Η έννοια της «τηλεόρασης» διευρύνθηκε όσο λίγες τα χρόνια της πανδημίας, αφού το streaming, οι online προβολές, τα νόμιμα και κυρίως τα παράνομα κατεβάσματα τέντωσαν τα όρια του sitcom, της μίνι - σειράς, της τηλεοπτικής ταινίας, της ταινίας που κάνει πρεμιέρα σε streaming κ.ο.κ., σε μια λίστα που μόλις έχει ξεκινήσει να φτιάχνεται και δεν δείχνει να ολοκληρώνεται σύντομα.
Η υπερκατανάλωση «τηλεόρασης» λοιπόν συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό και μέσα στο «πανδημικό» 2021.
Παρακάτω θα βρείτε τα 10 τηλεοπτικά γεγονότα που ξεχωρίσαμε, αφήνοντας απέξω τίτλους που δεν είναι διαθέσιμοι στην Ελλάδα (ενδεικτικά αναφέρουμε το υπέροχο «WandaVision» και φυσικά το αριστουργηματικό «The Beatles: Get Back» του Disney Plus).
10. It's a Sin (Channel 4/Cosmote TV)
Οταν παίχτηκε, δυο δεκαετίες σχεδόν πριν, η σειρά «Queer As Folk», ο δημιουργός της, Ράσελ Τ. Ντέιβις, κατάφερε να βγάλει από την ντουλάπα μια ολόκληρη γενιά με μια από τις πιο πρωτοπόρες και ταυτόχρονα κλασικές στιγμές της queer τηλεόρασης. Φέτος επέστρεψε με την καινούργια του σειρά «It’s a Sin» η οποία έρχεται για να υπενθυμίσει το ξεχωριστό του ταλέντο.
Εχοντας δανειστεί τον τίτλο της από το θρυλικό τραγούδι των Pet Shop Boys, η μίνι σειρά των πέντε επεισοδίων του Ντέιβις μας επιστρέφει στην δεκαετία του ‘80 για να μιλήσει για την επιδημία του AIDS, καθώς πέντε φίλοι μετακομίζουν στο Λονδίνο και βρίσκουν τη ζωή τους να αλλάζει για πάντα με την εμφάνιση του HIV, μια ιστορία που, ακόμα και τώρα, παραμένει σοκαριστικά επίκαιρη. Ομως, ακόμα κι αν μιλά για ένα τόσο βαρύ και δραματικό θέμα, η σειρά δεν θέλει να επικεντρωθεί στον θάνατο, αλλά να γιορτάσει τις ζωές των ανθρώπων που βίωσαν αυτή τη μεγάλη κρίση και πολλοί από αυτούς έφυγαν πολύ νωρίς.
Μπορεί σε στιγμές να είναι πραγματικά σπαρακτική, βυθίζοντας το θεατή μέσα σε μια ατμόσφαιρα θανάτου και θλίψης που κυριαρχούσε στην γκέι κοινότητα της εποχής εκείνης, αλλά καταφέρνει να γίνει και εξίσου λυτρωτική, εξισορροπώντας αβίαστα το σκοτάδι αυτό με γέλιο, χαρά, τραγούδι και χορό, (με ένα αξιοζήλευτο soundtrack γεμάτο από 80s επιτυχίες των Pet Shop Boys, Erasure, Culture Club, Bronski Beat κ.α.), αλλά και πάνω από όλα με τον έρωτα και την αγάπη, τα οποία αποδεικνύονται πιο δυνατά από οποιονδήποτε ιό.
Και φυσικά ο Ντέιβις δίνει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε γκέι ηθοποιούς, θέλοντας έτσι το «It's a Sin» να είναι και βαθιά πολιτικό, με τον Ολι Αλεξάντερ (τον τραγουδιστή των Years and Years) να προσθέτει εδώ έναν ακόμη αξιοπρόσεκτο ρόλο στην ερμηνευτική του καριέρα.
