Το ντοκιμαντέρ εξετάζει τον τρόπο που γεννιούνται τα παιδιά μας σήμερα στην Ελλάδα. Με άξονα τις αφηγήσεις μαμάδων που μας διηγούνται πώς έζησαν τον τοκετό τους, το θέμα απλώνεται από το βιωματικό στο επιστημονικό κομμάτι και από εκεί στις πολιτισμικές και ανθρωπολογικές του προεκτάσεις. Μεταξύ άλλων, συνομιλούμε με τον διάσημο ερευνητή Μισέλ Οντάν, τον οποίο συναντούμε στο Λονδίνο. Το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τη χαμένη βιωματική πλευρά του τοκετού αλλά και της εγκυμοσύνης, την οποία η σημερινή Ελληνίδα στερείται εξαιτίας της υπέρμετρης ιατρικοποίησής τους.
Εχοντας κερδίσει το βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2011, είναι σαφές ότι το φιλμ των Αλέξη Πόνσε και της Βιβής Ζωγράφου αγγίζει ένα θέμα που ενδιαφέρει μια μεγάλη μερίδα θεατών. Πρόκειται ίσως για την επιτομή μιας«γυναικείας ταινίας» και διαβάστε το σχόλιο δίχως ίχνος ειρωνείας. Ισως γιατί, η εμπειρία του να γεννάς ένα παιδί μοιάζει αδύνατον να γίνει απόλυτα κατανοητή από έναν άνδρα, ακόμη και έναν πατέρα, ακόμη κι αν βρίσκεται εντός της αίθουσας τοκετού.
To φιλμ θέλει να είναι κάτι περισσότερο από ένα «στενά» ιατρικό ντοκιμαντέρ και γι αυτό το σκοπό, δίνει τον πρώτο λόγο στις μητέρες που δοκιμάζουν να μεταφέρουν κάτι από το βίωμα τους στο φιλμ.
Μόνο που μοιραία, ειδικά για έναν άντρα θεατή, η ταύτιση, ή έστω μια βαθύτερη κατανόηση μοιάζει να μην έρχεται ποτέ. Μπορεί να αντιλαμβάνεσαι ότι όλες οι γυναίκες στο φιλμ περιγράφουν κάτι πολύ σημαντικό, αλλά δεν το νιώθες, ακόμη κι αν συμφωνείς με την ιδέα πως η μέρα του τοκετού είναι «η πιο σημαντική στη ζωή μιας γυναίκας».
Από την άλλη, οι συνεχείς αφηγήσεις, η εναλλαγή ανθρώπων που μιλούν μπροστά στη κάμερα, δεν βοηθά το φιλμ να αποκτήσει κάποιο κινηματογραφικό ενδιαφέρον, καθώς είναι χτισμένο με μια τηλεοπτική λογική που ενδιαφέρεται κυρίως για την καταγραφή και το μήνυμα, και λιγότερο για την γλώσσα των εικόνων του.
