Η ιστορία είναι πως ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς, ο άνθρωπος που δεν υπήρξε σειρά επιστημονικής που να την αφήσει να ξεγλιστρήσει από δίπλα του δίχως να της φορέσει τα χοντρά γυαλιά του, συνεργάζεται σε τηλεοπτική σειρά με τον Αλφόνσο Κουαρόν, τον άνθρωπο που μόλις πριν λίγες βδομάδες κέρδισε Όσκαρ για το επίτευγμα του να μην έχει κάνει κάτι λιγότερο από ταινιάρα σε όλη του την καριέρα. Όλα αυτά δημιουργούν ένα ωραίο εισαγωγικό στόρι για όποιον θέλει να ξεχωρίσει το «Believe» από πολλές άλλες σειρές που έχουμε δει κατά καιρούς, κάτι που ειλικρινά, το «Believe» έχει ανάγκη διότι κατά τα άλλα θυμίζει χίλια πράγματα και δεν έχει αρκετή ταυτότητα πάνω του για να ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα.
Στα γρήγορα: Είναι η ιστορία ενός 10χρονου κοριτσιού, της Μπο, ‘με ικανότητες’ το οποίο κυνηγάνε διάφοροι ισχυροί και σκιώδεις τύποι, άλλοι καλοί που μοιάζουν με κακούς κι άλλοι κακοί που μοιάζουν με καλούς, και στο μέλλον αυτού του διαρκούς κυνηγητού υπάρχουν οι προστάτες της, άνθρωποι που αναλαμβάνουν να την καθοδηγούν αλλά έχουν το κακό συνήθειο να καταλήγουν νεκροί, όπως συμβαίνει στην πρώτη σκηνή της σειράς στην οποία θα επανέλθουμε άμεσα. Πιο πρόσφατος προστάτης της, ο Τέιτ, ένας θανατοποινίτης που απελευθερώνεται από τον Γουίντερ τη στιγμή που αποδέχεται την αποστολή, να αναλάβει αυτός τη Μπο.
Και οι Έιμπραμς-Κουαρόν;
Για τον Έιμπραμς γελάμε. Είναι πλέον σα να ρωτάει κάποιος, ‘ποιος είναι αυτός ο Executive Producer που τον βλέπω να γράφει όλες τις σειρές της Αμερικάνικης τηλεόρασης; Πότε τις προλαβαίνει;’. Ο Κουαρόν είναι λίγο διαφορετική ιστορία, αφενός επειδή συνδημιούργησε τη σειρά (μαζί με τον Μαρκ Φρίντμαν, του προκλητικά ονομασμένου «The Forgotten»), αφετέρου επειδή σκηνοθέτησε τον πιλότο κι αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να έχει συμβεί στο συγκεκριμένο υλικό.
Η σειρά ξεκινάει ρίχνοντάς μας κατευθείαν στο μέσον της δράσης, με μια σκηνή που αναφέραμε παραπάνω, μέσα σε αυτοκίνητο που καταδιώκεται και ανατρέπεται. Είναι φανταστική σκηνή και σε βάζει μέσα στη σειρά με το καλημέρα, έστω κι αν είναι σαν δοκιμαστικό για την αντίστοιχη ιστορική σεκάνς που γύρισε ο Κουαρόν στο «Children of Men». Αν σε παρακάτω επεισόδιο δούμε χαρακτήρες να κρατιούνται γερά από την ταράτσα κτιρίου κι ο κάτω να φωνάζει στον πάνω «YOU HAVE TO LET GO» θα πρέπει να αρχίσουμε να είμαστε πολύ σκεπτικοί.
Τελοσπάντων, όπως και νά’χει, ο πιλότος είναι φανταστικά γυρισμένος, ακόμα και μια σκηνή δράσης σε έναν διάδρομο νοσοκομείου είναι όμορφη, και τα πάντα έχουν μια παρολίγον ελεγειακή αύρα, που ανυψώνει αυτό το φεστιβάλ από κλισέ πολύ πιο ψηλά από ό,τι πιθανόν του αξίζει. Και ξέρετε τι; Δεν πειράζει που ο Κουαρόν δε θα γυρίσει μάλλον άλλο επεισόδιο, γιατί όπως έχουμε πει πολλάκις, ο σκηνοθέτης ενός πιλότου είναι ο μόνος αληθινά σημαντικός σκηνοθέτης μιας σειράς. Όλοι ας πούμε ανησυχούσαμε τι θα γινόταν με το «Pushing Daisies» με την αποχώρηση του Μπάρι Σόνενφελντ, αλλά το οπτικό στυλ δεν επηρεάστηκε.
