Συνεχίζοντας την δική του μοναχική πορεία - πιο ενδιαφέρουσα από οποιουδήποτε άλλου μέλους της Σχολής του Βερολίνου (ανάμεσα τους ο Κριστόφ Χοχάουζλερ και η Ανγκελα Σάνελεκ) - προς ένα σινεμά που πατάει πάνω στα τετριμμένα προκειμένου να μιλήσει για τα σημαντικά και τα μεγάλα, ο Κρίστιαν Πέτσολντ συνεχίζει με τη φόρα του κατάφωρα υποτιμημένου «Transit» να παίζει με τους (αστικόυς) μύθους, την Ιστορία, το παρελθόν και πως αυτό ζει εγγενώς μέσα στο παρόν.
Η νέα του ταινία, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2020, μπορεί να αυτοαποκαλείται ως ένα παραμύθι για ενηλίκους, στην πραγματικότητα όμως είναι περισσότερο η εικονογράφηση ενός μύθου που θα βρει δύο ανθρώπους, μια ξεναγό και ένα δύτη, να ζουν - σχεδόν από το τίποτα - τον απόλυτο έρωτα, πρώτη ταινία κατά τον ίδιο το δημιουργό της που θα ασχοληθεί με γνωστούς αρχαίους μύθους μεταφερμένους στο τώρα. Και γνωρίζουμε όλοι που ακριβώς μπορεί να οδηγήσει αυτό.
Ευτυχώς, όπως ακριβώς και στο «Transit», αλλά και στις προηγούμενες ταινίες του (το «Yella», το «Barbara» και το «Τραγούδι του Φοίνικα»), ο Πέτσολντ είναι το αντίθετο από «προβλέψιμος» και έτσι η μικρή ερωτική του ιστορία κολυμπά από νωρίς μέσα στα νερά μιας παραβολής που φιλοδοξεί να περπατήσει με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη φαντασία. Με μικρές μαγικές στιγμές που παίζουν ακόμη και με την ταλαιπωρημένη έννοια της ρομαντικής κομεντί, ο Πέτσολντ στήνει μια περίεργη αλληλουχία θέσεων και αντιθέσεων (η δουλειά της Ούντινε που είναι να ξεναγεί το κοινό στα κτιριακά συμπλέγματα του Βερολίνου, η δουλειά του Κριστόφ που είναι δύτης έξω από το Βερολίνο) για να μιλήσει σίγουρα για την αγάπη που νικάει τα πάντα και άλλοτε στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο για μια από νωρίς προδιαγεγραμμένη πορεία ενός πλάσματος της γερμανικής μυθολογίας που βγήκε από το νερό για να πάρει εκδίκηση από τον εραστή της και να επιστρέψει ξανά εκεί, χάνοντας για λίγο το δρόμο στα μισά (;)
Υπέροχο, έως και αριστουργηματικό στο πρώτο του μέρος, με αφοπλιστικές παρουσίες των Πόλα Μπιρ και του διαρκώς αξιολάτρευτου Φρανζ Ρογκόφσκι (οι δύο πρωταγωνιστές του «Transit»), το «Undine» διατηρεί μέχρι τέλους την αξιοπρόσεκτη ιδιομορφία του, αλλά στη διαδρομή προς το φινάλε του δεν καταφέρνει να απογειώσει ούτε το «φανταστικό» του στοιχείο, ούτε τη διαρκή του αγωνία να παίξει με τους αρχέγονους μύθους και το πώς αυτοί φτάνουν στο σήμερα για να επιβεβαιωθούν.
Περισσότερο μπερδεμένο απ' ότι του αξίζει, λιγότερο παθιασμένο απ' όσο το βλέπεις ότι του ταιριάζει. Μια διαρκώς γοητευτική, αλλά ατελέσφορη ιστορία αγάπης που το νιώθεις ότι αποτυγχάνει κάτω από το βάρος των ίδιων της των φιλοδοξιών. Σαν μια εκδίκηση που δεν πέτυχε ή έναν κεραυνοβόλο έρωτα που τέλειωσε νωρίς. Οσο διαρκεί ομως, παραμένει μια εμπειρία.
