What we Do in the Shadows (Σεζόν Δεύτερη)
Η ιδέα της τηλεοπτικής διασκευής του ομώνυμου καλτ κινηματογραφικού χιτ γων Τάικα Γουαιτίτι και Ζεμέιν Κλεμέντ, ειδικά σε ένα σημερινό κλίμα όπου ό,τι νέο δημιουργείται οφείλει να έχει προϋπάρξει σε κάποια μορφή, έβγαζε ένα κάποιο νόημα. Παίρνουμε το ομολογουμένως διασκεδαστικό high concept των βαμπίρ ως συγκατοίκων σε μια σύγχρονη μητρόπολη, και πατώντας πάνω στην ήδη υπάρχουσα ψευδο-ντοκιμαντερίστικη αισθητική, το εξελίσσουμε σε έναν fantasy συνεχιστή της ευρύτερης «Parks and Recreation» παράδοσης. Βλεμματάκια στην κάμερα, χαρακτήρες που σου αρέσει να περνάς ώρα μαζί τους, τόσο-όσο meta χιούμορ, παρεϊστικο κλίμα, χιούμορ καθημερινής παρατήρησης και συμπεριφορών.
Η πρώτη σεζόν ήταν τόσο διασκεδαστικό ακούγεται αυτό το μίγμα, με τις επιμέρους ευφυείς εξάρσεις, από την προσθήκη δίπλα στα παλιομοδίτικα βαμπίρ του Κόλιν Ρόμπινσον, ενεργειακού βαμπίρ (βασικά ο πιο βαρετός συνάδελφος γραφείου που είχατε ποτέ), μέχρι επεισόδια σαν εκείνο το απολαυστικό με το βαμπιρικό συμβούλιο και τις cameo εμφανίσεις μισής ντουζίνας γνώριμων βαμπιροπροσώπων. Δεν θα ισχυριστούμε εδώ πως η σειρά ανακαλύπτει ξανά τον τροχό στην δεύτερη σεζόν της, γιατί αυτό θα ακουγόταν πιο πομπώδες από ό,τι αξίζει το συγκεκριμένο show, όμως πρέπει να τονίσουμε πόσο αληθινό level up έχει κάνει ανάμεσα στο διάλειμμα των δύο κύκλων. Αν η πρώτη σεζόν ήταν όσο φαν υποσχόταν το concept, η δεύτερη είναι ένα πάρτυ.
Απλά, και καθόλου κριτικά: Με καμία φετινή σειρά δεν περνάγαμε τόσο καλά, βδομάδα μετά τη βδομάδα, όσο με αυτήν.
Οι συγγραφείς με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αρχίζουν πλέον να μπλέκουν τους κεντρικούς χαρακτήρες σε περισσότερες διασταυρώσεις, αναπτύσσοντας και τα προφίλ τους και τις πλούσιες ιστορίες τους (κάθε μα κάθε ματιά στο παρελθόν ή στον χαρακτήρα του Νάντορ είναι εγγυημένο κέφι, ενώ η Νατάσα Δημητρίου ως Νάντια το διασκεδάζει περισσότερο από όλους) όχι όμως στοχεύοντας στην ανάπτυξη κάποιας περίπλοκης μυθολογίας, όσο στη γέννηση παρανοϊκών αστείων που επανέρχονται μέχρι εξάντλησης. Από το καταραμένο καπέλο του Λέζλο μέχρι το κόσμημα της Νάντια, κάθε μικρή ή μεγάλη παρεξήγηση αφήνει πίσω χιουμορστικό χάος. Με αποκορύφωμα το απίθανο επεισόδιο του Μαρκ Χάμιλ, «On the Run», όπου ο Τζιμ το Βαμπίρ θυμίζει στον Λέζλο ένα παλιό χρέος κι εκείνος αντί να το ξεπληρώσει, μασκαρεύεται ως Τζάκι Ντεϊτόνα απλώς μασώντας μια οδοντογλυφίδα(!) και πιάνει δουλειά σε ένα μπαρ της Πενσιλβάνια αφού σκοτώνει τον ιδιοκτήτη του, προκειμένου να στήσει μια πιστευτή πλαστή ταυτότητα.
Δεν θα ισχυριστούμε εδώ πως η σειρά ανακαλύπτει ξανά τον τροχό στην δεύτερη σεζόν της, γιατί αυτό θα ακουγόταν πιο πομπώδες από ό,τι αξίζει το συγκεκριμένο show, όμως πρέπει να τονίσουμε πόσο αληθινό level up έχει κάνει ανάμεσα στο διάλειμμα των δύο κύκλων. Αν η πρώτη σεζόν ήταν όσο φαν υποσχόταν το concept, η δεύτερη είναι ένα πάρτυ.»
Πολλά φετινά επεισόδια έμοιαζαν να αποτελούσαν τραβηγμένα αστεία που αναπτύχθηκαν στα 25’ ως μέρος κάποιας πρόκλησης: Σαν κάποιος να σκέφτηκε «θα ήταν αστείο να ακούσουν τα βαμπίρ Super Bowl και να σκεφτούν Superb Owl» κι αυτό να έγινε επεισόδιο. Πέρα όμως από την πάντα τρομερά καλοδεχούμενη ανάπτυξη του επιμέρους επεισοδίου ως αληθινή δύναμη του φορμάτ, η βασικότερη εξέλιξη ανάμεσα στις σεζόν ήταν η επανατοποθέτηση του Γκιγιέρμο (ακόλουθος του Νάντορ που τον παρακαλάει να τον κάνουν βαμπίρ αλλά τον έχουν όλοι στο φτύσιμο) ως απόγονου του Βαν Χέλσινγκ και ως σύγχρονου κυνηγού βρικολάκων με εκ γενετής ταλέντο στο κυνήγι.
Η ιδέα προσφέρει κωμωδία (το επεισόδιο με τους ερασιτέχνες κυνηγούς του πάντα καλοδεχούμενου Κρεγκ Ρόμπινσον), δράση (το απολαυστικό φινάλε που λήγει σε cliffhanger αλλά προσφέρει μια πλήρωση και εκτόνωση από μόνο του) και, περιέργως, ακόμα και πάθος. Η εσωτερική σύγκρουση του Γκιγιέρμο που πασχίζει να γίνει αποδεκτός από μια κωμική κλίκα καρτούν που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ίντερνετ ή να κατανοήσουν την παραμικρή κοινωνική σύμβαση, την ίδια στιγμή που κρύβει ένα πανίσχυρο μυστικό σχετικά με το πόσο ισχυρός είναι και πώς στην πραγματικότητα τους προστατεύει, προσθέτει ένα απρόσμενο επίπεδο απόλαυσης σε μια σειρά που δεν έμοιαζε καν να το χρειάζεται. Το αποτέλεσμα είναι ίσως η πιο διασκεδαστική τηλεόραση του 2020.
Flix Top-10 TV 2020
