The Great (Σεζόν 1)
Οι συγγένειες με την «Ευνοούμενη» όχι απλά δεν κρύβονται, αλλά λειτουργούν, χμ, ευνοϊκά. Ο συν-σεναριογράφος της επιτυχίας του Λάνθιμου, Τόνι ΜακΝαμάρα μεταφέρει εδώ μια διαφορετική ιστορία βασισμένη σε Ευρωπαίους ευγενείς, αλλά οι ελευθερίες που παίρνει πάνω στο υλικό είναι πάλι πλούσιες και, με λιγότερη έμφαση στην αποπνικτική νέκρα των παράλογων διαδικασιών και παραδόσεων του παλατιού, το χιούμορ και το δηλητήριο κυριαρχούν ακόμα περισσότερο στην οθόνη. Αν, εξάλλου, θέλουμε να είμαστε εντελώς τυπικοί, ο τίτλος με τον οποίον η σειρά πάντα εμφανίζεται στην έναρξη του κάθε επεισοδίου της είναι «The Great* (*an occasionally true story». Θα ήταν σπαζοκεφαλιά να πρέπει να το γράφουμε έτσι πάντως είναι αρκετά περιγραφικό για την επιλεκτική σχέση γεγονότος και αλήθειας που συναντάμε στο στόρι.
Ο ΜακΝαμάρα γράφει την ιστορία της ανόδου της Αικατερίνης της Β’ στον ρώσικο θρόνο, ακολουθώντας την ηρωίδα από τη στιγμή της άφιξής της στη χώρα και το πώς, μέσα από τις αναφορές της ως εξωτερικής παρατηρητή και από την γενικότερή της αθωότητα και αφέλεια, βάζει στόχο να αναμορφώσει τη Ρωσία. Μπροστά της βρίσκει ένα εμπόδιο φυσικά, που είναι ο υπάρχων ηγέτης, Πέτρος Γ’, ένας άνιωθος βασιλιάς που μόνη έγνοια είναι με ποια γυναίκα θα κοιμηθεί απόψε και πώς θα χρησιμοποιήσει το στρατό και το λαό ως προσωπικά του παιχνίδια.
Oπως έκανε και στην «Ευνοούμενη», έτσι κι εδώ ο ΜακΝαμάρα πετυχαίνει να αποδώσει με κυνικά αστείο τρόπο το πώς ο εξωτερικός, αληθινός κόσμος δεν υφίσταται για ηγέτες μεγαλωμένους σε μια γυάλα, και το πώς αποφάσεις που κρίνουν ζωές λαμβάνονται ως μέρος κάποιου εγωιστικού παραληρήματος δίχως ποτέ να τους αφιερωθεί μισή παραπάνω σκέψη. Η διαφορά είναι πως εδώ, ακολουθώντας το σαφές arc ωρίμανσης μιας κεντρικής ηρωίδας, τα πάντα τελικά επιστρέφουν σε αυτήν, και στο σχέδιο που αρχίζει να αναπτύσσει, αναζητώντας διστακτικά συμμάχους: Πώς να ξεφορτωθεί τον γελοίο, ανεπρόκοπο βασιλιά άντρα της προκειμένου να αναλάβει το θρόνο.
Η ευρύτερη ιστορική αλήθεια της επικείμενης αναγέννησης χρησιμοποιείται από τη σειρά ως χτίσιμο χαρακτήρα. Η ηρωίδα πιστεύει πάρα πολύ σε αυτά που έχει να προσφέρει στη χώρα και ξέρουμε ότι το εννοεί γιατί το έκανε, αν αυτό βγάζει νόημα. Αυτό επιτρέπει στην Ελ Φάνινινγκ να την ερμηνεύσει δίχως τον παραμικρό φόβο ως προς την αρχική της αθωότητα ή τους τρόπου με τους οποίους δυσκολεύεται να πείσει ανθρώπους στο παλάτι για τις προθέσεις και το όραμά της. Η Φάνινγκ παίζει με τα χέρια της, με τη γλώσσα του σώματός της, με την πιο ανεπαίσθητη κίνηση του στόματός της, ούτως ή άλλως τέλεια για ένα ρόλο σαν αυτόν: Με κάποιον τρόπο, πάντοτε καταφέρνει να παίζει αθωότητα και βεβαιότητα την ίδια στιγμή.
Σε αυτή την κόντρα διαφορετικών χροιών της αγνότητας (η Αικατερίνη πιστεύει αγνά στην αλλαγή που μπορεί να φέρει, ο Πέτρος είναι αγνά αδιάφορη ανικανότητα) η σειρά βρίσκει πολύ χιουμοριστικό και δραματικό καύσιμο, απλώνοντας μια κατά κάποιο τρόπο ιστορία ενηλικίωσης με στοιχεία συνομωσίας και ιστορικής ίντριγκας, με στυλιζάρισμα, κέφι, ωμότητα και αναχρονιστικό, τόσο-όσο χιούμορ.»
Ο αληθινός θρίαμβος βέβαια είναι ο Πέτρος του Νίκολας Χουλτ, ενός πραγματικά υποτιμημένου ερμηνευτή που πάντοτε καταφέρνει να κάνει θαύματα από θέση μη-πρωταγωνιστική. Ο Χουλτ παίζει ένα καρτούν, ένα κινούμενο μονομανές κλισέ που μες στον ωκεανό της άγνοιάς του κολυμπά και πλατσουρίζει ξέγνοιαστα ενοχλώντας τους πάντες γύρω του, δίχως να το καταλαβαίνει ή δίχως και να τον νοιάζει. Είναι διαβολικά αστοιχείωτος και διαρκώς απολαυστικός, παίζοντας τον χαρακτήρα του με έναν τρόπο ώστε αυτή η απόλαυση να μην αφαιρεί από την αντιπάθεια, αλλά ούτε και το αντίθετο.
Σε αυτή την κόντρα διαφορετικών χροιών της αγνότητας (η Αικατερίνη πιστεύει αγνά στην αλλαγή που μπορεί να φέρει, ο Πέτρος είναι αγνά αδιάφορη ανικανότητα) η σειρά βρίσκει πολύ χιουμοριστικό και δραματικό καύσιμο, απλώνοντας μια κατά κάποιο τρόπο ιστορία ενηλικίωσης με στοιχεία συνομωσίας και ιστορικής ίντριγκας, με στυλιζάρισμα, κέφι, ωμότητα και αναχρονιστικό, τόσο-όσο χιούμορ. (Ναι, ο Αρχιεπίσκοπος έχει παρατσούκλι «Άρτσι».) Το «The Great» δε φοβάται να αγκαλιάσει όσο και να αηδιάσει με τους χαρακτήρες του, διατηρώντας μια αντίστοιχη σχέση με την ιστορική αλήθεια. Σαν κάποιος να αποφασίζει μετά από μερικά ποτηράκια κρασί να μοιραστεί με την παρέα «ένα απίθανο ιστορικό ανέκδοτο» και να το λέει χασκογελώντας, μα τρομερή αφοσίωση στις παραφουσκμένες (και αμφιβόλου αξιοπιστίας) λεπτομέρειες με τις οποίες το εμπλουτίζει.
Flix Top-10 TV 2020
Το νούμερο 10
To νούμερο 9
To νούμερο 8