Μια από τις καλύτερες σειρές που γυρίστηκαν ποτέ πάνω στο θέμα του AIDS αλλά και την Ιστορία και τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ήδη σημείο αναφοράς της queer τηλεόρασης, πάνω από όλα το «It's a Sin» είναι μια γιορτή για εκείνες τις ψυχές που έλαμψαν για τόσο λίγο, μα τόσο δυνατά, και που κανένας ιός δεν θα μπορούσε να σβήσει από τις μνήμες κανενός.
Χρήστος Μπακατσέλος
9. The White Lotus (ΗΒΟ/Vodafone TV)
Ηδη από το «Chuck and Buck», πίσω στο 2000, ο Μάικ Γουάιτ, έδειξε ότι κατέχει μια από τις πιο ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες φωνές του αμερικάνικου σινεμά ακόμη κι αν η μέχρι τώρα απόπειρά του να την μεταφέρει στην τηλεόραση με το «Enlightened», κερδισε επαίνους, αλλά όχι και το μεγάλο κοινό. Η δεύτερη φορά είναι αναμφίβολα πιο τυχερή, αφού το «The White Lotus» έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές της χρονιάς.
Τοποθετημένη σε ένα ακριβό resort στην Χαβάη, που φυσικά ονομάζεται «The White Lotus», η σειρά ακολουθεί μια ομάδα επισκεπτών που δοκιμάζουν να χαλαρώσουν και να αφήσουν για λίγο πίσω τους κουρασμένους εαυτούς τους, με αμφίβολα αποτελέσματα. Την ίδια στιγμή παρακολουθεί τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου στην συνύπαρξη με τους πελάτες και κυρίως τα εγώ και τις απαιτήσεις τους και είναι αυτή ακριβώς η συνάντηση των δύο κόσμων που κάνει το αποτέλεσμα τόσο άβολα απολαυστικό.
Οι ήρωες της σειράς είναι άνθρωποι που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι καλοί αλλά που δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν από τα κλισέ και τις παγίδες της τάξης τους, της νοοτροπίας και των ιδεοληψιών τους, πράγματα που αντίθετα απ΄ότι πιστεύουν, δυστυχώς δεν κάνουν ποτέ διακοπές.
Στην διάρκεια της μιας εβδομάδας που θα περάσουν στο resort (και τον έξι επεισοδίων της σειράς) οι χαρακτήρες, επισκέπτες και εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν μια σειρά από πράγματα που αγνοούσαν ή προσπαθούσαν να ξεχάσουν για τους εαυτούς τους και παρακολουθώντας τους και οι θεατές πιθανότατα θα κάνουν το ίδιο, ή έστω θα αναρωτηθούν για τις δικές τους «βαλίτσες» που κουβαλούν ακόμη κι όταν δεν βρίσκονται σε διακοπές.
Κυνικό, αλλά και τρυφερό, τόσο μαύρο όσο και χαριτωμένο, απροσδόκητα αστείο και κατά στιγμές συγκινητικό και βαθύ, το «The White Lotus» είναι μια από εκείνες τις σειρές που δεν θες να τελειώσουν, κάπως όπως οι διακοπές, όχι όμως αυτές των ηρώων της σειράς.
Γιώργος Κρασσακόπουλος
8. Inside (Netflix)
Αν χρειαστεί κάποτε να δείξουμε σε κάποια μακρινή επόμενη γενιά (ή ακόμη και στους εξωγήινους) τι σκατά συνέβη έξω αλλά κυρίως μέσα στο ανθρώπινο μυαλό το σωτήριο (!) έτος 2020, αρκεί ένας σκληρός δίσκος που μέσα θα έχει ένα αρχείο: το «Inside» του Μπο Μπέρναμ. Αυτό το τελείως αταξινόμητο one man show που αγγίζει όλο το φάσμα από την ποπ φαντασμαγορία μέχρι την ισοπεδωτική θλίψη, διασχίζοντας ενδιάμεσα την ποίηση, τον ρομαντισμό και την σάτιρα με τρόπους που αναδιπλώνονται και μεταδίδονται σαν κύματα από το μυαλό του Μπέρναμ στο δικό σου - και το αντίστροφο.
