Το 24ωρο ενός μεσήλικα άντρα με την οικογένειά του μέχρι να ξαναπιάσει δουλειά. Η κρίσιμη νύχτα ενός αποφασισμένου στρατιώτη. Η τριήμερη άδεια ενός άλλου για να επισκεφθεί την αρραβωνιστικιά του που έχει γενέθλια. Η εβδομάδα ενός αγρότη/γιατρού της επαρχίας, όταν τον επισκέπτεται η ανηψιά του από τη Γερμανία. Τέσσερις άντρες, τέσσερις ιστορίες χωρισμένες με σαφή κεφάλαια, συνθέτουν την εικόνα της άκαμπτης πολιτικής πραγματικότητας του σύγχρονου Ιράν και κάνουν ένα καυστικό σχόλιο για το σύστημα.
Αλλωστε, όλες οι ταινίες του Ρασούλοφ («Ενας Ακέραιος Ανθρωπος», «Τα Χειρόγραφα Δεν Καίγονται») αυτό κάνουν πάντα: παρατηρούν και καταγράφουν τα κακώς κείμενα ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Ακόμα και με κίνδυνο τη ζωή του. Μετά την επιστροφή του από τις Κάννες το 2017, η κυβέρνηση του Ιράν τον καταδίκασε σε ένα χρόνο φυλάκιση (για «προπαγάνδα»), κατέσχεσε το διαβατήριό του ώστε να μην μπορεί να βγει από τη χώρα και του απαγόρευσε να ξαναγυρίσει ταινία. Εκείνος όμως δεν έπαψε να παραμένει ένας ακέραιος άνθρωπος.
Στο σπονδυλωτό «There is no Evil» οι ιστορίες των τεσσάρων ηρώων ενώνονται σε μία κοινή θεματική: το Ιράν διατηρεί νομοθεσία που επιτρέπει τη θανατική ποινή. Μάλιστα, είναι δεύτερη χώρα στον κόσμο σε αριθμό εκτελέσεων (213 άνθρωποι εκτελέστηκαν το 2017 στο Ιράν, σε αντίθεση με 22 στις Η.Π.Α) μετά την Κίνα. Ποιοι όμως καταδικάζονται σε θάνατο; Δολοφόνοι; Βιαστές; Ή κι όσους το κράτος αποκαλεί «εχθρούς» και «τρομοκράτες»; Και ποιοι πρέπει να πατήσουν το κουμπί της εκτέλεσης και μετά να επιστρέψουν στις ζωές τους αλώβητοι;
Ο Ρασούλοφ χρησιμοποιεί την τεχνική των τεσσάρων κεφαλαίων, πρώτον γιατί του ήταν πιο εύκολο να τις γυρίσει έτσι κάτω από την μύτη του κράτους που τον παρακολουθεί (για τα εξωτερικά πλάνα άφησε την εκτέλεση παραγωγής στους βοηθούς και το συνεργείο του) και δεύτερον γιατί μπορούσε να παίξει με την κινηματογραφική φόρμα: οι τέσσερις μικρού μήκους κυμαίνονται σε ύφος από νεορεαλιστική μητροπολιτική παρατήρηση, real time σινεμά με σασπένς, αλλά και ποιητικό αλά Κιαροστάμι στιλιζάρισμα όταν καταλήγουμε στις στέπες του Ιράν. Οπως όλες οι σπονδυλωτές ταινίες, κανείς προτιμά κάποια μέρη περισσότερο από άλλα, όμως εδώ δεν μπορούμε να μιλήσουμε για άνισο αποτέλεσμα. Το σύνολο είναι μία ταινία που δυναμιτίζει τη συλλογική συνείδηση.
Με εξαιρετικούς ηθοποιούς (με επίσης διαφορετική στόφα ερμηνείας - άλλοι ερμηνεύουν διακριτικά, άλλοι στα κόκκινα) καλογραμμένο κείμενο (προτιμήσαμε τον κυνικό πραγματισμό της πρώτης ιστορίας από το μελόδραμα κάποιων επόμενων) και μία αστραφτερή κινηματογραφική εικόνα που σε καμία περίπτωση δεν προδίδει τις guerilla συνθήκες με τις οποίες δούλεψε ο κυνηγημένος Ρασούλοφ, το «There is No Evil» παρουσιάζει τα ηθικά του διλήμματα με τρισδιάστατη, ολοκληρωμένη αποτύπωση και αφήνει το θεατή συγκλονισμένο.
Πώς εμπλέκει το κράτος τους πολίτες του σε αυτή την απάνθρωπη διαδικασία; Πώς εκείνοι αποδέχονται ή αντιδρούν στις εκτελέσεις; Ποιες είναι οι συνέπειες στον κοινωνικό ιστό; Πώς διαβρώνονται ζωές και οικογένειες; Και, τελικά, υπάρχει το κακό και από ποια μεριά του νόμου κρύβεται;
Επάξια Χρυσή Αρκτος κι ένα πολιτικό μήνυμα από το Βερολίνο που μάλλον πρέπει να συνεχίζει να στέκεται ως πόλη-σύμβολο που υπενθυμίζει στον κόσμο ότι τα τείχη δεν λειτουργούν για να περιορίσεις την ελευθερία: φωνάζει πιο δυνατά όποιος είναι φιμωμένος.
