Σε μια ταινία για... young adult κοινό, εφηβική για την ακρίβεια, μεταμορφώνεται το διασημότερο ημερολόγιο του κόσμου, αυτό της έφηβης, άλλωστε, Αννας Φρανκ που γράφτηκε όσο εκείνη κι η οικογένειά της κρύβονταν από τους Ναζί στο Αμστερνταμ της γερμανικής κατοχής: ένα φιλμ μάλλον παιδικό, μάλλον «εκπαιδευτικό», αλλά πανέμορφο και, με τον τρόπο του, καίριο.
Ο Αρι Φόλμαν, ο Ισραηλινός δημιουργός που μας είχε καθηλώσει με την πρωτοτυπία και τη δραματικότητα του «Βαλς με τον Μπασίρ», λιγότερο με το εντυπωσιακό αλλά χαοτικό «Congress», βυθίζεται στην Ιστορία και την ενώνει με το σήμερα. Κεντρική ηρωίδα της ταινίας του – κι εδώ βρίσκεται η δική του δημιουργική παρέμβαση – είναι η Κίτι, η (φανταστική) φίλη για την οποία γράφει η Αννα, η οποία ζωντανεύει στο σημερινό Αμστερνταμ, αγνοώντας ότι έχουν περάσει 75 χρόνια απ’ όταν «είδε» την Αννα, σίγουρη ότι, αφού η ίδια επιβίωσε από τον πόλεμο, το ίδιο θα πρέπει να συνέβη και στο κορίτσι. Κι έτσι η Κίτι την αναζητά στη σύγχρονη Ευρώπη, ερχόμενη αντιμέτωπη με το προσφυγικό, την ένδεια, τη σκληρότητα, συνειδητοποιώντας ότι η ανθρωπότητα δεν έμαθε, τελικά, πολλά από την πιο σκοτεινή σελίδα της πρόσφατης ιστορίας της.
Με πρεμιέρα στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών και υποψηφιότητα για Καλύτερο Animation στα Ευρωπαϊκά Βραβεία, ο Φόλμαν (κατά παραγγελία του Ιδρύματος Αννα Φρανκ), αποφασίζει από τη μια να κάνει παιδικό σινεμά, από την άλλη να διδάξει την εμβληματική ιστορία του κοριτσιού στη γενιά που, πιθανότατα, έχει χάσει το μίτο της ιστορίας.
Η ταινία ξεδιπλώνεται σ’ ένα συναρπαστικό, παλιομοδίτικο, δισδιάστατο κινούμενο σχέδιο, σε συνδυασμό μ’ ένα περίτεχνο stop motion animation. Η ματιά είναι φρέσκια κι η ιδέα της Κίτι ως πρωταγωνίστρια κερδίζει το στοίχημα του ενδιαφέροντος. Το φιλμ σίγουρα δεν προσθέτει κάτι βαθύτερο στο, ήδη, εμβληματικό υλικό της, είναι όμως η ιδανική προσέγγιση της ιδέας του ανθρωπισμού για τους μικρότερους θεατές – και απόλαυση για τα μάτια των μεγαλύτερων.