Στημένο εξολοκλήρου στον ξενώνα του σπιτιού του, με κάθε πιθανό οπτικοακουστικό - φωτιστικό μέσο που μπορεί να σκεφτεί ένας αυθεντικά ευρηματικός performer, o τραγουδιστής, συνθέτης, stand up κωμικός, σκηνοθέτης, ηθοποιός Μπο Μπέρναμ γράφει τραγούδι με το τραγούδι τη δημόσια εξομολόγηση της γενιάς των τριαντάρηδων που καθώς κολυμπούσαν αμέριμνοι μέσα στη θάλασσα των social media είδαν την πανδημία να τους απομονώνει, άλλοθι ουσιαστικά για την πρώτη μεγάλη (!) κρίση ηλικίας που πρέπει να αντιμετωπίσουν.
Επιτηδευμένος τόσο ώστε να διατηρεί το πνευματώδες, σαρκαστικό χιούμορ του, αλλά ειλικρινής σε σημείο που το νιώθεις ότι αυτός ο χείμαρρος λέξεων και σκέψεων εκτοξεύονται στο σύμπαν από ανάγκη, ο Μπο Μπέρναμ γίνεται με το «Inside» κάτι σαν ο δημόσιος εξομολόγος όλων. Στο κέντρο ενός δωματίου που τον κάνει να μοιάζει με ανθρωπάκι μέσα σε κουκλόσπιτο, τραγουδάει, ερωτεύεται, καυλώνει, κάνει πολιτική, βαριέται, σιωπά και δεν σταματά παρά μόνο όταν - σε μια αδιανόητα ελπιδοφόρα εκδοχή της τρέχουσας κατάστασης - υπενθυμίζει πως όλα σε αυτή τη ζωή είναι μια παράσταση. Και, διάολε, κάπου μέσα στο σπίτι θα έχεις ένα προβολέα για να τον στρέψεις «μέσα» σου. Μανώλης Κρανάκης
7. Maid (Netflix)
Η σειρά-έκπληξη του Netflix, μπορεί να βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Στεφάνι Λαντ («Maid: Hard Work, Low Pay, and a Mother’s Will to Survive»), αλλά όχι δεν είναι μόνο όσα υποννοεί ο τίτλος. Δεν είναι μόνο η περιγραφή της προσωπικής ιστορίας μίας κοπέλας, που ξεφεύγοντας από μία βίαιη σχέση, παίρνει νύχτα το σαραβαλάκι της, 18 δολάρια και την μικρή της κόρη και το σκάνε. Δεν είναι μόνο η ιστορία επιβίωσης μιας μητέρας. Δεν είναι μόνο η αφήγηση μίας καθαρίστριας.
Είναι πολλά περισσότερα. 10 επεισόδια που εξηγούν την πολυπλοκότητα της έμφυλης βίας, τα ταμπού, τη φτώχεια. Οι χαρακτήρες που δεν περιορίζονται σε σχηματικά κλισέ, αλλά είναι ανθρώπινοι και τα θέματα τους βρίσκουν ρίζα στα τραύματα της οικογένειας, την ανισότητα της οικονομικής πυραμίδας, το άδικο σύστημα - πιο βρώμικο και από τις τουαλέτες που με αξιοπρέπεια καθαρίζει η ηρωίδα.
Και ναι, ενώ η βρώμα είναι πρωταγωνίστρια, το «Maid» καταλήγει γοητευτικά φωτογενές. Ισως γιατί αποφεύγει τη μιζέρια με χιούμορ και μια αχτίδα ελπίδας. Ισως γιατί οι ευγενείς αγώνες είναι πάντα συναρπαστικοί. Σίγουρα, γιατί το ταλέντο της Μάργκαρετ Κουόλι είναι λαμπερό ακόμα και στα σκοτάδια, ενώ η αλλόκοτη ομορφιά της τρυπά και την ποδιά και την άβαφη επιδερμίδα και την μικρή οθόνη.
