Ο Κιθ Μάικλς ήταν κάποιος, κάποτε. Επιτυχημένος σεναριογράφος χολιγουντιανών blockbusters, κάτοχος Χρυσής Σφαίρας, γοητευτικός άντρας που έριχνε όλες τις γυναίκες και υπογραφή που άξιζε εκατομμύρια δολάρια στα στούντιο. Ομως, μία σειρά όμως από αποτυχημένες ταινίες κι ένα τσουχτερό διαζύγιο τον ξέβρασαν στα μεσήλικά του χρόνια να κοιτά με θλίψη τις άδειες του τσέπες και τις λευκές σελίδες στον υπολογιστή του. Οταν ο ατζέντης του τού προτείνει να διδάξει σενάριο σ' ένα πανεπιστήμιο στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, εκείνος αρχικά αρνείται. Ανάγκα όμως και οι χολιγουντιανοί σεναριογράφοι πείθονται. Ο Κιθ θα βρεθεί περιτριγυρισμένος από μαθητές που διψούν για κατεύθυνση και κάτι μέσα του θα ξυπνήσει. Ειδικά για τη Χόλι, μία single μητέρα που δουλεύει σκληρά για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή της. Μήπως αυτό δεν ψάχνει κι ο ίδιος;
Πολλοί μπορούν, πολύ σωστά, να ισχυριστούν ότι στο σινεμά, όπως και στη ζωή, υπάρχουν ημερομηνίες λήξης. Για παράδειγμα, η αγορίστικη γοητεία του 54χρονου πλέον Χιου Γκραντ, αυτή που στηριζόταν στην αμηχανία, το ντρόπιασμα, το τραύλισμα των λέξεων, δεν μπορεί να πείσει πλέον όταν αποτυπώνεται στο ριτιδιασμένο πρόσωπο ενός μεσήλικα άντρα. Πόσο πειστικά να επαναλάβεις τις μανιέρες των 25 χρόνων καριέρας σου, πόσες φορές να καταφύγεις στην βρετανική σου «ταραχή» για καταφύγιο;
Κι όμως, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, ο Γκραντ το 'χει ακόμα. Αυτό τον αξιολάτρευτο αυτοσαρκασμό, τη δαιμόνια γοητεία, το βρετανικό φλέγμα που τον σώζει από κενά σενάρια και του δίνει τα εφόδια να στηρίξει έστω και με δεκανίκια του χαρακτήρες του. Τον εαυτό του παίζει, και ειδικά εδώ ακόμα πιο πειστικά - ως αυτοαναφορικό κλείσιμο ματιού. Γιατί ο πάλαι ποτέ σταρ, το κάποτε It-Boy της δεκαετίας του 90, ο ξεπεσμένος χολιγουντιανός παίκτης που έχει πάνω από 10 χρόνια να κάνει επιτυχία με κάτι (το «Love Actually» ίσως να ήταν και το τελευταίο του χιτ) είναι ο ίδιος.
Και το βλέπεις: έχει όλη τη διάθεση να βουτήξει με το κεφάλι στο ρόλο, να ξεσκίσει το ego του, να κάνει πλάκα με την κατάστασή του. Αν μόνο είχε ένα καλό σενάριο να δουλέψει κι όχι κάτι βουτηγμένο σε χιλιοειπωμένες ιδέες, κλισέ και ευκολίες. Παρόλο που ο Λόρενς βγάζει τον ήρωά του από το Χόλιγουντ και τον ρίχνει στον ακαδημαϊκό μικρόκοσμο της ανατολικής ακτής, οι χολιγουντιανές κοινοτυπίες δεν εγκαταλείπουν ποτέ την πένα του. Η γεροντοκόρη καθηγήτρια, ο γραφικός διευθυντής, οι σχέσεις με τις μαθητριούλες, η μία ώριμη γυναίκα που θα φέρει νόημα στην κενή ζωή του πρωταγωνιστή, το oh-captain-my-captain φινάλε.
Κρίμα. Χαμένη ευκαιρία για μία πραγματική επιστροφή του Γκραντ και μία πραγματικά αστεία, καυστική κομεντί. Ομως μερικά πράγματα δε γίνονται με το ζόρι...
