Ο Αντουάν αντιμετωπίζει προβλήματα με το γάμο του: η γυναίκα του αποφασίζει να κάνει διακοπές μόνη με τις φίλες της στην Ιμπιζα. Ετσι καταφεύγει στην παρέα του κολλητού του και χωρισμένου εδώ και χρόνια, Λοράν: οι δύο 45άρηδες θα πάρουν τις έφηβες μοναχοκόρες τους σ' ένα ταξίδι στην Κορσική. Θα μείνουν στο παλιό, πέτρινο πατρικό του Αντουάν στην ερημιά και θα αναζητήσουν την πολυπόθητη ησυχία και ξεκούραση που χρειάζονται. Μόνο που τα 17χρονα κορίτσια έχουν άλλα σχέδια, καθώς οι ορμόνες τους βράζουν. Ξενύχτια, μεθύσια, αγόρια, beach party. Ο Λοράν αποφασίζει να συνοδέψει τις κοπέλες σε μία τέτοια έξοδο, πίνει κι αυτός αρκετά και ξεφεύγει από κάθε όριο με την κούκλα κόρη του φίλου του. Η μικρή τον ερωτεύεται, εκείνος φρικάρει, αλλά οι ισορροπίες έχουν διαταραχτεί και ό,τι ακολουθεί είναι η αντίστροφη μέτρηση στο να σκάσει η βόμβα. Πώς θα το ομολογήσει στον κολλητό του ότι αυτός είναι ο «βρωμόγερος» που αποπλάνησε το παιδί του και πώς θα κάνει τη δική του κόρη, που πολύ έξυπνα καταλαβαίνει τα πάντα, να τον ξανακοιτάξει στα μάτια;
Η σύγχρονη διασκευή του «Un Μoment d' Egarement», της κομεντί του 1977 του Κλοντ Μπερί, δεν έχει στ' αλήθεια τίποτα σύγχρονο: εκτός αν η χρήση του facebook, των κινητών τηλεφώνων και η συνεχής υπογράμμιση ότι τα έφηβα κορίτσια είναι πλέον ξεπεταγμένα αποτελούν στοιχεία εκμοντερνισμού. Αντιθέτως, ο τρόπος που συνεχώς σενάριο και σκηνοθέτης εκθέτουν το ανήλικο κοριτσάκι ως υπέρτατο κινούμενο πειρασμό και επίμονη ξελογιάστρα στο κρεβάτι, την ξαπλώστρα, το jet ski του άμοιρου ενήλικου αρσενικού, κρύβει κάτι βαθιά συντηρητικό και εξοργιστικά παλιομοδίτικο.
Ολη η ταινία μοιάζει με σχηματική αφορμή για ανδρική τσοντοφαντασίωση: παρόλο που έφτασες στα 45 και σε βασανίζουν τα υπαρξιακά σου κακόμοιρε θεατή, η κουκλάρα και κορμάρα του κολλητού σου εσένα ονειρεύεται για ένα παθιασμένο καλοκαίρι στην καυτή άμμο. Οχι τον αντίστοιχα με εκείνη χτισμένο, σφριγηλό, αρυτίδιαστο συμμαθητή της. Κούνα που σε κούναγε αγαπητέ: τουλάχιστον στην οθόνη είναι ο Βενσάν Κασέλ. Μαζέψου.
Πέραν όμως και από την σεξιστική ανισορροπία του σεναρίου (ακόμα κι όταν κλαίει απαρηγόρητο το τσιμπημένο 17χρονο είναι ημίγυμνο ή και εντελώς γυμνό - ο Βενσάν Κασέλ όμως πάντα σκεπασμένος - αν είναι να κάνουμε τσόντα παιδιά, να την κάνουμε σωστά) η ταινία δεν είναι ούτε καν αστεία. Εκτός κι αν οι φαρσικές παρεξηγήσεις που θέλουν τον παράνομο εραστή να πιστεύει κάθε τρεις και λίγο ότι τον κατάλαβε ο φίλος του, κάνουν ακόμα το κοινό να γελάει - έτσι όπως παίζονται, σχεδόν στον αυτόματο.
Εκτός κι αν ακόμα θεωρούμε ότι το κοινό βλέπει στην οθόνη μία γαλλικουριά που έχει τη συσκευασία «συμβαίνουν αυτά συχνά στη ζωή και μας προβληματίζουν» και περνάει ευχάριστα δυο ώρες. Δυστυχώς αυτό το τελευταίο συμβαίνει συχνά στη ζωή. Και μας προβληματίζει.