Μπορεί το τέλος του πρώτου κύκλου να συμβιβάστηκε με μερικές ευκολίες, αλλά το συγχωρούμε. Σε μια #metoo πραγματικότητα που -εντός κι εκτός οθόνης- δεν μπορούμε να φτάσουμε εύκολα στην κάθαρση, με χαρά αποδεχόμαστε λίγη καθαριότητα. Πόλυ Λυκούργου
6. The Undergound Railroad (Αmazon Prime)
Μια ιστορία απόδρασης από μια φυτεία του αμερικάνικου νότου προς την ελευθερία, η διαδρομή μιας γυναίκας από τον απόλυτο τρόμο προς την ελπίδα, αυτό βρίσκεται στην καρδιά του σπουδαίου βιβλίου του Κόλσον Γουάιτχεντ που κυκλοφόρησε το 2016 και της κάτι παραπάνω από ανταξιάς του μεταφοράς του στην οθόνη από τον Μπάρι Τζένκινς.
O υπαρκτός «Υπόγειος Σιδηρόδρομος» ήταν ένα δίκτυο από κρυμμένες διαδρομές και καταφύγια που ουσιαστικά έδειχναν το δρόμο σε σκλάβους που προσπαθούσαν να αποδράσουν από τις αρχές μέχρι τα μισά του 1800. Ο Μπάρι Τζένκινς τον χρησιμοποιεί ως βάση για μία ιστορία που δεν έχει τα γνωστά χαρακτηριστικά που συναντά κανείς σε μυθοπλασίες για τη δουλεία, αλλά πατώντας πάνω στην ουσία του μαγικού ρεαλισμού ανατέμνει την Ιστορία δίνοντας της διαστάσεις μιας εκ νέου διακήρυξης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στην πραγματικότητα στοχεύει στην δημιουργία μιας σχεδόν μεταφυσικής αποτύπωσης ενός συλλογικού τραύματος μέσα από μια ιστορία που πατά το ίδιο γερά στην αλήθεια όσο και στο φανταστικό και η οποία ανυψώνεται στην περιοχή ενός σπουδαίου και αναγκαίου έργου τέχνης που δεν θυσιάζει τίποτα από την αφηγηματικότητά του μα ούτε και από την δύναμή του.
Γίνεται μια διαδρομή από μόνο του στο πριν, το απόλυτο τώρα και το μετά της μαύρης Ιστορίας, μακριά από εφήμερες κραυγές. Γιώργος Κρασσακόπουλος
5. Scenes from a Marriage (ΗΒΟ/Vodafone TV)
Διασκευάζοντας την ομότιτλη μίνι σειρά της σουηδικής τηλεόρασης του 1973, ο Χαγκάι Λέβι του «The Affair» δεν έρχεται να αναιρέσει την κληρονομιά του Ινγκμαρ Μπέργκμαν με τις δικές του «Σκηνές από Εναν Γάμο» αλλά για να δημιουργήσει με απόλυτη επιτυχία ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι προορισμένο να μείνει στην ιστορία.
Οι «Σκηνές από Εναν Γάμο», όπως και η πρωτότυπη μίνι σειρά του 1973 από τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν, ξεκινούν με μία συνέντευξη του ζευγαριού που πρόκειται να μονοπωλήσει για πέντε ώρες την οθόνη. Μόνο που αυτή τη φορά, το θέμα της συζήτησης δεν αφορά απλώς το επάγγελμα, την οικιακή ζωή και την καθημερινή κανονικότητα του ζευγαριού, αλλά είναι πολύ πιο καίριο και συγκεκριμένο: «πώς επηρεάζουν τα σύγχρονα πρότυπα των φύλων, καθώς και η ανατροπή τους, την καθημερινότητα ενός μονογαμικού ζευγαριού;».
Κι αν αυτή η αλλαγή είναι η πρώτη ένδειξη της αληθινής κατεύθυνσης των «Σκηνών από Εναν Γάμο» του 2021, λίγα λεπτά ακόμα είναι αρκετά για να γίνει απόλυτα εμφανές το γεγονός ότι η Μίρα της Τζέσικα Τσαστέιν δεν είναι η Μαριάν της Λιβ Ούλμαν, ούτε ο Τζόναθαν του Οσκαρ Αϊζακ είναι ο Γιόζαν του Ερλαντ Γιόζεφσον.
