Γνωστό το deal. Η 2η σεζόν είναι όταν ξεχωρίζουν οι ενήλικες από τα παιδάκια, οι σοβαροί από τους ασόβαρους, τα «Lost» από τα «Heroes». Πολλές οι σειρές-χιτάκια της περσινής σεζόν και πολλές από αυτές ήδη επέστρεψαν για δεύτερο γύρο. Αν και είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε, δεν είναι ποτέ πολύ νωρίς για τις πρώτες αντιδράσεις μετά τις πρεμιέρες ή και μερικά επεισόδια παραπάνω.
Αυτά είναι τα πρώτα συμπεράσματα μετά το ξεκίνημα της 2ης σεζόν για 8 περσινές επιτυχίες.
Διαβάστε ακόμη: Φθινοπωρινό preview, Μέρος 2: Οι 74 σειρές που επιστρέφουν
«How to Get Away with Murder»
Ξέραμε ότι θα συμβεί αργά ή γρήγορα, αλλά ΤΟΣΟ γρήγορα; Η Άναλις στέκει κατηγορούμενη, δηλαδή όχι ακριβώς, αλλά έστω στο περίπου. Αφού πείθει πρώτα τη Φάμκε Γιάνσεν να αναλάβει την υπεράσπιση του Νέιτ πουλώντας της Αληθινό Συναίσθημα, η Αναλίς θυσιάζει ουσιαστικά τη δημόσια εικόνα της, εισάγει τον εαυτό της ως επίσης ύποπτη για το φόνο του Σαμ, αρκετά ώστε το δικαστήριο να απορρίψει την κατηγορία κατά του Νέιτ. Δεδομένου πως δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να καταδικάσουν την ίδια, όλο αυτό ήταν ένας χαριτωμένο τρόπος για να λυθεί το συγκεκριμένο μπουρδούκλωμα της πλοκής; Ίσως. Ποτέ δεν ξέρεις.
Την ίδια ώρα έχουμε ένα νέο μελλοντικό έγκλημα προς το οποίο θα κινείται η σεζόν, με την Άναλις αιμόφυρτη μέσα σε μια τεράστια έπαυλη και όλυος τους υπόλοιπους μαθητές να τρέχουν να φύγουν. Καλή φάση. Έχει ενδιαφέρον το ότι η σειρά μοιάζει αποφασισμένη να επαναλάβει την ίδια δομή της επιτυχία της 1ης σεζόν, ανεβάζοντας κατευθείαν το διακύβευμα. Πέρσι οι μαθητές έτρεχαν να ξεφύγουν από το πτώμα του Σαμ. Φέτος από την ετοιμοθάνατη Άναλις. Του χρόνου, θα τα βάλουν με τον ίδιο το διάβολο; Όχι, η αλήθεια είναι ότι ακόμα είναι συναρπαστικό. Και γκέλα ακόμη δεν έχουν κάνει. Είναι μπλεγμένο αλλά όλα ταιριάζουν. Για πόσο;
Διαβάστε ακόμη: «How to Get Away with Murder»: Μισή ντουζίνα σοκ κι ένα φοβερό cliffhanger κλείνουν μια εθιστική σεζόν τηλεόρασης
«The Last Man on Earth»
Η σειρά του Γουίλ Φόρτε είχε βοήθεια στο ξεκίνημα από το δίδυμο-θαύμα των Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ και, βασιζόμενη στο ρισκαδόρικο concept της, παρέδωσε ένα από τους καλύτερους κωμικούς πιλότους όλων των εποχών, με τον Φιλ του Φόρτε να περιδιαβαίνει δίχως σκοπό ή ελπίδα τα έρημα americana τοπία. Η σειρά πήρε γρήγορα την κατιούσα διαλύοντας τις πρώτες ελπίδες, καθώς με αδιανόητη βιασύνη μας σύστησε τον ένα χαρακτήρα μετά τον άλλον, ανταλλάζοντας το θλιμμένο σλάπστικ του Φόρτε για κουρασμένα και κλισέ σίτκομ μοτίβα. Μέχρι το τέλος της σεζόν ο Φιλ είχε γίνει τόσο αντιπαθής χαρακτήρας που η σειρά σχεδόν δεν βλεπόταν.
