Οπως δεν θα μάθετε τίποτα για το τι σήμαινε για τον Κέιβ η περιοδεία του με τους Bad Seeds το 1989 στην Αμερική την οποία καταγράφει το «The Road to God Knows Where», ακριβώς τη στιγμή που η καριέρα του αποχαιρετούσε οριστικά την εποχή των Βirthday Party (του προηγούμενου γκρουπ του που διαλύθηκε το 1984), και μαζί τα πολλά ναρκωτικά και το πειραματικό ροκ.
Οπως επίσης δεν θα μάθετε τίποτα για τον «performer» Νικ Κέιβ, για το πόσο σημαντικό ήταν το «Τender Pray» που κυκλοφόρησε το 1988 για οτιδήποτε θα ήταν αργότερα η καριέρα των Bad Seeds και κυρίως για το τι σημαίνει να βλέπεις live έναν αυθεντικό απόγονο του Τζόνι Κας και του Τζόνι Λι Χούκερ που αν και γεννημένος στην Αυστραλία υπήρξε πάντοτε αμετανόητος λάτρης των αμερικάνικων blues.
Αυτό δεν σημαίνει πως το ντοκιμαντέρ του Σίπελ (που κυκλοφόρησε πρώτη φορά σε VHS το 1993 και σε DVD το 2006) δεν αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα που καταγράφηκαν ποτέ σε φιλμ για τον Νικ Κέιβ. Ειδικά τη στιγμή που τον συναντάει. Λίγο πριν, δηλαδή, καταχωρηθεί για πάντα στους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς του 20ου αιώνα και μάλιστα σε ένα road movie που διασχίζει την Αμερική και τον Καναδά μέσα σε ένα διάστημα πέντε εβδομάδων.
Φτιαγμένο σαν ένα vintage home video, το «Τhe Road to God Knows Where» ενδιαφέρεται περισσότερο να δώσει την αίσθηση μιας (μικρής) περιοδείας ενός συγκροτήματος κατά μήκος της Βόρειας Αμερικής. Να γίνει ένας εξωτερικός παρατηρητής όσων συμβαίνουν στα παρασκήνια, πριν ξεκινήσουν οι ζωντανές εμφανίσεις και να απλώσει σε μιάμιση ώρα κινηματογραφικού χρόνου ένα rock ‘n’ roll «ταξίδι» που μοιάζει στοιχειωμένο από το underground των 60s, τις πρώτες ταινίες του Βιμ Βέντερς, τα ντοκιμαντέρ του Φρέντερικ Γουάισμαν και να μεταφέρει τη χαλαρή ατμόσφαιρα μιας παρέας που βγήκε στο δρόμο.
Χωρίς πρόζα, χωρίς συνεντεύξεις των μελών της περιοδείας, χωρίς μουσικά ιντερλούδια (με εξαίρεση δύο ή τρια τραγούδια που παίζουν ολόκληρα και μια συλλεκτική ακουστική εκτέλεση του «Τhe Mercy Seat»), το μόνο που θα μάθετε από το «The Road to God Knows Where» είναι πόσο κινηματογραφικός και φωτογενής ήρωας υπήρξε πάντοτε ο Νικ Κέιβ, πως το «Papa Don’t Preach» της Madonna μπορεί να είναι το ιδανικό «ζέσταμα» για ένα live, πόσο λίγη αλήθεια κρύβεται στον μύθο του sex, drugs and rock ‘n’ roll και πως μοιάζει ένα ροκ συγκρότημα τις μικρές ώρες της μέρας.
Πράγματα που οι φανατικοί του Νικ Κέιβ γνωρίζουν ήδη καλά, έχοντας ήδη στη συλλογή τους το VHS και το DVD του φιλμ, και που οι υπόλοιποι απλά θα προσπεράσουν...
