Είναι το «Hunted» το νέο «Alias»;

Υπάρχει κάτι τρομερά δελεαστικό στην ιδέα που βρίσκεται πίσω από το όποιο «Alias». Ενα παιχνίδι με ταυτότητες, όπου ποτέ δεν ξέρεις ποιος πραγματικά είναι ποιος, κατάσκοποι με διπλές ή τριπλές αποστολές και διαρκείς ανατροπές κάθε φορά που η σειρά αποφασίζει να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του θεατή.

Μπορεί να γίνει εύκολα κουραστικό ή να χαθεί μέσα στις δαιδαλώδεις ανατροπές της περίπλοκης μυθολογίας του (όπως και έγινε με τη σειρά του Τζ. Τζ. Εϊμπραμς μετά τις 2 πρώτες σεζόν) όμως είναι το είδος της διασκέδασης που όσο γίνεται καλά θα έχει πάντα αξία. Οπότε: Να σας συστήσουμε την Σαμάνθα.

Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε ποια είναι η Σαμάνθα και τι επιχειρεί το «Hunted» με όσο πιο απλό τρόπο γίνεται, γιατί η σειρά δεν έχει τρομερή διάθεση να πει την ιστορία της με έναν ευθύ, γραμμικό τρόπο. Η Σαμ (την οποία υποδύεται η Αυστραλιανή ηθοποιός Μελίσα Τζορτζ) είναι κατάσκοπος που δουλεύει για το Βυζάντιο, μια ιδιωτική οργάνωση αντικατασκοπείας με τη δική της ατζέντα αναλόγως πελατών και συμφερόντων.

Σε μια αποστολή στον Ταγγέρη, όντας μάλιστα έγγυος (και με το απαραίτητο περίπλοκο και απαγορευμένο ρομάντζο να παίζει με συνάδελφο) παγιδεύεται από αγνώστους και αφήνεται για νεκρή. Που φυσικά δεν είναι, οπότε επιστρέφει ένα χρόνο μετά στην ενεργό δράση, με την οργάνωση να της αναθέτει μια νέα αποστολή: Να εγκατασταθεί στο σπίτι ενός εγκληματία πολυεκατομμυριούχου ως νταντά του εγγονού του (και παίζοντας και λίγο φλερτ με τον γιο, ποτέ δεν αστοχείς με αυτά τα πράγματα).

Η σειρά εστιάζει σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Ξεκινά από τα ασαφή συμβάντα στον Ταγγέρη την αλήθεια των οποίων η Σαμ ακόμα αναζητά και στα οποία επιστρέφει συνεχώς (στο δεύτερο επεισόδιο ένας στόχος της Σαμ κερδίζει χρόνο ζωής λέγοντάς της πως έχει πληροφορίες για το τι της συνέβη εκεί), ενώ την ίδια στιγμή αφηγείται μια εν εξελίξει κατασκοπική ιστορία στο σήμερα (στη διάρκεια της οποίας είναι σαφές πως η Σαμ δεν έχει καμία ιδέα ποιον να εμπιστευτεί, με κάθε επεισόδιο να βάζει νέα δεδομένα). Παράλληλα, μέσα από φλασμπακ στην παιδική ηλικία της, υποψιαζόμαστε πως τα πάντα έχουν να κάνουν με κάτι που συνέβη τότε, παλιά.

Σκέψου πόσο περίπλοκο μπορούσε να γίνεται ανά στιγμές το «Alias» (ακόμα και χωρίς τις αρλούμπες με τον Ραμπάλντι) το οποίο ακολουθούσε λίγο ως πολύ μια ευθεία γραμμή (έστω και διακεκομμένη κάποιες φορές!) για να πάρεις μια ιδέα πόσο πολύ απαιτεί την προσοχή σου το «Hunted».