ΟΜΩΣ. Ένα θαύμα συνέβη στην offseason. Η πρεμιέρα της 2ης σεζόν ήταν επιστροφή στα βασικά. Μπορεί ο Φιλ να είχε παρέα την Κάρολ, αλλά τα πάντα θύμιζαν το τρομερό ξεκίνημα. Οι δυο τους μένουν στο Λευκό Οίκο και οδηγούν ένα στελθ για να πάνε για ψώνια, πυροβολώντας μέχρι θρυμματισμού την πόρτα του καταστήματος. Αυτή τη σειρά θα ήθελα να δω για αρκετά καιρό. Οι δυο τους βρίσκουν αναπόφευκτα βέβαια το υπόλοιπο καστ (αν και είχα μια μικρή ελπίδα για χαλαρό reboot) όμως ακόμα και τότε, ανάμεσα στο ξεκαρδιαστικά κουλό cameo του Γουίλ Φέρελ και στην αβεβαιότητα της Κάρολ για το πώς να πει στους άλλους την αλήθεια, τα πάντα μοιάζουν λίγο πιο ισορροπημένα. (Το κλειδί ήταν τελικά, ποιος να το έλεγε, να κάνουν τον Φιλ λίγο λιγότερο douchebag και την Κάρολ λίγο περισσότερο ανθρώπινη.) Η σειρά ακόμα ψάχνει την αυτοπεποίθησή της αλλά μετά από 3 επεισόδια η 2η σεζόν είναι ήδη μίλια ανώτερη από την καταστροφική 1η.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «The Last Man on Earth»
«The Flash»
Το «Flash» κερδίζει άνετα το βραβείο του Δεν Το Πιστεύω Ότι Γουστάρω Τόσο Αυτή Τη Σειρά της περσινής σεζόν, αλλά από την άλλη τι να πω, μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε είχαμε τηλεπαθητικούς γορίλες και δολοφόνους από ένα παράλληλο μέλλον, δηλαδή ξέρετε, δε με νοιάζει ιδιαίτερα ο Flash σαν χαρακτήρας αλλά άμα είναι να κάνεις κόμικ σειρά υπερηρώων κάντην ακριβώς έτσι. κοιτάζει υποτιμητικά προς τους showrunners… άλλων… υπερηρωικών σειρών
Το ξεκίνημα ήταν πολύ δυνατό, περιστρεφόμενο γύρω από μερικά points αναμενόμενα κι από άλλα όχι και τόσο. Από τη μία ο Μπάρι ξαφνικά έχει σε mode εσωτερικευμένης θλίψης, η πόλη τον τιμάει επειδή τους έσωσε όλους (οι σκηνές από το Singularity εντυπωσιακές) αλλά αυτός είναι σε φάση «δε θέλω να βλέπω άνθρωπο». Στην πραγματικότητα την πόλη την έσωσε κατά βάση ο Firestorm, με τον Ρόνι να θυσιάζεται για να σταματήσει το φαινόμενο. Τώρα, μέχρι να ξεκινήσει τουλάχιστον το spin-off «Legends of Tomorrow», ο Δρ. Στάιν μπορεί να αράζει στα STAR Labs μαζί με το υπόλοιπο παρεάκι.
Οι δύο κύριες εκπλήξεις ήρθαν προς το τέλος του κατά τα άλλα χορταστικού επεισοδίου: Η μία αναμενόμενη, με τον Τζέι Γκάρικ να εμφανίζεται στο εργαστήριο ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια ακόμα πιο κομιξικά χαοτική σεζόν από την πρώτη. Είναι αυτό που λένε, αν έχεις μια σειρά όπου ο ήρωας έχει τη δυνατότητα να τρέξει τόσο πολύ ώστε να ανοίξει πύλες στο μέλλον, στο παρελθόν και σε παράλληλες διαστάσεις, ε, ας το κάνει. Η άλλη έκπληξη ήταν απρόσμενη αλλά καλοδεχούμενη, με τον Χάρισον Γουέλς να ομολογεί μετά θάνατον τον φόνο της μητέρας του Μπάρι, με τον Μπαμπά Flash να αποφυλακίζεται. Γενικά η πρεμιέρα κατάφερε γρήγορα και ικανοποιητικά να σκουπίσει τις διάφορες εκκρεμότητες από πέρσι επειδή κατά τα φαινόμενα θα έχουμε πολλή δουλειά φέτος.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «The Flash»
«Empire»
Μιλήσαμε αναλυτικότερα ως οφείλαμε για αυτό το θαύμα της φύσης που λέγεται «Empire», όμως επιβάλλεται κι ένα μικρό update για τη συνέχεια, όπου οι Λι Ντάνιελς, Ντάνι Στρονγκ και Αϊλίν Τσέικεν επιστρατεύουν ένα από τα στάνταρ δραματικά όπλα, το εκ των έσω αντίπαλο δέος. Η Κούκι εν ολίγοις τους παίρνει όλους και τα μπογαλάκια της μαζί και πάει να φτιάξει δική της εταιρεία. Το «Empire» κινείται πολύ γρήγορα- το «Good Wife» έκανε 5 χρόνια για να πιάσει αυτό το storyline. Με αυτό το ρυθμό αναμένω την Κούκι από το παράλληλο παρελθόν του Τζέι Γκάρικ να κάνει την εμφάνισή της στο τέλος της 3ης σεζόν. Μέχρι την 5η όλοι θα έχουν μετακομίσει σε ένα σύμπλεγμα διαμερισμάτων το οποίο ελέγχει η Αμάντα Γούντγουορντ.
