό της σαν της Αμίλια, μια απεικόνιση ίσως ένα βήμα πιο κοντά στο προφανές από όσο θα χρειαζόταν, όμως ψυχολογικά τόσο δυνατή, που απλά παύεις να σκέφτεσαι με αυτούς τους όρους. Η άμεση σύνδεση θύματος-αθωότητας μεταφέρει τον θεατή σε μια θέση ίδια με εκείνη της Ελίζαμπεθ, πανικός φωλιάζει στο μυαλό, και πλέον ευχόμαστε το επεισόδιο να τελειώσει για να βρεθούμε ξανά σε μια κάποια ασφάλεια.
Στην τελευταία σκηνή επιστρέφουν στον Σταν. Μοιάζει πλέον λιγότερο επικίνδυνος για τους Τζένινγκς από όσο έχει υπάρξει ποτέ του, αλλά μετά από αυτά τα 40’, οι Τζένινγκς δεν είναι ούτε στο ελάχιστο λιγότερο εκτεθειμένοι. Ο κίνδυνος πλέον ξεπροβάλλει από παντού, και δεν ξέρουμε καν τα γιατί και τα πώς.
Πώς το είπαμε στην αρχή; Η σειρά είναι υπερβολικά διασκεδαστική για να προσέξεις το βάθος της; Ναι, και καθηλωτική. Κυρίως καθηλωτική.
Tags: americans