Η Μελίσα Τζορτζ ηγείται ενός βρετανικότατου καστ (με αρκετά βασικά μέλη, όπως ο Στίβεν Ντιλέιν ή ο Πάτρικ Μάλαχαϊντ, να τα έχουμε δει πρόσφατα στο «Game of Thrones») κι έχει την ένταση που χρειάζεται ώστε να την πιστέψεις και να σε νοιάξει ως πρωταγωνίστρια. Κατά σύμπτωση είχε παίξει κι η ίδια στο «Alias», στη διάρκεια της μισητής 3ης σεζόν, ως ο πιο αντιπαθής χαρακτήρας στην ιστορία της σειράς - αλλά αυτά είναι νερό κάτω από τη γέφυρα, ας μην αφήνουμε τέτοιες συμπτώσεις να μας ενοχλούν. Ας το δούμε ως μια δεύτερη ευκαιρία.

Μια δεύτερη ευκαιρία την οποία προσέφερε ο Φρανκ Σπότνιτζ, εκ των μεγάλων κεφαλιών πίσω από τα «X-Files» (τα οποία συνεχίζουν να τροφοδοτούν την τηλεόραση με ενδιαφέροντες δημιουργούς, σκέψου Βινς Γκίλιγκαν και «Breaking Bad»), ο οποίος ένωσε τις δυνάμεις του με δυο παραγωγούς του αγγλικού κατασκοπικού «Spooks», και συνέλαβε τη σειρά ως ένα κλασικό, παλιομοδίτικο παιχνίδι κατασκόπων. Αποτελεί συμπαραγωγή του BBC με το Cinemax (ένα θυγατρικό κανάλι του ΗΒΟ με ειδίκευση κυρίως σε ταινίες και σε softcore φιλμ, στην πρώτη του ‘σοβαρή’ παραγωγή) και η ιδέα είναι πως κάθε σεζόν θα μεταφέρει τη Σαμ σε ένα νέο σκηνικό. Πρώτα Λονδίνο (όπου διαδραματίζεται ο κύριος όγκος της πρώτης σεζόν), ύστερα Βερολίνο, κλπ.

Το πρόβλημα με αυτού του τύπου τις ιστορίες βέβαια είναι πως δύσκολα βρίσκουν πού να πάνε την ιστορία καθώς εξελίσσονται. Από τον τρόπο που αναπτύσσεται το «Hunted» καταλαβαίνει κανείς πως είναι ξεκάθαρα σχεδιασμένο εξαρχής. Κάθε επεισόδιο συνεχίζει μεν την ευρύτερη ιστορία σε όλα της τα επίπεδα (το τώρα, το τότε, το πιο-τότε) αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και διακριτό κεφάλαιο με αρχή και λύση. Όμως είναι ιστορία πολύ προσωπική. Εφόσον λυθεί το κεντρικό μυστήριο, θα υπάρχει κάτι άλλο εξίσου ενδιαφέρον για να μπει στη θέση του;

Αυτό βέβαια είναι μελλοντικό ζήτημα, καθώς για την ώρα παρακολουθούμε την πρώτη σεζόν να οδεύει προς το τέλος της (έχουν προβληθεί 6 από τα 8 επεισόδια) με περιέργεια να δούμε πώς θα δέσουν όλα. Για παιχνίδι κατασκόπων δεν είναι κι ό,τι πιο fun -υπάρχουν στιγμές που σου λείπει η ποπ ελαφρότητα του «Alias», που είχε επίγνωση του πόσο παλπ είναι το είδος της ιστορίας που λέει-, ενώ μπορεί σε στιγμές να μπλέκεται στον ιστό των μπλεγμένων ιστοριών του. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μια έντονα προσωπική ιστορία, με φιλόδοξη προσέγγιση, μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στην γκαλερί των τηλεοπτικών κατασκόπων. Εστω κι αν, όπως έλεγε και το εκατοστό επεισόδιο του «Alias» στον τίτλο του, «Υπάρχει Μόνο Μία Σίντνεϊ Μπρίστοου».