H Λινγκ είναι μία 40χρονη καθηγήτρια της Κινεζικής Γλώσσας σε γυμνάσιο της Σιγκαπούρης – ένα μάθημα τόσο υποβιβασμένο (η νέα γενιά μιλά εξολοκλήρου αγγλικά) που κάνει τη δουλειά της αόρατη. Αόρατη όμως είναι και στο γάμο της. Ο γιάπης άντρας της περνά πολλές ώρες στο γραφείο, στα γήπεδα του γκολφ όπου κλείνονται τα επιχειρηματικά deals, αλλά και με την ερωμένη του – η Λινγκ δεν είναι βέβαιη για αυτό, αλλά το υποψιάζεται έντονα. Τι φταίει για αυτό; Η εδώ και 5 χρόνια επίπονη προσπάθεια για να κάνουν παιδί με εξωσωματικές που αποτυγχάνουν η μία μετά την άλλη; Πόση θλίψη μπορεί να αντέξει ένας γάμος; Πόση αποτυχία; Και μια γυναίκα, μεγαλωμένη να παραμένει ήσυχη και να αντέχει σιωπηλά τις δυσκολίες, πώς θα βιώσει την κρίση της μέσης ηλικίας – όταν όλα γύρω της την εγκαταλείπουν; Σαν καταιγίδα - σαν έναν τροπικό μουσώνα που επιτίθεται ξαφνικά στις αισθήσεις.
Ο Αντριου Τσεν, 6 χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο «Ilo Ilo» (που κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα του φεστιβάλ Καννών το 2013), επιστρέφει με μία ακόμα ευαίσθητη, τρυφερή, βουβά επώδυνη παραδοχή της - γεμάτης ελαττώματα κι αποτυχίες - ανθρώπινης φύσης. Eνα βραδυφλεγές δράμα για τη μοναξιά (που ίσως είναι σκληρότερη μέσα στο γάμο), τη μητρότητα (και τι σημαίνει αυτό για την ταυτότητα μιας γυναίκας), τα ανεκπλήρωτα όνειρα που μάς κάνουν να νιώθουμε λίγοι και μικροί.
Πάνω από όλα, ο Τσεν κοιτά (και πάλι) την κοινωνία μέσα από το πλαίσιο της οικογένειας. Αυτής που μάς γέννησε, και της εναλλακτικής που υποσυνείδητα καταλήγουμε να φτιάχνουμε. Τι θέλει ο μαθητής της από τη Λινγκ – μήπως την μητρική φιγούρα που δεν έχει για να του γεμίσει με στοργή το ψυγείο, να τον καμαρώσει στις γυμναστικές του επιδείξεις, να τον πάρει μια αγκαλιά; Γιατί η Λινγκ περιποιείται με τέτοια αυτοθυσία τον παραπληγικό πεθερό της και πόσο πιο τρυφερά θα το έκανε μια πραγματική κόρη; Γιατί δεν φτάνει η αγάπη;
Ο Τσεν δεν βιάζεται να απαντήσει. Κρατά την κάμερά του σταθερή και το ρυθμό του υπομονετικό να παρατηρεί την εγκλωβισμένη πραγματικότητα των ηρώων του. Η σκηνοθεσία του βρίσκει αυτοπεποίθηση στην απλότητα, δεν χρειάζεται περιττά. Ομως όλα είναι εκεί. Το σχόλιο για μια χώρα σε limbo ανάμεσα στο παραδοσιακό παρελθόν και το τεχνοκρατικό παρόν, και, κυρίως, για τους ανθρώπους που παγιδεύτηκαν στην μέση. Τι ονειρεύονται, και σε ποια γλώσσα πλέον;
Δε θα απαντήσει με εύκολες καθάρσεις. Αφήνει το πρόσωπο-καμβά της πρωταγωνίστριάς του (Γιέο Γιαν Γιαν) να μη λέει τίποτα και να τα λέει όλα. Και πάνω από όλα (με τη βοήθεια του Σαμ Κερ στη διεύθυνση φωτογραφίας), αφήνει τη βροχή να πέφτει. Σαν ελπίδα ανακούφισης - θα πέσει με δύναμη και θα τα ξεπλύνει όλα. Σαν υπόσχεση γονιμότητας - η γη θα ποτιστεί και η ψυχή θα βρει τρόπους να αναζωογονηθεί και να συνεχίσει.
Αλλά και σαν μία γενναία παραδοχή της συλλογικής μας θλίψης. Δεν μελαγχολούν οι άνθρωποι γιατί βρέχει. Ισως ο ουρανός βρέχει γιατί οι άνθρωποι μελαγχολούν...
