Η Σάνα στο «Jack» του Εντβαρντ Μπέργκερ είναι η μητέρα δυο αγοριών, πιο παιδί, πιο ανώριμη κι επιπόλαιοι κι απ’ τους δυο γιους της. Η Λουίζε Χέιερ την υποδύεται με τεράστια κατανόηση και αγάπη, κάνοντας την ηρωίδα της και τους γιους της πρόσωπα ακόμα πιο τραγικά. Η Χέγιερ, ήδη με πολλές θεατρικές παραστάσεις στο βιογραφικό της, σε σκηνές του Βερολίνου και πρωταγωνίστρια, πριν τρία χρόνια, στο «Westwind» του Ρόμπερτ Τάλχαϊμ, δεν έχει τίποτε το τραγικό πάνω της: είναι πανέμορφη, ολόφρεσκη, γελαστή και διασκεδαστική. Ηρθε στην Αθήνα, προσκεκλημένη των Νυχτών Πρεμιέρας και του Ινστιτούτου Goethe για την επίσημη προβολή του «Jack» και μίλησε στο Flix για τη ζωή της, τη γιαγιά της, τις ταινίες τρόμου και τη συνάντησή της με τον Κριστόφ Βαλτς!
Δουλεύοντας με παιδιά: Τα παιδιά είχαν εκπαιδευτή στα γυρίσματα. Προσπάθησα απ’ την αρχή να είμαι πολύ κοντά τους, για να μη με φοβούνται, να με συνηθίσουν και να νιώσουν άνετα. Ο Ιβο είναι τόσο σπουδαίος ηθοποιός. Αλλά κι οι δυο μ’ έκαναν απλώς να περάσω τέλεια. Πέρασα επτά μέρες στο γύρισμα, ήταν εξαιρετικά έντονο, αλλά και συχνά πολύ διασκεδαστικό γιατί ανάμεσα στις σκηνές παίζαμε με τα παιδιά. Οταν έπρεπε να ξαναγυρίσουμε στη δουλειά, αισθανόμουν κι εγώ σαν παιδί που του κόβουν το παιχνίδι.
Για την ηρωίδα της, τη Σάνα: Ηθελα να δείξω μια μητέρα που δε θα μισήσεις: πραγματικά αγαπά τα παιδιά της. Οταν πρωτοδιάβασα το σενάριο, ειλικρινά την κατάλαβα. Δεν έχει τη δική μου προσωπικότητα, εγώ θα ήμουν υπεύθυνη απέναντι στα παιδιά μου, θα τους χάριζα μια πραγματική παιδική ηλικία, αλλά συναισθηματικά την κατάλαβα. Το δύσκολο ήταν να μην την κρίνω τη στιγμή που την έπαιζα. Ψάχνει γι’ αγάπη, είναι κι αυτή χαμένη, κάθε φορά που γνωρίζει κάποιον, πιστεύει ότι μπορεί να είναι πατέρας για τα παιδιά της. Δεν ήταν εύκολο, δεν είδα ταινίες ή διάβασα βιβλία για να εμπνευστώ, προσπάθησα να δουλέψω από καρδιάς. Στην πρεμιέρα καθόμουν ανάμεσα στ’ αγόρια μου, έτσι έχω συνηθίσει να τους σκέφτομαι και τους έλεγα, «πόσο λυπάμαι, συγγνώμη, πόσο λυπάμαι…»
Για το σινεμά που αγαπά: Μια ταινία απλή, λιτή, σαν αυτή, είναι πολύ καλύτερη για τον ηθοποιό: έχω πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να δουλέψω, να δοκιμάσω τι μπορώ να κάνω. Δεν έχω κάνει βέβαια και καμιά ταινία δράσης ακόμα, παρότι θα ήθελα πολύ! Ταινία τρόμου, ας πούμε, δε θα έκανα ποτέ, γιατί… δεν μπορώ να τις δω, φοβάμαι πολύ! Θα ήθελα στο μέλλον να κάνω κωμωδίες, αλλά πρέπει να μάθω πολλά ακόμα για να σταθώ ως κωμική ηθοποιός. Η εμπειρία στο Φεστιβάλ Βερολίνου με το «Jack» ήταν υπέροχη, αλλά δεν τρελαίνομαι για το κόκκινο χαλί και τις φωτογραφίες. Μ’ αρέσει το ανεξάρτητο σινεμά, οι μικρές παραγωγές, το θέατρο, το να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω.
Για το επάγγελμα της ηθοποιοί: Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί στη Γερμανία. Μόνο τέσσερις από αυτούς, πραγματικά, μπορούν να ζουν αποκλειστικά από τη δουλειά τους. Είμαι τυχερή, γιατί αυτή τη στιγμή κι εγώ μπορώ – είμαι βέβαια και ολιγαρκής, δε χρειάζομαι πολλά χρήματα, αλλά έχω κλεισμένες δουλειές για όλους τους επόμενους μήνες, σε ταινίες ή στο θέατρο, που είναι μεγάλη ευτυχία.
Για τη γιαγιά της και τον Κριστόφ Βαλτς: Εχω μεγαλώσει σε μια δεμένη οικογένεια, με πολλούς συγγενείς, έχω μεγάλη αδυναμία στη γιαγιά μου. Με τις δουλειές που κάνω, που είναι μάλλον μικρές, όλο έλεγα στη γιαγιά μου ποιους γνωρίζω και με ποιον δουλεύω και φυσικά δεν ήξερε κανέναν, όλο μου έλεγε, «ποιος είναι αυτός;». Φέτος στην Berlinale, το Φεστιβάλ μας έκανε ένα τραπέζι μαζί με την κριτική επιτροπή κι εκεί ήταν ο Κριστόφ Βαλτς. Εκανα προσπάθεια να βρω το θάρρος, πήγα και του μίλησα, να του σφίξω το χέρι, για να μπορώ να το πω μετά στη γιαγιά μου! Εκείνος ήταν πολύ γλυκός, μου είπε, «α, είσαι η μητέρα, εξαιρετική ερμηνεία», του λέω ευχαριστώ, αλλά δεν έχει καμιά σημασία, εγώ ήθελα απλώς να σας γνωρίσω και να σας πω συγχαρητήρια. Λίγες μέρες αργότερα, πήγα στη γιαγιά μου και, όλο χαρά και καμάρι, της είπα, «Γιαγιά, γνώρισα τον Κριστόφ Βαλτς!» Και μου απάντησε, «Ποιος είναι αυτός;»