Όχι, αστειεύομαι. (Λίγο.) Στην πραγματικότητα η ίδρυση της Lyon Dynasty μπορεί να βγάλει μπόλικο δραματικό ζουμί από το οικογενειακό δράμα των Λάιονς. Ποιος καλλιτέχνης θα πάει με ποιον, ποιος θα βγάλει το δίσκο του πρώτος κλπ. Είμαστε μόνο 3 επεισόδια μέσα στη σεζόν κι η σειρά έχει ήδη φέρει για cameo τον Πίτμπουλ (ώστε να είμαστε σίγουροι ποια δισκογραφική υποστηρίζουμε) και τον ίδιο τον Τίμπαλαντ (και πολύ άντεξε).
Διαβάστε περισσότερα για το 2ο κύκλο του «Empire» εδώ.
«You’re the Worst»
...δεν τρελαίνομαι με τη 2η σεζόν. Η οποία έχει ήδη προχωρήσει αρκετά σε σχέση με τις υπόλοιπες σειρές αυτού του κειμένου, οπότε έχουμε και μια πολύ πιο σαφή ιδέα. Η επεισοδιακή καθημερινότητα της Γκρέτσεν και του Τζίμι ως δυσλειτουργικό ζευγάρι που δεν ξέρει πώς να είναι ζευγάρι δεν κρύβει την ίδια αίσθηση απρόσμενου και ενθουσιώδους ανακάλυψης όσο η 1η, αν και δεν λείπουν τα διάφορα διαμαντάκια: Η νύχτα της μεγάλης υπερβολής στην πρεμιέρα της σεζόν, το σημειωματάριο με τις ερωτικές ιστορίες του μικρού Τζίμι κλπ.
Η φάση πραγματικά όμως φρενάρει όταν το focus περνάει στον Έντγκαρ που είναι ερωτευμένος με τη Λίντσεϊ η οποία τον κάνει ό,τι θέλει ενώ παράλληλα θέλει πίσω τον Πολ ο οποίος με τη σειρά του δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει και… γενικά θα μπορούσαμε ίσως να μην; Η όλη ιδέα της ύπαρξης αυτής της σειράς είναι ότι προσφέρει μια εκδοχή της ρομαντικής κομεντί που δεν έχουμε ξαναδεί, και το όλο Λίντσεϊ-Έντγκαρ-Πολ πράγμα είναι αφόρητα πολυπαιγμένο. Για τη Γκρέτσεν και τον Τζίμι όμως αξίζουνε πολλά. ανοίγει ουισκάκι
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «You're the Worst»
«Fresh Off the Boat»
Το πρόβλημά μου με τη ‘90s νοσταλγία είναι ότι συχνά μοιάζει πολύ επιθετική, ιδιαίτερα όταν πλασάρεται σχεδόν σαν πολιτική άποψη, όμως το «Fresh Off the Boat» είναι ένα θαύμα. Είναι άκακο και γλυκό και ειλικρινές για αυτό που είναι. Η σύντομη πρώτη σεζόν του με άφησε με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα και η 2η, που πρόσφατα πήρε παραγγελία για το back 9 επεισοδίων, συνεχίζει χωρίς να χάνει ούτε νότα.