Γιατί όσο κι αν ο πυρήνας της σειράς του Χάγκαϊ Λέβι παραμένει κοινός με την εμβληματική δημιουργία του Ινγκμαρ Μπέργκαν, η οποία επηρέασε δημιουργούς όπως ο Γούντι Αλεν, ο Νόα Μπόμπακ και ο Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ μεταξύ άλλων), και όσο κι αν ο Λέβι ακολουθεί (σχεδόν) πιστά τα γεγονότα και τους τίτλους των επεισοδίων της πρωτότυπης σειράς, οι νέες «Σκηνές από Εναν Γάμο» φιλοδοξούν κυρίως να ανατρέψουν τον ρόλο του κάθε συζύγου μέσα στον γάμο, να εξερευνήσουν την πραγματική του θέση σε μια σύγχρονη εποχή και, ουσιαστικά, να ανακαλύψουν αν όλο αυτό έχει τελικά σημασία. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Σκηνές Από Ενα Γάμο». Δημήτρης Δημητρακόπουλος
4. Ted Lasso - 2ος Κύκλος (Apple TV+)
Ο Τεντ Λάσο, ο υπερβολικά καλοπροαίρετος Αμερικανός προπονητής που διδάσκει μια βρετανική ομάδα ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο για το οποίο δεν έχει την παραμικρή ιδέα, μας συστήθηκε γλυκά πέρσι, σε μια πρώτη, πολυβραβευμένη, πραγματικά αξεπέραστη σεζόν. Εάν ο δεύτερος κύκλος ξεκίνησε ελαφρώς αμήχανα, λίγο απογοητευτικά, το φινάλε έδωσε στα προηγούμενα 11 επεισόδια άλλη προοπτική, πλησιάζοντας, ως σύνολο πια, το μεγαλείο και, μεταβατικά, στρώνοντας το δρόμο για την 3η σεζόν που δεν βλέπουμε την ώρα ν' αρχίσει.
Εχοντας εξαντλήσει την αντίθεση της αμερικανικής και της βρετανικής νοοτροπίας, εξαιρετικά διασκεδαστικά, στον πρώτο κύκλο, ο δεύτερος επικεντρώθηκε στους ήρωες, όχι μόνο στον Τεντ του Τζέισον Σουντέικις, αλλά και, κυρίως, στον περίγυρό του. Ο ίδιος ο Τεντ, πάντα υπερβολικά καλοσυνάτος, εξαντλητικά θετικός, έχοντας πια τη Ρεμπέκα στο πλευρό του κι όχι απέναντί του, απέκτησε... εσωτερικές συγκρούσεις που προσπάθησε να λύσει με τη βοήθεια της ψυχιατρικής. Η Δρ. Σάρον της Σάρα Νάιλς στάθηκε αντάξια διάδοχος της Ρεμπέκα και η προσηνής ψυχοσύνθεση του Τεντ απέκτησε ένα βάθος, μια πιο σοφιστικέ εξήγηση, χωρίς στιγμή τα 50λεπτα, πια (χωρίς λόγο, αλήθεια), επεισόδια να χάσουν το χιούμορ τους.
Με το φινάλε να δένει όλα τα επεισόδια και να φέρνει την ανατροπή, η δεύτερη σεζόν του «Ted Lasso» μοιάζει να εκπλήρωσε τέλεια το στόχο της: να μας χαρίσει κι άλλο χρόνο με τον τηλεοπτικό μας φίλο, αλλά και να χτίσει μια πανέξυπνη γέφυρα για το μέλλον. Snap.
Λήδα Γαλανού
3. Mare of Easttown (HBO Max / Vodafone TV)
Γεια σου Μερ, χαρήκαμε που σε γνωρίσαμε, ελπίζουμε να είσαι καλύτερα.
Η νέα original σειρά της HBO, εκτός από ένα αξιοπρεπές αστυνομικό δράμα, ήταν η μεγάλη ευκαιρία να εξασκήσει τις γροθιές της η Κέιτ Γουίνσλετ, να θυμίσει στο παγκόσμιο κοινό ότι είναι μια αριστουργηματική, παντοδύναμη ηθοποιός.
