Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη αίσθηση που έχουν οι σειρές της Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο, μια πολύ μικρή αλλά αρκετή διαφοροποίηση στο ρυθμό της κάθε σκηνής, που τις κάνει να ξεχωρίζουν. Αν έχεις παρακολουθήσει αρκετό «Gilmore Girls» θα το έχεις νιώσει κι εσύ. Μια τυπική σκηνή, συνήθως ανάμεσα σε πολυλογότατες ηρωίδες που κινούνται μανιωδώς μέσα σε έναν χώρο (αυτό καλύτερα δοσμένο στο καλύτερα σκηνοθετημένο «Gilmore Girls»), μιλώντας με έναν ασταμάτητο ρυθμό, δεν τελειώνει ποτέ. Όχι ακριβώς δηλαδή.
Στο τέλος του κάθε act, εκεί δηλαδή που το επεισόδιο κόβεται για να πάει για διαφημίσεις, μια τυπική σειρά βάζει κάποια δραματική παύση ή ένα μικρό cliffhanger, μια μουσική ένταση, κάτι που σηματοδοτεί ότι ΕΔΩ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΑΝ ΤΑΝ σε λίγο η συνέχεια. Η Παλαντίνο δεν το κάνει ποτέ αυτό. Κάθε act, κάθε επεισόδιο, διάολε, κάθε σεζόν, δεν τελειώνει με αυτό τον τρόπο. Περισσότερο νιώθεις πως απλώς σταματάει να δείχνει η κάμερα, και η στιγμή συνεχίζεται δίχως να κοιτάς.
Είναι λοιπόν πολύ ταιριαστό, με έναν σκληρό, ειρωνικό τρόπο, που καμία σειρά της Παλαντίνο δεν έχει τελειώσει. Δηλαδή το «Gilmore Girls» τελείωσε, αλλά όχι από την ίδια, οπότε δεν το μετράμε. Το δικό της, αληθινό τέλος, δε θα το δούμε ποτέ. Είναι σαν η κάμερα να απομακρύνθηκε και κάπου, μακριά από το βλέμμα μας, η Ρόρι και η Λόρελαϊ ακόμα τα λένε. Μανιωδώς πάντα.
Και μετά από ένα διάλειμμα λίγων χρόνων (και ένα ατυχές sitcom στο FOX), ήρθε το «Bunheads». Το υπέροχο «Bunheads», που, κι αυτό, δεν τελειώσε ποτέ. Για μήνες μετά το φινάλε, περιμέναμε να μάθουμε ποια θα είναι η τύχη της σειράς, μήνες αφότου η τελευταία σκηνή είχε γραφτεί, γυριστεί, μονταριστεί, παιχτεί. Ένα αέναο cliffhanger, που επιβεβαιώθηκε ως τέτοιο όταν ανακοινώθηκε το κόψιμο της σειράς. Για άλλη μια φορά, το τέλος δε θα το δούμε ποτέ. Είναι σαν η κάμερα να απομακρύνθηκε και κάπου, μακριά από το βλέμμα μας, η Μισέλ, η Σάσα, η Μπου, και τα άλλα κορίτσια, ακόμα χορεύουν. Μανιωδώς πάντα.
Το «Bunheads» μας άρεσε από την πρώτη στιγμή που το είδαμε, καθώς έκρυβε τα ωραιότερα από τα στοιχεία του γραψίματος της Παλαντίνο που είχαμε αγαπήσει στα «Gilmore Girls». Όμως ακόμα και τότε, στο πρώτο μισό της σεζόν, φαινόταν πως έψαχνε τα πατήματά της. Αυτό έγινε ακόμα πιο εμφανές όταν η σειρά επέστρεψε για το δεύτερο μέρος επεισοδίων της.
