Μετακομίζοντας στη νέα του γειτονιά έξω από το Παρίσι, η 10χρονη Λορ αποφασίζει να συστηθεί ως αγόρι. Η παρέα των αγοριών του προαστίου της θα δεχτεί τον νεοφερμένο «Μάικλ», όμως τα πράγματα θα γίνου πιο περίπλοκα στην σχέση της με την συνομιλική της Λίζα.
Τι είναι αυτό που ορίζει την ταυτότητά μας; Τι μας κάνει ο,τι είμαστε; Η φυσιολογία ή η κοινωνία καθορίζουν τους ρόλους που μας επιτρέπεται να παίξουμε; Η ταινία της Σελιν Σιαμά, μιλά για την δυναμική του φύλου, για τη δόμηση της σεξουαλικής και κοινωνικής ταυτότητας, αλλά μην ανησυχείτε, το κάνει με τρόπο πολύ πιο ενδιαφέρον και αποτελεσματικό απ όσο όροι σαν τους παραπάνω αφήνουν να εννοηθεί.
Το φιλμ της, γυρισμένο με τρόπο άμεσο, μοιάζει με το μυστικό ημερολόγιο της δεκάχρονης ηρωίδας της και βλέποντάς το, είναι σαν να ξεφυλλίζεις σελίδες που περιέχουν τα πιο βαθιά της μυστικά. Οχι όμως κρυφοκοιτάζοντας. Η Σιαμά δεν ενδιαφέρεται να παρουσιάσει το ταξίδι της Λορ στον κόσμο των αγοριών σαν κάτι αξιοπερίεργο ή σκανδαλώδες, δεν προσπαθεί να καθοδηγήσει την μικρή «περιπετειώδη» ηρωίδα της, ούτε να εξάψει την περιέργεια του θεατή.
Κυρίως, γιατί δεν προσποιείται ότι ξέρει ακριβώς το γιατί και το πως αυτού του διαφυλετικού ταξιδιού, ούτε θέλει να επενδύσει την ιστορία με προφανείς ηθικές κρίσεις και να κλείσει με ένα ομαλό φρενάρισμα την όλο συναισθηματικές λακκούβες βόλτα της ταινίας. Η Σιαμά, μοιάζει να εξερευνά μαζί μας τον χαρακτήρα, την ψυχολογία, τις επιπλοκές των πράξεων της Λορ κι αυτό είναι που κάνει το φιλμ τόσο συναρπαστικό, σχεδόν ένα μικρό καλοκαιρινό θρίλερ για μια κλεμμένη ταυτότητα και την αναζήτηση μιας βαθύτερης αλήθειας.
Τρυφερό, αλλά χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, επενδυμένο με χιούμορ και συλλαμβάνοντας την αίσθηση ελευθερίας αλλά και τους παράξενους κανόνες που ορίζουν τον κόσμο των παιδιών, το «Αγοροκόριτσο» αφήνει στο μεγαλύτερο κομμάτι του τους ενήλικους απ έξω. Και ζητά από τον θεατή του να δει τη μεταμόρφωση της Λορ, μέσα από την ματιά των συνομηλίκων της. Απόλυτα σωστά, αφού οι κανόνες του παιχνιδιού, το τι λογίζεται δραματικό ή απαγορευμένο είναι απόλυτα διαφορετικά στον κόσμο των παιδιών απ ότι σε αυτόν των μεγάλων.
Κι αυτό που κατορθώνει είναι να μας κρατά συνεχώς σε μια κατάσταση αγωνίας, ηθικής αμφισημίας, αμφιβολίας, μας κάνει να επαναδιαπραγματευόμαστε συνεχώς την δικής μας κρίση πάνω στις πράξεις τις μικρής ηρωίδας της, στο κατά πόσο η συμπεριφορά της είναι συνειδητή, ή όχι, κατά πόσο το «να λέει» την εσωτερική της αλήθεια της δίνει το δικαίωμα να «εξαπατά» τους άλλους.
Η Σιαμά ευτυχώς, δεν προσποιείται ότι έχει τις απαντήσεις. Εχει όμως μια εξαιρετική νεαρή πρωταγωνίστρια ένα κορίτσι που όχι μόνο σε πείθει ότι θα μπορούσε να είναι αγόρι, αλλά κυρίως σε παρασύρει σε άβολες, γεμάτες ερωτηματικά περιοχές. Η νεαρή Ζοέ Εράν, παιδί ηθοποιός με μια δυο σύντομες εμφανίσει στο ενεργητικό της, δίνει μια ερμηνεία σπουδαία, φυσική και περίπλοκη, ώριμη και ρευστή, απόλυτα ταιριαστή στην ταινία που καλείται να κρατήσει στις μικρές εύθραυστες πλάτες της.