Το πιο απίστευτο της όλης υπόθεσης είναι ότι το σίτκομ έχει πετύχει ένα αδιανόητο 3/3 με τα παιδιά πρωταγωνιστές του, καθώς και τα 3 πιτσιρίκια είναι όλα τους απολαυστικά με διαφορετικούς τρόπους. Είναι ο θρίαμβος των child actors. Είναι λόγος για να κάνεις εβδομαδιαία recaps αλλάζοντάς διαρκώς το HuangRank μεταξύ τους. (#team_emery γενικά) Όμως και οι γονείς της οικογένειας παίζουν μεταξύ τους με απίθανο τρόπο, με τη χημεία των Ράνταλ Παρκ και Κόνστανς Γου να καλύπτει ακόμα και το πλέον κλισέ storyline με μια αίσθηση καινούριου. Το πρόσφατο story όπου ο Λούις και η Τζέσικα συναντούν επιτέλους τον Σακίλ Ο’Νιλ (που φυσικά και θα συνέβαινε σε αυτή τη σειρά) ήταν σκέτη απόλαυση. Εύχομαι να ξαναδούμε Σακίλ, και αραιά και πού να βλέπουμε κι άλλα ‘90s gimmicks, αλλά ακόμα κι αν η σειρά ήταν 20 λεπτά σε ένα δωμάτιο με τους Χουάνγκ να διαφωνούν για τους Ορλάντο Μάτζικ.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Fresh Off the Boat»
«iZombie»
Το περσινό φινάλε έκανε αυτό που ξέρει πολύ καλά πως να κάνει ο Ρομπ Τόμας, που είναι να οδηγήσει κάπως αθόρυβα, χωρίς να το πολυκαταλάβεις, τα πάντα σε μια τέρμα #feels κορύφωση που μπορεί να οδηγήσει σε ορισμένες αληθινά σκληρές δραματικές εξελίξεις. Στη «Veronica Mars» το έκανε διαρκώς (η 1η σεζόν εκείνης της σειράς παραμένει ένα από τα πιο σκληρά εφηβικά δράματα ever, και η 2η σίγουρα ένα από τα πιο σκοτεινά), οπότε ειλικρινά δεν εκπλήσσομαι που η οικογένεια της Λιβ δε θέλει τώρα να τη βλέπει ή που ο Μέιτζορ ενδίδει στην Dark Side και αρχίζει να μακελεύει ζόμπι για λογαριασμού του Douchebag Στιβ Γουέμπερ. (Τέλειος φυσικά.)
Αν πέρσι η σειρά ήταν εξαρχής διασκεδαστική αλλά της πήρε μερικά επεισόδια ώστε να αρχίσει να ξεδιπλώνει εμφανώς τις δραματικές της διαστάσεις, φέτος όλα γίνονται λίγο πιο γρήγορα, οπότε είμαι περίεργος για το πώς θα εξελιχθεί η φετινή σεζόν. Η Λιβ παραμένει απολαυστικός χαρακτήρας, οι νέες δυναμικές είναι ενδιαφέρουσες, η ίδια corporate εταιρεία ως mega-villain με ικανοποιεί και ο Μέιτζορ κι ο Μπλέιν ως ζωντανές σειρήνες ζόμπι δραστηριότητας είναι ενδιαφέρουσα μικρο-προσθήκη. Θέλω να δω προς τα πού θα κινηθεί φέτος η σειρά αλλά το ξεκίνημα ήταν καλό.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «iZombie»
«The Leftovers»
Τα καλύτερα για το τέλος. Μου πήρε πολύ καιρό και μπόλικες αντιστάσεις να καταρριφθούν μέχρι να αγαπήσω το «Leftovers», αλλά όταν επιτέλους είδα το «Guest» (το 6ο επεισόδιο, όπου η Νόρα ταξιδεύει στο συνέδριο και έρχεται σε επαφή με τον Γουέιν) ήταν σαν η σειρά να άνοιξε μπροστά μου. Παραμένει σε πολλά σημεία αρκετά αφελής στον απόλυτα σοβαρό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τους κυριολεκτικούς συμβολισμούς της, όμως ο Ντέιμον Λίντελοφ είχε πάντα το χάρισμα να μπορεί να παράγει ανατριχιαστικές μεμονωμένες στιγμές από το οτιδήποτε. Η σειρά σίγουρα βρισκόταν σε αναζήτηση ισιώματος, αλλά βαθιά μέσα της, στις προθέσεις και στο επίπεδο των ιδεών, ήταν και είναι κάτι βαθύτατα ανθρωπιστικό και ενδιαφέρον και ανοιχτά συναισθηματικό.