Ο πρώτος σκηνοθέτης πάντα δίνει το οπτικό στίγμα μιας σειράς, και η δουλειά όσων ακολουθήσουν είναι να πατήσουν σε αυτό. Αν λοιπόν ο Κουαρόν αφήσει κάτι πίσω του στο «Believe», μέσα από τον τρόπο που φέρεται στις σκηνές δράσης (σα να είναι μια συνεχιζόμενης ροής αίσθηση, κι όχι μια συρραφή από χτυπήματα ή απότομα κοψίματα του μοντάζ) και από το πώς κοιτάζει τα πρόσωπα των ηρώων του (σα να επρόκειτο για αρχετυπικές φιγούρες απεικονιζόμενες σε μια αγιογραφία δράσης, κι όχι απλά ομιλώντα τηλεοπτικά κλισέ), τότε η σειρά ήδη αξίζει να την παρακολουθεί κανείς.
Όμως τι γίνεται σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο; Είμαστε έτοιμοι για ένα νερόβραστο μίγμα υπερηρωικής ιστορίας, road movie δράσης για τη σχέση πιτσιρικιού με πατρική φιγούρα, και generic ιστορίας συνωμοσίας; Ειλικρινά δεν ξέρω, και είναι τόσα πολλά τα στοιχεία που εμπλέκονται που όποιος αγαπήσει ή απορρίψει από τώρα, μάλλον αγαπάει ή απορρίπτει μια σειρά που πιθανώς να μη μοιάζει καθόλου με τη σειρά στην οποία το «Believe» θα εξελιχθεί μετά από έναν ικανό αριθμό επεισοδίων. Όμως μιλώντας βάσει του πρώτου δείγματος; Meh.
Η Τζόνι Σεκόγια παίζει τη Μπο με χαρισματικότητα που θυμίζει επεισόδιο σειράς του USA ή του ΤΝΤ. Ο Τζέικ ΜακΛάφλιν στο ρόλο του Τέιτ; Θα Πιστέψεις πως μια σειρά μπορεί να προχωρά χωρίς να έχει πρωταγωνιστή. Όλα εν τέλει θα κρεμαστούν από τη χημεία που θα έχουν μεταξύ τους, αν δηλαδή η σειρά σκοπεύει να εξελιχθεί σε ένα συνωμοσιολογικής ανατροπής μιξάρισμα του «X-Men» και του «Paper Moon», αλλά μεγάλο ρόλο θα παίξουν και οι αντίθετοι πόλοι της μυθολογίας, δηλαδή ο Καλός Ντελρόι Λίντο στο ρόλο του Γουίντερ (που προσφέρει όλο το απαραίτητο κύκλωμα στήριξης στον όποιον προστατεύει τη Μπο, και πρέπει να παραδεχτούμε φίλοι μου πως ως τώρα θα μπορούσε να έχει κάνει και λίγο καλύτερη δουλίτσα) και ο Κακός Κάιλ ΜακΛάχλαν στο ρόλο του (και τώρα δεν αστειύομαι) Ρόμαν Σκούρας, όνομα κατευθείαν βγαλμένο από το συρτάρι με τους χαρακτήρες κακών που απέρριψε ο Ίαν Φλέμινγκ.
Στον καλογυρισμένο πιλότο, η προσπάθεια να εξαντληθεί όλη μας η καλή θέληση είναι πολύ τίμια και σχεδόν επιτυχημένη. Πόσες κλισέ σφαλιάρες να αντέξει κανείς; Ο Λίντο επισκέπτεται τον ΜακΛάφλιν στη φυλακή, όπου ο χαρακτήρας του δεύτερου πρόκειται να εκτελεστεί σε μια ώρα, και του προτείνει μια συμφωνία που θα σώσει τη ζωή του. Κι ο άλλος το παίζει δύσκολος. Η αντίδρασή του δεν είναι «ναι ναι ΝΑΙ ΘΕΕ ΜΟΥ Ν Α Ι αλλά by the way πες μου κιόλας τι πρέπει να κάνω», είναι ένα δυσκοίλιο «μιχμ χμου χμου και γιατί να σε εμπιστεύτώ χμμμ;» το οποίο μετατρέπεται σε «ναι» μόνο αφότου ο Τέιτ δει μπροστά του, περπατώντας το πράσινο μίλι, μια Άκρως Συμβολική Πεταλούδα και ΟΚ, σε εκείνο το σημείο κόντεψαν να μου φύγουν τα μάτια από το eye-roll. Κρίμα θα ήταν γιατί ο Κουαρόν το έχει κάνει κουκλάκι τον πιλότο και δε θα μπορούσα να το έχω δει.