Είχαμε πλέον στα χέρια μας κάτι που κυλούσε ακόμα πιο αβίαστα. Δεν υπήρχαν πλοκές που δε λειτουργούσαν. Ο ρόλος της Φάνι είχε μειωθεί (αγαπάμε την Κέλι Μπίσοπ αλλά η δύναμη αυτής της σειράς βρισκόταν στη δυναμική των κοριτσιών και της Μισέλ). Η Μισέλ δεν είχε ακόμα πρόβλημα να αποδεχτεί τη θέση της σε αυτή την κοινότητα. Και κυρίως, η σειρά είχε καταλάβει το σημαντικότερο όλων, ότι η καρδιά της είναι στην 4άδα έφηβων ηρωίδων της, μεταξύ τους όσο και με τη μέντορά τους, τη Μισέλ.
Αν η δύναμη των «Gilmore Girls» ήταν οτιδήποτε συνέβαινε ανάμεσα στην Λόρελαϊ και την Ρόρι, στο «Bunheads» η Παλαντίνο πρακτικά χώρισε τη Ρόρι στα 4 (είναι πιο γλυκό από ό,τι ακούγεται). Οι 4 bunheads άρχισαν γρήγορα να αναπτύσσουν προσωπικότητες, κι ενώ η σειρά ξεκίνησε περισσότερο ως ένα οικογενειακό dramedy εστιασμένο στη Μισέλ και τη Φάνι, τελείωσε σαν ένα «Gilmore & the 4 Girls», με τις κοπέλες να έχουν όλες κατακτήσει τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο.
Εκτός από όλα τα γνώριμα στοιχεία, την καρδιά, το συνδυασμό συγκίνησης και απλού (αλλά ανθρώπινου, αληθινού) δράματος με χιούμορ (περισσότερα για όλα αυτά είχαμε γράψει στην πρώτη μας αναφορά στη σειρά) στο «Bunheads» επιπλέον πόντοι κερδίζονται για το μεγάλος πάθος που βγάζει η Παλαντίνο μέσα από τις σκηνές χορού. Στήνει το κάθε επεισόδιο ώστε να κορυφώνεται σε μια τέτοια στιγμή, κάνοντάς το σαφές πως γι’αυτήν είναι σημαντικό κομμάτι των επιρροών της.
(Είναι προφανώς κρίμα όταν σειρές αγαπημένων δημιουργών κόβονται απότομα και άδοξα μετά την πρώτη σεζόν, αλλά είναι διπλό το κρίμα όταν νιώθεις την μεγάλη τους αγάπη για το θέμα που εξερευνούν. Το είδαμε στο «Bunheads» αλλά και επίσης πρόσφατα στο «Luck» του Ντέιβιντ Μιλτς.)
Η Παλαντίνο και κάποιες από τις κοπέλες μαζεύτηκαν πρόσφατα και ερμήνευσαν έναν τελευταίο, αποχαιρετιστήριο χορό (μια συλλογή παραπομπών σε χορευτικές στιγμές από τη σειρά, για την ακρίβεια) και βλέποντάς το δε γίνεται να μη συγκινηθείς. Όχι από τον ίδιο τον χορό, αλλά από τη φιγούρα της Παλαντίνο στο τέλος: Καθώς η κάμερα απομακρύνεται από το κέντρο αυτής της τελευταίας ερμηνείας, βλέπουμε τη δημιουργό να κοιτάζει το δημιούργημά της, για μία σπάνια φορά να στέκει ακίνητο κι αμίλητο, σα να την περιμένουν να τους πει τι γίνεται μετά.
Και μετά πέφτει ένα ακόμη μαύρο.
Πέρα από το δυστυχές του όλου πράγματος, είναι τουλάχιστον ευτυχές το ότι η σειρά τελειώσε σε ένα σημείο όπου συναισθηματικά τουλάχιστον, οι βασικοί χαρακτήρες έχουν φτάσει σε ένα σημείο που βγάζει νόημα να μας αφήσουν. Δεν είναι οριστικό, ικανοποιητικό φινάλε, αλλά από την άλλη, ποιο θα ήταν;
Το «Bunheads» στο σύνολό του, έτσι όπως ξεκίνησε, έτσι όπως εξελίχθηκε, έτσι όπως -δεν- τελείωσε, έχει ήδη κερδίσει τη θέση του στο πάνθεον των brilliant-but-cancelled σειρών της μίας σεζόν. Από τις φετινές, ήταν σίγουρα η αγαπημένη μας.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: bunheads, emmy awards 2013