Η 2η σεζόν ξεκινά με ένα απίστευτης άγριας ομορφιάς 10λεπτο που μας ταξιδεύει στις απαρχές του πολιτισμού, με μια μητέρα που προσπαθεί να σώσει τη ζωή της καθώς γεννά ένα μωρό. Φυσικά επειδή έτσι είναι η ζωή, γλιτώνει από μια καταστροφή για να δεχθεί το δηλητήριο της επόμενης, και το παιδί το σώζει μια περαστική. Είναι το απόλυτο «Leftovers» όλο αυτό- αν το διηγηθείς ακούγεται τόσο σαχλά συμβολικό, μα όταν το βλέπεις είναι πανέμορφο και αποστομωτικό και καθηλωτικό.
Η αλλαγή σκηνικού λειτουργεί ως τώρα απελευθερωτικά για τη σειρά, ταιριαστό μετά την ‘καύση των νεκρών’ του εκπληκτικού περσινού φινάλε. Τα 2 πρώτα επεισόδια κάνουν άψογη χρήση της προσφιλούς τεχνικής του Λίντελοφ, που ειδικά στο «Lost» πολύ συχνά κατέληγε σε μια στιγμή ακολουθώντας ξεχωριστά τις δύο διαφορετικές πλευρές της. Έτσι, η πρεμιέρα σχεδόν αγνοεί τους περσινούς χαρακτήρες και μας συστήνει την αρρωστημένα ειρηνική καθημερινότητα της πόλης-Θαύμα, με μια τέλεια οικογένεια που κάνει αστειάκια στο τραπέζι, που ξέρει να μοιράζεται τέλεια και αρμονικά το μπέικον, που δεν φωνάζει καν στην κόρη που χαζεύει στο κινητό της στο τραπέζι και α ναι, που ο πατέρας βάζει φωτιά και καίει το σπίτι ενός συμπολίτη που ‘παρεκκλίνει.’ Ενδιαφέρον.
Εκεί μετακομίζει ο Κέβιν και η Νόρα (ο παπα-Ματ βρέθηκε εκεί από μόνος του νωρίτερα, συμπληρώνοντας βασικά το ρόστερ των χαρακτήρων που με ένοιαζε να κρατήσει η σειρά) και στο 2ο επεισόδιο ακολουθούμε τη δική τους διαδρομή. Και πάλι, «Leftovers»: Το σπίτι που είχαν νοικιάσει κάηκε, αλλά εκείνη την ώρα συμβαίνει η πρώτη «εδώ και μήνες» δημοπρασία ακινήτου και η Νόρα το αγοράζει με τα εκατομμύρια που είχε στην τσέπη της από λίγες σκηνές πριν. Σαχλό; Ναι, σαχλό. Αλλά έχεις τη σκηνή της οικογένειας να περνά ανάμεσα από το πλήθος από όλα τα μέρη και τις τάξεις και τα φύλα και τις φυλές που έχει μαζευτεί απ’έξω σα να επρόκειτο για το ωραιότερο Φεστιβάλ του κόσμου, και νιώθεις πως βλέπεις κάτι το τρομερά απελευθερωτικό.
Από τη στιγμή που η σειρά κατάφερε να ισορροπήσει κάποια από αυτά τα τονικά στοιχεία της, έγινε μια από τις ομορφότερες στην τηλεόραση. Όχι οπτικά, αλλά ψυχικά. Είναι η μοναδική σειρά στην τηλεόραση που καταφέρνει με τόσο ανοιχτό και ειλικρινή τρόπο να μιλά συναρπαστικά για την απώλεια και την αποδοχή (ακόμα και την αναζήτηση) του αύριο. Αγαπώ αυτή τη στιγμή τα πάντα σε αυτό, ακόμα και τα ψεγάδια του.
(Εκτός από τους νέους τίτλους αρχής που είναι εκτός τόπου, χρόνου και ύφους. Αυτούς τους μισώ. Φέρτε πίσω τον Μαξ Ρίχτερ.)
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «The Leftovers»
Διαβάστε ακόμη:
- Φθινοπωρινό preview, Μέρος 1: Οι 36 νέες σειρές που ξεκινούν
- Είναι η τελευταία σεζόν του «Downton Abbey» η καλύτερη της σειράς;
- To «The Walking Dead» επέστρεψε... ενισχυμένο
- To «Scream Queens» συντρίβει τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό
- Ο δεύτερος κύκλος του «The Affair» - ένα μεγάλο βήμα για το ανδρικό γυμνό στην τηλεόραση!