Άκρως μπλεγμένος, εναποθέτω τις ελπίδες μου για τη σειρά στον showrunner Τζόνας Πέιτ, τον τρίτο showrunner της σειράς στην πορεία των 3 πρώτων της επεισοδίων. Όχι, αλήθεια. Το κάθε ένα από τα τρία πρώτα επεισόδια το έχει γράψει κι ένα διαφορετικό αφεντικό. Τον πιλότο ο συν-δημιουργός Μαρκ Φρίντμαν, που έφυγε από τη σειρά, το δεύτερο ο Ντέιβ Έρικσον που τον αντικατέστησε πριν παραιτηθεί κι αυτός, και το τρίτο ο Πέιτ, που ανέλαβε έκτοτε. Πρόβλημα ταυτότητας; Λογικό. Θα πάρει λίγο καιρό να δούμε τι είναι τελικά το «Believe».
Ο Πέιτ ωστόσο είχε γράψει τελευταία φορά για τηλεόραση πριν 8 χρόνια, όταν και είχε δημιουργήσει το αδικημένο «Surface», μια σειρά που είχε δυστυχώς χαθεί μέσα στον ορυμαγδό της μετα-«Lost» παράνοιας, όταν σε μια σεζόν έκαναν πρεμιέρα μια ντουζίνα ίδιες σειρές. Το «Surface», αν δεν είσαι σίγουρος πιο από όλα ήταν, ήταν εκείνο που έπαιζε η Λέιτον Μίστερ πριν το «Gossip Girl» και είχε έναν πιτσιρικά να μεγαλώνει ως κατοικίδιο στην αυλή του ένα μυστήριο σαυροειδές πλάσμα, τα ξαδερφάκια του οποίου δεν έχουν και πολύ φιλικές βλέψεις. Ήταν καλή σειρά, δε ξέρω κατά πόσο ήταν αρκετά καλή για να με κάνει να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης σε κάτι τόσο συγχυσμένα αδιάφορο όσο μοιάζει αρχικά το «Believe», αλλά σίγουρα αρκετά ώστε -σε συνδυασμό με την οπτική ταυτότητα που αφήνει στη σειρά ο Κουαρόν- να με κάνει να πιστεύω πως μπορεί να έρθει κάτι ενδιαφέρον στην πορεία.
Θα εξαρτηθεί από το πώς θα εξελιχθεί η συνωμοσία, από το πώς θα γραφτεί ο αγώνας δρόμου απόδρασης του Τέιτ και της Μπο (που ήδη από το δεύτερο επεισόδιο αναγνωρίζονται από περαστικούς κάνοντάς το αρκετά δύσκολο να δούμε μια σειρά τύπου «Fugitive»-- αν και θα έμοιαζε τέλειο κάτι τέτοιο), από το πώς θα αναπτυχθεί ο δεσμός τους, από το ποια ακριβώς θα είναι τελικά η δομή της σειράς σε βάση επεισοδίων της βδομάδας. (Η ιδέα του ενός δακρύβρεχτου αυτοτελούς στόρι ανά βδομάδα δεν είναι τρομερά επιθυμητή πάντως. Θυμίζω: Συμβολική Πεταλούδα στο πρώτο πεντάλεπτο της σειράς. Όλο αυτό μπορεί να εξελιχθεί πολύ άσχημα, παιδιά.) Θα εξαρτηθεί εν τέλει από το τι ακριβώς σειρά θέλει να είναι αυτή η σειρά.
Προσωπικά, σκοπεύω να μείνω τριγύρω για να μάθω. Διότι όσο αναποφάσιστος κι αν παραμένω προς ώρας, άλλο τόσο βρίσκω λόγους για να θέλω να πιστέψω.