Το «Mare of Easttown» ήρθε να προστεθεί σε μια μακριά, υπέροχη πορεία τηλεοπτικών σειρών με μια δυναμική, κατεστραμμένη αστυνομικίνα-ρετάλι στο επίκεντρο μιας μικρής πόλης (από το «Broadchurch» ως το «Top of the Lake»). Η Μερ Σίαν (Κέιτ Γουίνσλετ) είναι αστυνομικός στο Ισταουν, μια μικρή πόλη της Πενσιλβάνια. Ενώ προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα τραύματα του δικού της παρελθόντος, την απώλεια του πατέρα της, την προβληματική σχέση με τη μητέρα της, αναλαμβάνει να διερευνήσει τη δολοφονία ενός κοριτσιού. Τη διαδρομή της συνοδεύει ή διακόπτει ο Ρίτσαρντ Ράιαν του Γκάι Πιρς, ένας εξίσου κατεστραμμένος μπαρόβιος με γοητευτική αύρα και πολλές, επικίνδυνες ερωτήσεις.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι τα επτά ωριαία επεισόδια τράβηξαν την πλοκή σε μήκος, «παλιομοδίτικα», με μια πολυτέλεια χαρακτηρογραφίας και περιγραφών που ευνοεί το bingewatching αλλά όχι τις εβδομαδιαίες προβολές στις οποίες εξακολουθεί να επιμένει η HBO. Ηταν όμως τόσο γοητευτικό το σύμπαν που έχτισε η σειρά και, κυρίως, τόσο εθιστική η ηρωίδα της Γουίνσλετ, άτσαλη, σκληρή, απελπισμένη, με μια απεγνωσμένη επιμονή, που έσβησε κάθε αδυναμία και έμεινε κοντά μας για πάντα. Ή, τουλάχιστον, για φέτος. Λήδα Γαλανού
2. Pretend it's a City (Netflix)
Τι παραπάνω θα μπορούσε να πει κανείς για την Νέα Υόρκη, που ο κινηματογραφικός φακός την έχει αποτυπώσει εκατοντάδες φορές σαγηνευτικά και βρώμικα, σκληρά και ερωτευμένα. Πόσα παραπάνω θα μπορούσε να αποκαλύψει κανείς για την Φραν Λίμποβιτς, που να μην μάς τα έχει γράψει πρώτα η ίδια, ωμά και χαριτωμένα, ανορθόδοξα και απολαυστικά.
Ο Μάρτιν Σκορσέζε, όχι μόνο βρήκε τον τρόπο, αλλά ξεπέρασε και τον εαυτό του (ο φακός του είχε συστήσει και πάλι τη Λίμποβιτς στο κοινό - με το ντοκιμαντέρ του «Public Speaking», το 2010)
Το «Pretend It’s a City» oφείλει την επιτυχία του στο ότι δεν προσπαθεί να περιγράψει κανέναν - ούτε την μητρόπολη, ούτε την κεντρική ηρωίδα. Εχει την αυτοπεποίθηση ότι η γοητεία και των δύο θα λάμψει, αβίαστα, αφήνοντας την κάμερα και τη συζήτηση να τρέχει. Κι έτσι, πράγματι, συμβαίνει.
Ο φακός ακολουθεί την Λίμποβιτς στους περιπάτους τους στους δρόμους της πόλης, ή τα εμβληματικά κτίριά της κι εμείς ακούμε τις σκέψεις της - καυστικές, οξυδερκείς, στα όρια της μισανθρωπίας χιουμοριστικές- για τους κατοίκους, τους τουρίστες, τους γέρους, τα παιδιά, τα χρήματα, τα ενοίκια, τα σπίτια, τη μουσική, την ποπ κουλτούρα, τα βιβλία, το κάπνισμα, την απαγόρευση του, τους φίλους, τη μοναξιά.
