Ενα τηλεφώνημα σαν αυτό που λαμβάνει η 45χρονη Εμανουέλ μπορεί να κλονίσει τη ζωή σου. Τρέχει στο νοσοκομείο και βρίσκει εκεί και την μεγαλύτερη αδελφή της, Πασκάλ. Ο πατέρας τους βρίσκεται στην εντατική, μετά από εγκεφαλικό. Ο 85χρονος Αντρέ επιβιώνει και, στους μήνες που ακολουθούν, τα δυο κορίτσια βρίσκονται συνεχώς στο πλευρό του - αν και η Πασκάλ έχει οικογένεια και παιδιά, οπότε το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην Εμανουέλ. Εκείνη τον φροντίζει, τον ταΐζει, δέχεται τις ιδιοτροπίες του. Μικρά φλάσμπακ επιβιβαιώνουν ότι η απότομη, απαξιωτική συμπεριφορά του δεν οφείλεται στην αρρώστια του. Πάντα ήταν σκληρός, απορριπτικός και οριακά αδιάφορος πατέρας. Αναγκασμένος στα χρόνια του να παντρευτεί, παρόλο που ήταν ανοικτά γκέι, έμοιαζε να μην είχε διάθεση για κανέναν άλλο συμβιβασμό στη ζωή του - σε όλα τα άλλα θα ήταν ιδιοτελής. Αυτό τον εγωισμό προβάλει και στην Εμανουέλ όταν μια μέρα της ζητά να τον βοηθήσει να πεθάνει. Δεν θέλει να συνεχίσει να ζει σε αυτή την κατάσταση. Πέρασε μία γεμάτη ζωή, τώρα είναι έτοιμος να φύγει. Εκείνη σοκάρεται, αλλά σταδιακά αρχίζει να ερευνά τις λύσεις υποβοηθούμενης ευθανασίας.
Ο Φρανσουά Οζόν δεν έχει καμία διάθεση για διδάγματα. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να πάρει θέση σε ένα τόσο πολύπλοκο, ευαίσθητο κοινωνικό θέμα. Δεν θέλει να βγούμε από την αίθουσα με θετικό ή αρνητικό πρόσημο απέναντι στις αποφάσεις των ηρώων. Και παρόλο που στην ταινία δεν λείπουν οι στιγμές που η αρρώστια απεικονίζεται ρεαλιστικά, βίαια και σπαρακτικά, ο Οζόν κρατάει με αυτοπεποίθηση τα ηνία μακριά από το μελό. Ούτε η εύκολη συγκίνηση είναι στην ατζέντα του.
Βασισμένος στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Εμανουέλ Μπερναΐμ, συνεργάτιδας και συνσεναριογράφου του σε πολλά πρότζεκτς («Η Πισίνα», «5Χ2»), η οποία έφυγε πριν από χρόνια από τη ζωή, φτιάχνει μία ταινία απλή, γλυκόπικρη, προσωπική. Ο φακός του εστιάζει στις συνιστώσες της οικογένειας και πώς αυτές διαμορφώθηκαν μέσα στα χρόνια, μέχρι οι ήρωες να φτάσουν σε εκείνο το δωμάτιο του νοσοκομείου. Η επιλογή του πατέρα να πεθάνει είναι μόνο η αφετηρία για να αφουγκραστούμε τις επιλογές που έκανε όσο ζούσε. Ο μποέμ τρόπος που επέλεξε να ζήσει τη ζωή του - και πιθανώς οδήγησε την γυναίκα του στη χρόνια κατάθλιψη και την παγερή της συμπεριφορά. Οι συνέπειες που (και) αυτό είχε στο μοναχικό μεγάλωμα των κοριτσιών - που έμαθαν να έχουν η μία την άλλη και, μαζί, να είναι εκείνες οι κηδεμόνες των γονιών τους. Ο τρόπος που απαιτεί από το παιδί του να τον σκοτώσει, χωρίς στιγμή να σκεφτεί πόσο πληγωτικός είναι απέναντί της - μέχρι το τέλος, ατομικιστής.
Οχι, ο Αντρέ δεν είναι συμπαθής χαρακτήρας. Αλλά ούτε εκεί ο Οζόν πέφτει στην παγίδα της εύκολης απόδοσης ευθυνών. Η αγάπη που του έχει η Εμανουέλ είναι τόσο πολύπλοκα αληθινή (τρυφερότητα, αγωνία, οργή, καταπίεση, απόγνωση), όσο και η σχέση τους. Οσο οι σχέσεις όλων μας με τις οικογένειές μας.
Οχι, ο Αντρέ δεν είναι ακριβώς αντιπαθής. Υπήρξε ένας διάσημος Παριζιάνος συλλέκτης έργων τέχνης, ένας σοφιστικέ bon viveur, με γόητρο και λάμψη. Και παρόλο που το ημιπαράλυτο σώμα του τον κρατά καρφωμένο σ' ένα κρεβάτι, το στραβό του στόμα συνεχίζει να φτύνει σαρδόνιο χιούμορ. Είναι ο πρωταγωνιστής στο δωμάτιο, πάντα ήταν.
Ο Οζόν έχει μία εξαιρετική ικανότητα να κρατά ισορροπίες ανάμεσα στις καλές και τις κακές στιγμές, να παρατηρεί με ψυχραιμία και να κινηματογραφεί τη δράση σε σωστό τόνο. Με χειρουργική ακρίβεια επιτρέπει στους ήρωες του να ξεσπάσουν - μικρές κινήσεις, ατάκες, βλέμματα διακριτικά συνθέτουν την μεγάλη εικόνα αυτής της οικογένειας.
Ο Αντρέ Ρισολιέ δίνει ρεσιτάλ σ' έναν δύσκολο, παραμορφωτικό ρόλο που εύκολα θα ξέφευγε σε καρικατούρα. Εκείνος όμως του δίνει γόητρο, σκληρότητα, ευθραυστότητα. Η Σοφί Μαρσό όμως είναι η αποκάλυψη. Με πόση απλότητα παίζει κάτι τόσο σύνθετο. Πόσο στιβαρά πατά πάνω και στη δύναμη και στο τραύμα της Εμάνουελ. Πώς το εκφραστικό πρόσωπό της μάς επιτρέπει κοιτάξουμε βαθύτερα στην ψυχοσύνθεσή της - μέσα από στιγμές που, αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, τις έχασες.
Ο Φρανσουά Οζόν έχει μιλήσει πολλές φορές για το θάνατο μέσα στις ταινίες του. Ποτέ όμως τόσο ξεκάθαρα, τόσο λιτά και τόσο πολύπλοκα. Τόσο ανθρώπινα.