Δε χρειάζεται να γραφτεί καμία κριτική για όσα λέει αυτή η μοναδική γυναίκα - ευφυής, καλλιεργημένη και γοητευτική, μέσα στην σνομπ πανοπλία της. Το μαγεμένο πρόσωπο του Σκορσέζε που κάθεται δίπλα της, το σώμα του που διπλώνει αυθόρμητα στα δύο και τα μάτια του που κλαίνε, από τα γέλια αλλά και τον θαυμασμό, τα λένε όλα. Πόλυ Λυκούργου
1. Succession - 3ος Κύκλος (HBO/Nova)
Από τον πρώτο κύκλο κιόλας, έχουμε πει μεγάλα λόγια: «σπουδή στην ανθρώπινη φύση», «ό,τι καλύτερο υπάρχει διαθέσιμο στην μικρή οθόνη», «δεν είναι τηλεόραση, είναι Σαίξπηρ», κι άλλα τέτοια μεγαλόστομα, προσπαθώντας να δώσουμε ένα εύστοχο στίγμα για το φαινόμενο που είναι το «Succession».
Πυκνογραμμένο, μελετημένο, ουσιαστικό. Τολμηρό, αυθάδες, πικρό. Τραγωδία και μαύρη κωμωδία, μαζί. Με ευφυώς σκιαγραφημένους χαρακτήρες και συγκλονιστικές ερμηνείες (από τον Μπράιαν Κοξ μέχρι τον Τζέρεμι Στρονγκ, κι από τον Κίραν Κάλκιν μέχρι τον Μάθιου ΜακΦέντιεν είναι όλοι τζίνιους). Και πάνω από όλα: μια σειρά που είναι αδύνατον να πιάσεις το σαρκασμό, την καυστική κριτική, την αλήθεια με την οποία περιγράφει τους διεφθαρμένους μας καιρούς (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ατομικά) με μία μόνο θέαση. Οι ατάκες απαιτούν να δεις κάθε επεισόδιο, ξανά και ξανά, να καταλάβεις τις αναφορές σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις, να χαμογελάσεις, να ανατριχιάσεις, να τρομάξεις.
Η ιστορία, «μία σπουδή στην ανθρώπινη φύση», την οικογενειακή δυναμική και την αλλοτρίωση που προσφέρει το χρήμα και η εξουσία, ακολουθεί την οικογένεια του Λόγκαν Ρόι, ενός μεγιστάνα των media που έχει πλέον γεράσει, σ' έναν κανιβαλιστικό αγώνα διαδοχής. Με τον πατέρα να παίζει τα παιδιά του στην αρένα, παρακολουθώντας με σαδιστικό εγωισμό την αγωνία τους για την καρέκλα του. Ενώ στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν έχει κανένα σκοπό να παραιτηθεί τελικά.
Ο τρίτος κύκλος, που θέλει τον μέχρι τώρα αλώβητο πατριάρχη να αντιμετωπίζει σοβαρές #metoo καταγγελίες, μετά από το δημόσιο ξεσκέπασμα του γιου του Κένταλ (η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο), καταφέρνει και πάλι μεγάλες ανατροπές - μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, μέχρι το τελευταίο πεντάλεπτο, παρακολουθείς με αγωνία τις εξελίξεις, ενώ πρέπει να πέσουν οι τίτλοι τέλους για να καταλάβεις τι ακριβώς συνέβη.
Ομως δεν είναι το #whodunit το θέμα. Οσο καλογραμμένο και να είναι το σασπένς στο σενάριο, στο «Succession» δεν σε ενδιαφέρει τόσο ποιος θα κρατηθεί τελικά στην εξουσία. Οσο το πώς. Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ο άνθρωπος. Πόσο δεν λογαριάζει το αίμα του, αλλά αντιθέτως, όταν το μυρίζει, επιτίθεται σαν καρχαρίας και κατασπαράζει. Πόσο στημένα είναι τα παιχνίδια στο τρίγωνο καπιταλισμός/πολιτική/media. Πόσο αφελής είσαι ακόμα εσύ.
Τρίτος κύκλος που και πάλι μας αφήνει σε cliffhanger, αλλά και με τη γεύση μέταλλου στο (ανοιχτό μας) στόμα. Δεν είδες τηλεοπτική σειρά, είδες Σαίξπηρ. Πόλυ Λυκούργου
